“M. Etiyah”... What does he dream of?

26 november en 27 november
Niets speciaals... heb beslist om mijn laptop me te nemen naar Thailand om te kunnen werken aan mijn thesis. ( en te kunnen bloggen :p)

28 november
Vannacht verlaat ik Chennai, maar niet zonder eerst een laatste keer (en in een nostalgische bui) de campus rond te wandelen om foto’s te trekken van de dingen die ik hier nu zo gewoon ben... de canteen, Gurunaths store, de bouwwerf, het sportplein, enkele vrouwen die de straat aan het vegen zijn...

Er was nu nog maar één ding dat ik absoluut nog wilde doen vooraleer ik Chennai zou verlaten...

Ik wist wat ik wilde vragen, nam mijn recorder en vroeg één van de jongens die op de binnenkoer cricket aan het spelen waren of hij Tamil sprak en als vertaler wilde optreden. De jongen vroeg waarom ik net hém wilde interviewen....
“Omdat wij hier nu een half jaar zijn, hem elke dag zien en dat zonder zelfs maar te weten hoe hij noemt.” Hij begreep dat en samen liepen we richting de ingang van Kurinji waar we, naar alle waarschijnlijkheid, meneer “doorman” zouden aantreffen....

Ik stel de vraag aan de vertaler die op zijn beurt de vraag vertaalt, en me de vertaling geeft van het antwoord dat meneer Doorman hem geeft. Zoals je wel zal merken is het Engels dat hier gesproken wordt een beetje anders dan wat we gewoon zijn.

letterlijk wat er is opgenomen:

Can I ask you some questions?
De jongen die vertaalt, doet dat zeer goed en legt eerst uit wat het doel van dit interview is.
What’s your name?
Jemétjaa
Excuse me?
M. Etiyah
What’s his age?
He’s about 50 years.
Where do you come from, are you born in Chennai?
He’s actually out of Chennai, Indivaram. He’s not from the city, he’s actually from the outscirts of Chennai.
Does he have a family?
He has a family which stays outside...
How many kids do you have?
one son and one daughter
Does he see them every week or?...
monthly once
What does his parents do?
His parents are expired a long time ago.
How did he became working here?
He knows someone in the hostel office and it seems they messaged him about this and he came and applied for the job.
What tasks does he have here?
He has to... there’s like a tank... he should on those tanks... the water supply everything here he has to take care for and he should make shure that no day-schollars come in.
Like a gatekeeper...
How much does he earns?
monthly three five
3500?
no, no, only 3000
What doesn’t he like... in the hostel?
He doesn’t, doesn’t like anything... he’s telling that he likes everything...

en omdat ik zijn naam ondertussen weer vergeten was, vroeg ik: again his name?


“M. Etiyah”

Tenslotte nog een laatste vraagje:

What does he dream of?
He only had one dream. To make a son and a daughter and get married and all thats done and now he’s happy.

Het moest er toch eens van komen

24 november
Ik ben een beetje zat of fameus aangeschoten, je mag zelf kiezen, want ik heb net met Pablo pizza besteld (van de pizza hut) en een paar Kingfishers gedronken. Het gevolg is dat ik nog niet weet hoe deze tekst ga eindigen en hoeveel typ- of schrijffouten er gemaakt gaan worden. Wat ik wel weet is dat ik twee straffe dingen te vertellen heb...Maar eerst Gigi Dagostino opzetten.. L’amour Toujours een schrale schijf die mij altijd gelukkig maakt. (knipoog naar Odi).
Het eerste straffe verhaal initieert zich wanneer ik, een half uur te vroeg voor mijn examen van het vak aerodynamics labo, aankom op de M.I.T. campus en ik beslis om nog eerst wat chappatie of dosa of poori te eten in de canteen. Toevallig of niet zie ik daar Mohan (die intelligente kerel) wat mij doet herinneren aan het feit dat ik de klas moet verwittigen dat ik een klasfoto wil nemen. Ik vertel hem (hij is klas-secretaris) dat ik graag een foto zou willen nemen, waarop hij antwoord dat ze vrijdag nog een examen hebben en dat rond deze tijd vrijdag misschien wel een goed idee is. Ik gooi mijn yek-brianie binnen, want de rest was not available, en stap naar de H.O.D. om te vragen of ik een klasfoto mag nemen en dat ik vereerd zou zijn hem daarbij te hebben. Uiteraard mag dat, want ijdelheid is hem niet onbekend. Ik vertel hem vrijdag tijdens de middagpauze, wat hij perfect vindt. Daarop stap ik naar de kelder waar één van mijn proffen resideert en ook hij gaat mee in het verhaal. Daarop loop ik 24 treden op (ik weet ook niet waarom ik ze geteld heb) naar mijn andere professor. Die afwezig is, wat normaal is want ik zou net op tijd de trappen opgelopen zijn om aan mijn examen van hem te beginnen.
Weer toevallig of niet kom ik daar Mohan weer tegen die plots van mening is veranderd en me verteld dat we de foto best binnen een half uur kunnen nemen, na een sessie over vliegveiligheid, of zoiets (die ze net gaan krijgen) die ze hebben, omdat nu alle studenten aanwezig zijn. Ik denk “verdoeme weer naar de HOD en mijn professors” dus doe ik dat. HOD: “ok”, kelder en professor: “Not ok”. Hij verteld me dat hij net ging vertrekken om te gaan opzichten op één van de examen die hij geeft, maar no problem, doesn’t matter, doe maar zonder mij” ik kijk een beetje valselijk beteuterd en zeg ok.
Weer 24 trappen op, waar ik ondertussen te laat op mijn examen aankom, maar dat maakt niet uit want ik moet nog steeds wachten op mijn professor...
Wanneer die dan toch opdaagt zegt hij” ah ja... jij had examen zeker?”

“Ja professor...” vriendelijk geeft hij mij mijn vragen waarop ik hem vriendelijk, na het 5 seconden bekijken en met de gedachte “typisch”, zeg “professor u weet toch dat geen enkele vraag ook maar iets lijkt op ook maar iets dat ik dit semester in een van de labo’s gezien heb..” Waarop hij zegt “ja dat weet ik (!), maar we hadden toch afgesproken dat het open boek zou zijn?” waarop ik glimlachend zeg “ ja maar ik heb geen enkel boek dat een antwoord bied op één van deze vragen” waarop hij mij het boek “Fundamentals of aerodynamics” van Anderson geeft, waaruit hij het examen heeft opgesteld.
Ik kan beginnen aan mijn examen. Gelukkig heb ik vorig jaar -toevallig en gelukkig- dit geweldig boek gelezen, waardoor ik vrij goed wist hoe het in elkaar stak en sneller kon opzoeken. Toch stonden niet de antwoorden op al de vragen er in, maar geen nood want ik had mijn laptop mee en er was draadloos internet... waardoor een open boek een open wereld examen werd en ik het er nog niet zo slecht van af bracht.
Na een uur en een half komt mijn professor, zoals afgesproken het leslokaal waar ik als enigste mijn examen aan het afleggen ben binnen en zegt “het is tijd” waarop ik zeg “maar professor, we hebben tijdens midden mijn examen de tijd genomen om een half uur bezig te zijn met het nemen van een klasfoto...”

Intermezzo: Tijdens de het nemen van de foto liet de HOD een student naar de plaats lopen waar de professor, die me eerder gezegd had niet te kunnen, zijn examen aan het opzichten was, om hem te laten komen. Wat hij uiteindelijk, gelukkig ook deed.

...Hij vond terecht dat ik gelijk had waarop hij, zonder mijn medeweten, gewoon het gebouw liet voor wat het was en mij alleen achterliet waardoor ik na 3 uur opzoeken en invullen wel naar een collega professor moest om mijn examen, het boek en mijn labo verslagen af te geven met de vraag of hij het aan zijn collega professor wilde geven (geen probleem), die documenten waren echter niet lang in zijn bezit, want in het naar buiten stappen kwam ik een van de secretariaat mensen tegen die me vertelde dat de professor op een vergadering was en binnen een half uur terug zou zijn. Ik ging dus de documenten terughalen omdat ik absoluut mijn professor wou spreken omdat ik vermoede (wist) dat twee van de vragen niet oplosbaar zouden zijn zonder meer gegevens.... (en ik antwoorden wilde)
Hij kwam terug, excuseerde zich (misplaatst) voor mijn wachten en moest toegeven dat ik gelijk had wat die twee vragen betrof, waarop hij zij “ dan moet ik je wel full marks geven “ zeker?” ik dacht nee, maar ik zei ja. Ik ben benieuwd hoeveel ik nu uiteindelijk ga krijgen op dit examen...

Het tweede straffe speelt zich af tijdens een rit in een otto die Alicia en mij vervoert naar de cinema, waar we de film “social network” zullen zien en die best wel goed is. Maar dat wisten we nog niet.
Voor ons vertraagt een auto, bestuurd door iemand die niet goed weet of hij links of rechts van de opdoemende splitsing wil rijden. En dan, terwijl onze otto driver te traag reageert... vertraagd... de... tijd....
De otto botst tegen de auto, waarop deze van zijn traject wordt gekatapulteerd en ik de verf in slowmotion van de auto zie spatten...
TOET! TOET! het volgende ogenblik irriteert het verkeer achter zich ons aan de situatie want we staan stil. Onze otto driver die ook in de fout is wordt kwaad op de jonge bestuurder die vol ongeloof zich in zijn haren grijpt en die met de tranen in de ogen niet goed weet wat te doen, maar uitstapt en zich laat ringeloren door de otto bestuurder en zodoende overtuigd is van zijn fout. Hij laat zich door onze otto driver begeleiden naar de kant van de weg. Terwijl hij, zonder dat ik daar de tactischheid van doorhad, consequetn voor de auto bleef lopen. Maar dan maakt onze otto driver de fatale fout om even zijn aandacht te verliezen waardoor hij vergeet voor de auto te blijven stappen en de jonge, onzekere automobilist zijn kans schoon ziet om met plank gas ervandoor te gaan...

... het moest er toch eens van komen...

25 november
Gesouveniershopt en met pablo een pizza gegeten en een pintje gedronken. En ook de foto's van Pablo gekopieerd...



... hoeveel schrijffouten? (consequetn was maar om te zien of je wel aan het opletten was!)

Madras Institute of Technology 25 november 2010

Madras Institute of Technology 25 november 2010

Department of Aerospace Engineering

Marokko - Belg - Vechten... zoals in de goeien ouwden tijd

22 november

Nog eens ne goeien ouwe “wat heb ik vandaag allemaal gedaan” blogtekst...
Het begon deze ochtend al stevig... ik had namelijk zware ambras met een otto man...Omdat ik een 15 minuten te laat was opgestaan, nam ik voor de veiligheid een otto ipv de bus. Ik wilde immers niet te laat komen op mijn examen.
Toen ik in Chrompet aankwam zag ik enkel een briefje van 500 roepies in mijn portemonnee ruimschoots voldoende, zelfs te veel, want daar zijn die mannen meestal niet op voorzien en dus verbaasde het me niet dat hij geen wisselgeld had... geen probleem... we reden iets verder naar het tankstation zodat hij om wisselgeld kon...
Maar dan begon hij meer te vragen omdat hij had moeten omrijden, maar ik wilde hem dat niet geven (dat is ook echt niet done) en ondertussen bleef hij verder rijden verder en verder weg van Chrompet zonder terug terug te willen gaan en de klok tikte stilletjes naar het examen toe...
Ik dreigde er verschillende keren mee om uit te stappen zonder te betalen als hij niet zou terugrijden. Toen ik dat uiteindelijk ook deed, want ik voelde mij een beetje ontvoerd, trachtte hij mij eerst omver te rijden om daarna uit te stappen en me heel de weg terug te volgen naar Chrompet... dat heeft zeker 20 minuten lang geduurd terwijl ik stevig doorstapte, slechts af en toe gestopt door hem, die aan mijn rugzak trok waarop ik met veel kracht zijn arm ervan lostrok. Ondertussen deed ik enkele keren alsof ik de politie belde. Wanneer ik de spoorweg wilde oversteken heb ik hem via een bemiddelaar toch deels betaald. Het lijkt misschien wel cru dat ik niet wilde betalen, maar niet betalen als de otto driver je niet afzet waar gevraagd is één van de regels in dit gedoe. Het is een zaak van eer voor de driver om je op de juiste plaats af te zetten en het is echt een belediging als de driver je niet op de juiste plaats afzet.
Het is geleden van in het lager dat ik nog gevochten had. Toen “speelde” we graag het spel “Marokko-Belg-vechten” niet omdat we rasistisch waren, want als je zo jong bent snap je dat allemaal nog niet, maar omdat dat mooi op ging. (ik zou het bovendien zelfs raar vinden moest er, uit die klas, ooit iemand rasistisch worden)
Met een hartslag tegen de 180 en een lijf vol adrenaline ben ik dan 5 minuten te laat aangekomen op mijn examen (echt not done) de prof (van de labo’s begot, ik had uiteraard die van aëroelasticiteit verwacht) stond de papieren uit te delen en vroeg me wat er gebeurd was en ik kon met mijn aders vol adrenaline alleen maar zeggen “long story”.

Examen
Na mijn examen, dat goed ging, heb ik lang zitten zoeken naar een manier om de labo’s af te drukken. Dat is hier nog niet zo gemakkelijk. Toen dat eindelijk gelukt was, kon ik zo trots als een gieter naar de prof. Die bekeek en was zoals verwacht een beetje verbaasd door de omvang (inhoud telt hier niet echt mee, ander zou hij daar zeer waarschijnlijk nog meer over verbaasd zijn :p)maar hij was nog meer onder de indruk van het programma latex dat ik ervoor gebruikt had.
We begonnen plots over België te praten dus ik liet hem de presentatie horen die ik voor de middelbare school gemaakt had. Ik heb de indruk dat de leerlingen er meer van begrepen hebben (vooruitgang)
Op het einde nog afgesproken dat ik de dag na morgen pas examen zou hebben. Eerst wilde hij me nog de vragen geven, maar toen bedacht hij zich en zei hij dat hij enkel vragen zou stellen uit mijn labreports, basic stuff niet te moeilijk en dat het open boek zou zijn... Een open boek examen over een boek dat ik zelf geschreven heb... Terwijl hij dat zei stond er op zijn gezicht geschreven: "dude dat examen dat gij aflegt boeit mij niet. Ik geef u dikke punten want uw kop staat mij wel aan en uw verslagen waren dik in orde."
Moe terug naar de campus (ik had maar een paar uur geslapen) en samen met enkele anderen chinees laten komen en gesmuld.

23 november


en zo ziet de rest van mijn week eruit:

De lonelyplanets maleisië en Singapore uitprinten die Daniel via gigapedia voor mij heeft gedownload (want de Anna University internet filter liet dat niet toe). Mijn laboverslagen inbinden, de Royal Enfield fabriek bezoeken, de site waar je gratis de Simpsons in het Engels kan bekijken doorsturen naar Manigandan (lab-assistant). Hij had daar om had gevraagd zodat hij zijn Engels kan oefenen. Een sjaal kopen voor de persoon waarbij ik in Singapore ga couchsurfen. Souveniers jagen en valies maken. De leerkracht, die me had uitgenodigd om een presentatie over België te geven, vragen of ze mij een kopie van de video wil geven, die één van haar leerlingen van mijn presentatie gemaakt heeft en de foto’s die ik daar toen gemaakt heb doorsturen naar de leerling die daar zo vriendelijk achter vroeg, mijn belastingsaangifte eindelijk opsturen nadat er thuis een brief in de bus gevallen is die laat weten dat dat echt wel nodig is, interviews afnemen van Indiërs van elke rang en stand. Informatie opzoeken over het Khao Sok National Park. Een klasfoto nemen, of toch op zijn minst vragen aan de head of the department of dat mag, een laatse fototocht door Chennai, examen labo afleggen, mijn reisverslag uittypen, zowel treintickets als een hostel in Bangkok booken, bier gaan halen voor een laatste avondje schaken met Pablo, het tijdschema van de boten tussen Chumphon en Ko Tao checken, verschillende mails beantwoorden zoals die van Jeroen, Joke, Anika Arti en Rahul. Naar het feestje gaan dat de Erasmussers gewonnen hebben door mee te doen aan een wedstrijd van Eristoff. Daniel terugbetalen voor de vliegtuigtickets, gaan eten met Alicia, Opzoeken welke dingen ik in Bangkok kan zien en doen, en uiteraard blog schrijven...

... vanaf morgen de eerste van een reeks interviews.... meneer Doorman....

en wie weet voor wat dat ding op de foto dient?

Hey Meneer Doordude...

Meneer Doordude praat enkel Tamil en slaapt ‘s nachts meestal op de grond. Amper een dag gaat voorbij zonder dat ik hem zie en dan schud hij steevast vriendelijk met zijn hoofd.
Niet rond een rotatie as in het verlengde van de nek, waardoor je van links naar rechts schud, zoals wij “nee” schudden. Ook niet rond een rotatie as die virtueel door je oren zou lopen, waardoor je van boven naar onder schud, zoals wij “ja” schudden, maar rond een rotatie as in het verlengde van zijn neus. Waarmee men hier, op een voor westerlingen onbegrijpbare subtiliteit na, zowel ja als nee bedoelt...

In het begin verwarde me dat altijd een beetje want voor westerlingen lijkt dat dus iets tussen ja en nee, maar tegenwoordig schud ik vriendelijk en neus-as-gewijs terug.

Ja, meneer Doordude praat enkel Tamil en slaapt ‘s nachts meestal op de grond... op de grond van de inkomhal van Kurinji, mijn hostel en dan nog wel naast het bed dat daar voor hem staat.

Jaja, meneer Doordude praat enkel Tamil en slaapt ‘s nachts meestal op de grond...
en dat is ook het enigste dat ik ervan weet. Ik weet zelfs zijn naam niet. Omdat in gesprekken met anderen “meneer Doordude” volstaat ter definitie van de man wie we ‘s nachts soms wakker maken (wanneer we nogal laat terug komen van ergens in Chennai) is het bij nog niemand opgekomen om zijn naam te vragen... nochtans weet ik hoe je dat vraagt in het Tamil. Ik vraag me af of hij een familie heeft, of hij en huis heeft, hoe hij aan deze job is geraakt, wat zijn job nu juist inhoud...

“onga peeru jenna?”



maar soit, dat is voor morgen, na mijn examen.

Hieperdepiep hoera, dit is mijn 50ste blogpost en om dat te vieren organiseer ik een pol waar iedereen mag, nee wat zeg ik, MOET aan meedoen! en waarmee je een gepersionaliseerd souvenier uit India kan winnen... Het enigste dat je daarvoor moet doen is een reactie op deze tekst plaatsen met daarin je favoriete Kip Madras-tekst of een reactie met daarin een suggestie voor iets om over te schrijven...

Het zal meneer Doordude zijn die de winnaar uitloot!

Duiken en Jurassic Park

De kogel is door de kerk, ik ga toch naar Thailand. Meer zelfs... een paar dagen Bangkok, dan door reizen richting het zuiden, waar ik rond het eiland Ko Tao gedurende een week een duikcursus ga volgen, iets dat ik nog nooit gedaan heb.
Vervolgens reis ik nog verder naar het zuiden waar ik een aantal dagen in het Khao Sok National park ga rondtrekken dat wordt beschreven als het landschap van Jurassic Park.
Nadat ik de dinosaurus ben gaan uithangen reis ik met de trein nog verder naar het zuiden en zal ik de grens met Maleisië oversteken waar ik, ondermeer Kuala Lumpur zal bezoeken en tenslotte neem ik weer een trein naar het zuiden en zal ik de grens oversteken naar Singapore dat er nog New Yorkerig uitziet dan New York.
Die treinen rijden trouwens ‘s nachts zodat ik goedkoop overnacht en geen kostbare tijd verlies.
Alhoewel ik schrik had om alleen te reizen denk ik niet dat ik veel alleen ga zijn met die week duiken en bovendien ga ik de vier nachten in Singapore proberen te couchsurfen.
Als einde van een Erasmus uitwisseling mag dat wel tellen!

Vandaag was weer een dag van leren en laboverslagen maken... maandag en dinsdag dan eindelijk, of toch zeer waarschijnlijk, mij examens en dan zal ik de rest van de week vrij hebben om afscheid te nemen van Chennai...

... op de “afscheid nemen van Chennai in stijl lijst” staan nog: de Royal Enfield fabriek bezoeken, een dag de stad intrekken voor foto's, kleren kopen, een klasfoto nemen (alhoewel dat verboden is en dus moeilijk wordt) en souvenirs kopen... iemand ideetjes?

Godverdoeme!... en het verband tussen de Smurfen en de Oerknal...

“Chocolats!”,
“very good”,
“Diamants!”,
“the diamantbusiness in Antwerp, exactly, anybody else?”

Maar toen bleef het stil bij de 40 leerlingen van de matriculation higher secundary school.

“Dat hoor ik graag, want dan gaan jullie veel aan mijn presentatie hebben en gaan jullie je ouders vanavond tijdens het eten kunnen verbazen met jullie kennis over België...”

Dingen die blijkbaar goed scoorden waren:

1. Manneken Pis! (and the crowd went wild...).
2. Eerst laten bevestigen dat je een fiets op de weg gebruikt, waar anders? en dat Eddy Merckx daar zeer goed in was. Om dan te vertellen dat wij Belgen er een sport van gemaakt hebben om met een fiets toertjes te rijden in modderige velden. En tenslotte een foto te tonen waarop te zien is hoe een peloton wielrenners met de fiets op de rug trappen op loopt. (gejoel + groot applaus).
3. De Smurfen
4. Dat wij het begin van het universum hebben bedacht (de oerknal, door Lemaître)
5. Een foto van een doordeweeks winkelrek vol verschillende soorten bier. (verbijstering en ongeloof)
6. Ons politiek stelsel aan de hand van dit filmpje
7. Een engels ondertitelde versie van “België” het lied van Het goede doel, met prentjes, ook op youtube te vinden.
8. Voor de grap vragen aan de juf of ik haar leerlingen een vloekwoord mag aanleren, waarop ze al lachend “NO!” roept,
9. waarop ik hen dan toch “godverdoeme” leer zeggen.

De studenten waren zodanig onder de indruk van ons landje, dat er nadien nog duchtig over verder werd gepalaverd op facebook . En met een volle klas Indische studenten die het woord "godverdoeme" uitriepen, eindigde ik trots mijn presentatie....

België?

Vandaag ben ik weer heel de dag vlijtig bezig geweest met het uitschrijven van mijn laboverslagen, waardoor ik ondermeer en bijvoorbeeld ontdekt heb dat ik een talent heb voor het schetsen van windtunnels.

Mijn pauze bestaat gewoonlijk uit een wandelingetje op de campus. Na eerst een bezoekje te maken aan Gurunath's winkel, waar ik verliefd werd op de nieuwe kassierster, passeerde ik langs het international office. Daar schoof iemand (met een verdachte glimlach) me een magazine onder de neus. Titelend las ik “Anna university News Bulletin” Zeer geïnteresseerd sloeg ik blad na blad om, merkend dat de glimlach steeds groter werd, waardoor ik toch wel een beetje benieuwd werd...

en ja... Daar stond ik toch wel zeker (zie foto linksboven van de foto linksboven), mezelf voor te stellen, voor een aula (want dat klinkt beter dan lokaal) vol professoren. Naast mij zie je een glimlachende Vice-Chancellor en Baskarito.
Opvallend is ook dat diezelfde Vice-Chancellor op 5 van de 6 andere foto’s staat. Van de 52 foto’s in het magazine zijn er slechts 4 waar hij niet op staat...
Een paar dagen geleden vroeg Jo of ik een presentatie over België wou geven tijdens een les van één van haar collega’s. Uiteraard wilde ik dat. Maar nu ik bezig ben met het maken van de presentatie, vraag ik me toch af wat ik allemaal kan vertellen over België?
Voor Gian-Luca, die een presentatie over Italië gaat geven is het gemakkelijk. Met zijn eeuwenoud land, dat barst van geschiedkundige zottigheden, scheve torens, sportauto’s, maffiosi en noem maar op... Gelukkig focust hij nogal hard op pizza’s die uiteraard zwaar worden geowned door Belgisch bier zodat het toch geen al te grote afgang gaat worden voor België en mij....
Bier, frieten en chocolade... klinkt best wel graaf. Voorts heb je nog een paar Nobelprijswinnaars, Eddy Merckx, Rubens, Pater Damiaan, Adolph sax en Brussel, de Europese hoofdstad... en de ontdekker van de oerknal... maar wat kan ik nog over België vertellen, rekening houdend met een publiek dat 14 jaar oud is? Help?

Fameus Gesjareld

14, 15, 16 en 17 november
Zondag heb ik naast leren alleen mieren moeten verjagen uit mijn computer en een dode rat onder de wasmachine moeten wegvegen. Voor de rest weinig afleiding. Door de moesson was er immers geen internet en maar zelden elektriciteit.
Maandag ochtend, de dag voor mijn examen, krijg ik een telefoontje van Daniel, mijn klasgenoot. Hij stond te telefoneren vanuit de kelder van ons departement. Een kelder die er verdacht hard uitziet als een kelder. Niets, behalve een bureautje van een meter op een halve meter doet vermoeden dat dit wel eens het bureau van Arumugam Sir, onze professor van Aeroelasticity zou kunnen zijn.
“Frederico”
“Yes Gringo, how are you?”
“Not so good, something funny has happened”
“Tell me”
“I’m in the basement and the professor has just told me that our exam is not going to be tomorow...”
“?”
“It’s going to be next monday, the 22th. We will not have it together with our classmates...”
Fameus gesjareld(1) Ik was net klaar geraakt met het memoriseren en was er klaar voor. Meer zelfs ik was al in feeststemming omdat ik de verlof al voelde aankomen... Nog een weekje herhalen dus. Geef toe, het is toch wel een beetje vreemd dat wij ons examen niet samen krijgen met onze klasgenoten? Ik heb een vermoeden waarom. Iedereen, ook onze professor, weet dat iedereen “cheat” of ook “referenced”. Ik denk dat men zich daar een beetje voor schaamt en dat men niet wilt dat wij dat zien... Ik ben dan maar samen met Jo chocoladecake gaan eten en me gaan bezatten met Kingfishers(foto). Decompensatie heet het decadente excuus daarvoor.
Dinsdag werkte het internet terug en ontdekte ik dat, als je vanaf nu Kip Madras Googled, je mijn deze blog als eerste ziet verschijnen. Eat that www.mijnreceptenboek.nl ! Gezien dat “capitalism a love story”, één van de films van Michael Moore, een aanrader is.
Vandaag kreeg ik een mailtje van de persoon waarmee ik normaal gezien naar Thailand zou gaan om te vertellen dat ze niet mee gaat. Je moet maar durven, minder dan twee weken voor vertrek afzeggen. Fameus Gesjareld. Mijn tickets zijn al geboekt en ik weet nu even niet goed wat doen. Alleen gaan, niet gaan, misschien zijn er nog anderen Erasmussers die mee willen? Misschien niet zo lang gaan?

Terug naar de boeken...

12 en 13 november
In feite komt alles tot een einde. En alles heeft ook een begin. 4 Maanden geleden ben ik aan mijn Erasmus begonnen en binnen twee weken zeg ik Chennai vaarwel om dan stiekem toch nog eens terug te keren in december, al was het maar voor één dag. Nog twee weken... op mijn lijstje van dingen die ik hier zeker nog wil doen staan ondermeer de Royal Enfield fabriek bezoeken en een dag lang een dakloze volgen om te weten hoe het leven in een dag van een dakloze in Chennai is. Maar voorlopig kan ik niet anders dan kei hard leren...
Gisteren werd het leren onderbroken omdat de Erasmusstudenten waren uitgenodigd door een bedrijf dat ons wou binnen rijven. We werden ernaartoe gebracht met een bus en het bezoek was netjes afgewerkt met een lunch en een videoconferentie, die ons life in verbinding bracht met enkele hoge pieten in Europa.
Voor de rest heb ik niets meegemaakt en zelfs aan niets gedacht, behalve dan dat ik dringend een facebook-fanpagina moet oprichten voor de berepoot (blijkbaar bestaat die nog niet!), de lekkernij van het frietuur waarvan ik er in december minstens 27 ga eten...
...Terug naar de boeken...

En snuffelen dat kon hij! jaja, dat was me nogal wat!

9, 10 en 11 november
Het is één uur ‘s nachts en sinds 6 uur ben ik bezig met memoriseren.Terwijl ik dus gedurende dagen al mijn tijd steek in het memoriseren en daar te stilletjes aan beter in wordt, hou ik mij vooral niet bezig met: mijn thesis, het maken van mijn labo verslagen, de cursus lezen voor het vak waarvoor ik in januari examen heb, sollicitaties, de fotowedstrijd van Joker, de planning voor mijn reis naar Thailand, het uittypen van mijn reisverslag en mensen die mij vragen hebben gesteld van antwoord dienen...
Ondertussen verlies ik stilletjes aan de moed, zeker wanneer ik het dagelijkse resultaat van mijn memoriseren extrapoleer en besef dat ik pas ergens in februari klaar zal zijn. Desalniettemin is het examen al volgende week dinsdag, welgeteld 47 dagen te vroeg...
Bovendien is er hier ook een chronisch gebrek aan allerlei homeopathische middelen die immers vlotjes worden weggeconcurreerd door de talrijk present signalerende sjamanen. Dus ik kan mezelf zelfs niet eens wijsmaken dat ik iets kan nemen dat mijn geheugen stimuleert.

Genoeg zitten zagen.

Deze ochtend zag ik langs de weg één van de weinige honden aan een leiband. Netjes verzorgd, met een pluim van een staart en blinkend van hygiëne. Een uitvergrote versie van Nerootje van Carmen. Een groot contrast met de graatmagere en hier en daar wat schurftige straathond die curieus aan dit elite exemplaar kwam snuffelen. En snuffelen dat kon hij! jaja, dat was me nogal wat! Eerst aan de vuilbak, dan aan de garagepoort dan aan de muur en terug aan de vuilbak, de auto, de brommer, hier en daar het territorium nog eens afbakenen en net wanneer er geen zinnig punt aan dit verhaal leek te komen besefte ik dat Nerootje hetzelfde probeerde, maar telkens werd verhinderd door de halsband die hem netjes verbond met het baasje...

(prentje: nationaal symbool van India uit het National Museum in Delhi)

983 woorden

7 november
Geleerd en artikel afgewerkt. Omdat postduiven niet altijd een oplossing kunnen bieden en omdat... de elektriciteit een paar uur was uitgevallen, waardoor het internet ook niet meer werkte en er bovendien door Diwali niemand op de campus was die het probleem kon oplossen nadat de elektriciteit terug stroomde... Kon ik bijna mijn artikel niet doorsturen.
Gelukkig mocht ik het internet van Ida en Anna-Maria lenen, zodat het artikel toch nog tot in België geraakt is... Chennai...

8 november
Ik genoot vandaag van stukken campus waar ik nog nooit geweest was (ze hebben hier blijkbaar een waterzuiveringsstation), en waar ook maar weinig volk komt, waardoor reeën er in alle rust kunnen grazen en ik in totaal exact 983 woorden in een bepaalde volgorde heb gememoriseerd. De reeën, ik weet ook niet hoe, inspireerde me om het eerste deel van het reisverslag online te gooien en de foto's onder "mijn foto's" te geotaggen... veel leesplezier.

Van het dak op Kurinji naar het dakteras van een 5 sterren hotel...

5 november
Vandaag stond ik op het dak van Kurinji, blijkbaar de hoogste plaats op de campus en dus de beste plaats om naar het vuurwerk te kijken.
Nadien zijn we gaan eten op het balkon van een 5 sterren restaurant 20 verdiepen hoog... erg decadent, maar even duur als 2 keer naar de Alma gaan. Het is maar een keer in mijn leven Diwali... Het etentje had ik geregeld en uiteindelijk zaten we met zo’n 20 aan tafel. Omdat we net aankwamen nadat het geregend had en daardoor al de andere klanten naar binnen waren verhuisd, zaten we alleen op het teras.
Gedurende heel de tijd dat we daar gezeten en gegeten hebben knalde het vuurwerk niet boven maar rond en onder ons... onvergetelijke ervaring.

6 november
Plots stond Pablo hier deze ochtend terug voor de deur. Hij was eergisteren voor twee weken vertrokken om met zijn zus ongeveer dezelfde reis te maken die ik in Rajasthan heb gemaakt. Zijn zus was echter vergeten om een Visum aan te vragen...balen.
Vandaag heb ik niets boeiends te vertellen. Ik ben immers de hele dag bezig geweest met het schrijven van een artikel rond mijn Erasmus-uitwisseling voor de IrReëel, het ledenblad van de Vlaamse Technische Kring. Op drie bladzijden mijn ervaring van de afgelopen 3 maanden beschrijven is moeilijker dan gedacht. Gelukkig heb ik een dagboek bijgehouden en kan ik hier en daar terugvallen op mijn blog.
Naast het schrijven van het artikel heb ik nog wat filmpjes bekeken op TED, waarvan ik het volgende wel erg interessant (en toepasselijk) vond: http://www.ted.com/talks/jessica_jackley_poverty_money_and_love.html Lees ook de kritische commentaren onder het filmpje.
Naast het schrijven van het artikel heb ik me ook bezig gehouden met de reisroutes aan te duiden op mijn kaart en het selecteren en uploaden van de foto’s die ik gedurende mijn verblijf in het Noorden van India en Nepal heb genomen. Je vindt ze terug onder “mijn foto’s” hier rechtsboven.

Bang, bang, Boem! Happy Diwali

3 november
En net wanneer je denkt dat je niet meer veel nieuws gaat zien of meemaken omdat je 40 dagen op reis bent geweest en het druk gaat hebben met leren en thesissen en taakjes maken. Net wanneer je je fototoestel op kot kan laten, zie je weer iets dat je voor onmogelijk achtte...
Jo had me uitgenodigd voor een etentje met haar oude huisgenootjes, uiteraard had ik voorgesteld om mee te koken. En nadat we de quiche in de oven gezet hadden herinnerde Jo zich dat ze de Drapal, de kuisvrouw van haar vorig appartement, beloofd had om vandaag eens langs te komen.
Terwijl de quiche rees reden we op de scooter naar het huisje van Drapal. Daar aangekomen gingen de schoenen uit. Het huis was “gebouwd” op het dak van een ander huis. Tot buikhoogte was er een bakstenen omwalling en vanaf daar begon een uit bananenbladeren gevlochten puntdak ondertsteunt door een skelet van bamboehout. Je ziet van op straat veel van die huisjes, maar dit was de eerste keer dat ik er een van binnen zag.
Het eerste dat me opviel was hoe proper de vloer was. In elk geval veel properder dan de vloer van mijn kot ooit geweest is... Het tweede dat me opviel was de tv en de dvd speler... Het derde dat opviel was hoe klein de ruimte was. 3 op 3 meter voor een gezin met twee kinderen. Ook het fornuis was slechts één gaspit groot.
Drapal vertelde ook trots dat ze na Diwali een nieuw dak zouden maken. Dit dak zat vol met gaten, zo groot dat je er gerust een tiental sterren door kon tellen. Het nieuwe dak zou er één van kokosnoot bladeren zijn, veel beter dan bananenbladeren...

4 November
Vandaag heb ik eigenlijk alleen kattekwaad uitgespookt. Het is morgen Diwali, de Hindu versie van kerstmis. Dat betekent dat de campus leeggelopen is met mensen die naar hun familie zijn vertrokken, dat iedereen op straat je een happy Diwali wenst, maar Diwali betekent vooral vuurwerk... véééél vuurwerk. Zoveel vuurwerk dat de ongeduldigen vandaag al veel meer vuurwerk afsteken dan Belgen met nieuwjaar doen, zoveel vuurwerk dat het asfalt van sommige straten verstopt is onder een laag rode crackerpapiertjes en zelfs zoveel vuurwerk dat vliegtuigen door de rook niet kunnen landen op de luchthaven van Chennai.... Vuurwerk... Leuk, heb ik altijd fijn gevonden... Vuurwerk... gevaarlijk! Ik herinner me nog goed een winteravond een paar jaar geleden, wanneer een tiental dwazen besloten om op het dak van een aula in het Heverleese vuurwerk af te steken. Uiteraard ging het toen net mis waardoor de vuurpijlen 100% horizontaal vlogen en mensen uit schrik van het dak sprongen...
Ik herinner me nog goed dat we met ons klasje op bezoek gingen bij DOVO de ontmijningsdienst van het Belgische leger... van op een afstand, zo ver dat we niets zagen van de explosie, werd een bom tot ontploffing gebracht... toentertijd met een zeer indrukwekkende knal...
Maar met wat voor speelgoed waren die soldaatjes aan het spelen? Echte bommen koop je hier op straat, voor 12 roepies kan je kiezen tussen “Thunders” en “hydrogenbombs” zo groot als een vuist en als deze ergens in je buurt ontploffen suizen je oren door het drukverschil als je toevallig je mond niet hebt openstaan. Gelukkig wordt er hier ook niet aan leeftijdsgewijze discriminatie gedaan zodat ook de jongste onder ons kunnen meedoen! Joepie!
Dat betekent dus ook ik, zodat ik weddenschappen kan verliezen over de staat van wc rollen gevuld met Thunders na detonatie. Die komen daar dus blijkbaar toch niet heelhuids van af... Ik zou het normaal gezien pas morgen (hopelijk met meer interessant beeldmateriaal) mogen zeggen, maar ik ben te ongeduldig...
Happy Diwali aan iedereen!

40 dagen en 40 nachten

De ruiten van het vliegtuig dampten na het landen meteen aan, wat me deed beseffen dat ik na een maand in de bergen weer zou moeten wennen aan het weer hier in Chennai.

Hoe het geweest is?

Wel, vanaf morgen ga ik dagelijks wat reisverslag neerpennen en de drieduizend foto’s sorteren die ik onderweg genomen heb. Degene die je hier ziet is de laatste daarvan. Eentje van Chennai, genomen vanuit het vliegtuig.
Er zijn verschillende dingen die waarschijnlijk voor de rest van mijn leven in mijn geheugen geboekstaafd staan... maar bij het herlezen van mijn dagboek vallen me toch vooral de kleine dingen op die je tijdens zo’n reis ervaart, zoals bijvoorbeeld dat het Nepalese kaartspel “Gullam tsur” eigenlijk gewoon hetzelfde is als zwarte pieten en dat zakken chips opblazen wanneer je ze meeneemt in de bergen, een beetje zoals een kogelvis, maar dan door het drukverschil in plaats van door naderend gevaar.
Bij de hoogtepunten waren ongetwijfeld de beklimming van de Tsergo Ri, met zijn 5000m hoger dan de Mont Blanc... Manjukatila, de Tibetaanse vluchtelingenwijk in Delhi; de Taj Mahal in Agra, op de moto door Jaipur, op de rug van een kameel door de woestijn in Jaisalmer, Op de rug van een olifant in Nepal, op het dak van een bus door het Himalaya gebergte, door Tea estates wandelen in Darjeeling, in Kolkata het einde van de wereld zien en in het midden daarvan The house of the dying van Mother Theresa...
Allemaal ongelooflijk intense ervaringen, maar ik ben toch ook blij dat ik nu eens langer dan drie dagen in hetzelfde bed kan liggen. Een bed in Chennai, de stad waar toeristen beter wegblijven, maar zoals ik onderweg al snel besefte, waarschijnlijk één van de beste plaatsen in India om op Erasmus te zijn...
Vandaag en gisteren geacclimatiseerd, opgeruimd, genietst, te horen gekregen dat ik op 16 november mijn examen heb en dat de lessen, waarvoor ik was teruggekomen, afgelopen zijn...

Horen, zien en zwijgen(?) ... en poseren ...

Vandaag heb ik mijn tweede assessment afgelegd. Het ging goed, ik verwacht een 22/25 en dat is gemakkelijk in te schatten omdat memoriseren een praktijk van alles of niets is. De vraag op drie punten die ik gemist heb stond in een hoofdstuk waarvan mijn klasgenootjes me verteld hadden dat we het niet moesten leren...
Het was de eerste keer dat ik de test “samen” met mijn klasgenoten aflegde, vorige keer waren Daniel en ik immers afgezonderd in een apart leslokaal. Ik kon mijn oren en mijn ogen niet geloven. Zo hard spieken dat ze hier doen! (niet allemaal, maar het is toch de maatstaf).
De ruimte waarin de examens worden afgelegd is zo groot en hangt vol met ventilators waardoor het soms moeilijk is om jezelf te horen nadenken, zeker als je buur dan nog eens met de persoon achter je over vraag twee aan het discussiëren is in het Tamil en niet in een stiekeme stilte, want dat was omwille van de ventilators niet eens nodig/mogelijk. De professor die zover van ons verwijderd was dat ik twijfel of het wel onze professor was, kon dat toch onmogelijk horen of zien.
Voor de rest van de dag ben ik zenuwachtig beginnen worden voor mijn trip die morgen begint. Thesissen in de Taj Mahal, thesissen op de rug van een kameel in de woestijn van Jaisalmer en thesissen in het Himalaya gebergte... absurd.
Vandaag heb ik ook een fotoreportage (met zeer bereidwillige fotomodellen) gemaakt van de bouwwerf naast Gurunath’s hier op de campus. Ik ben benieuwd hoever de bouw gevorderd zal zijn wanneer ik terugkom....

Groetjes en misschien post ik iets onderweg, maar waarschijnlijk pas tot 5 oktober ;)

"Zo iemand is toch niet echt nodig?"

Jeuj we hebben een wasmachine gekregen. Tussen de formules en de definities door ben ik een kijkje gaan nemen in de nieuwe bibliotheek hier achter de hoek. Toen ik hier nog maar net in Chennai was, stond deze gigantische blok beton nog letterlijk in de steigers. Steigers van aan elkaar gevlochten bamboo, als ruitjes over een dobbelsteen met een zijde van 150 meter. Een van de meest indrukwekkend gebouwen in Chennai, niet alleen door zijn dimensies maar ook door zijn moderne architectuur.
Vorige week passeerde ik toevallig langs de bibliotheek toen de officiële openingsplechtigheid bezig was. Maar ik mocht niet binnen...
Vandaag wel. Ik moest mijn rugzak aan de balie afgeven en curieus als ik was, ging ik meteen met de trap naar boven. Op het binnenplein waren arbeiders nog de laatste afwerkingen aan het doen, zoals bijvoorbeeld het plastiek verwijderen dat de trapleuningen tegen verfspatten moest beschermen, normaal, geen vuiltje in de lucht...
Op het eerste verdiep was er de kinderbibliotheek en een leesruimte waar je magazines kon inkijken. Het deed me plezier om te zien dat ook de gewone Murugan met de klak hier rustig kon binnenwandelen en trots kon genieten van de luxe.
Ik ging nog een trapje hoger in dit negen verdiepen tellende gebouw, maar daar was er niet zo veel te zien, ook was het duidelijk nog niet afgewerkt, dus ik besloot nog maar een trap hoger te gaan. Met elke trede die ik nam leek het alsof ik terug in de tijd ging en er minder en minder afgewerkt was. Op een gegeven moment ging ik een trap waarvan het beton nog niet helemaal droog leek te zijn tot ik plots niet meer verder de trap op kon omdat arbeiders hem nog aan het maken waren...
Vreemd
Het komt er dus op neer dat enkel de buitenkant, het gelijkvloers en het eerste verdiep mooi afgewerkt waren, maar de rest was nog in de ruwbouwfase... toch al plechtig geopend, ondenkbaar in België.
De bibliotheek die hier niet op zijn plaats lijkt te staan, zo groot, zo sjiek... deed me denken aan het nieuwe overheidsgebouw dat men aan het bouwen is meer in het noorden van de stad. Misschien wel het grootste gebouw dat ik ooit gezien heb en met best wel een indrukwekkende architectuur. De eerste gedachte die in je opkomt wanneer je zo’n gebouw hier in Chennai ziet, is “kon de overheid dat geld nu niet beter in iets anders investeren dan in een gebouw voor zichzelf?"
Het is ook erg dubbel om te zien hoe arbeiders die er als slaven uitzien zich met de blote hand te pletter werken aan zo’n prestigieus gebouw. Chapatie, uit het land van het oude Rome, had daar zijn mening over...
“Ja misschien vallen er wel een paar doden door het bouwen van zo’n monumentaal gebouw, maar als je kijkt naar de toekomst is het bouwen van zulke monumentale gebouwen dat wel waard... Mensen zijn er hier nu toch genoeg... eentje meer of minder maakt het niet... Dit geeft de inwoners van Chennai iets om trots op te zijn... als men zich wil ontwikkelen is dit de beste manier...” Ik deel deze mening niet.
Terwijl hij dat zei, passeerde er net een man die zijn fietskar, zwaar beladen met metalen staven, staand op de trappers met alle moeite van de wereld voort probeerde te bewegen.
“kijk” zij hij, wijzend naar die sukkelaar bij wijze van voorbeeld “zo iemand is toch niet echt nodig?” “Binnen tien jaar zie je die hier niet meer”...

Mijn thuis is waar mijn Stella staat...

18 september
Geleerd... En ‘s avonds via de Amethyst en Zara in de bar van het parc hotel beland met Kristof, de Belgische reisbegeleider voor de reis naar Nepal waaraan ik in oktober deelneem... wat?
Op 9 september was er een informatie vergadering voor mijn reis naar Nepal. De vergadering ging door in Heverlee... (op 600 m van mijn kot) Toen ik Kristof mailde om hem te melden dat ik niet kon komen omdat ik dan in Chennai zou zijn, mailde hij terug dat dit geen probleem was en dat hij van 16 tot en met 20 september in Chennai zou zijn...
We probeerden, uit beleefdheid, eerst in het Nederlands te praten, maar het werd al snel duidelijk dat dit voor beiden lastig was. Ik verschoot er wel van hoe vermoeiend ik het vond om Nederlands te praten. Mijn grammatica was helemaal de kluts kwijt en mijn woordenschat leek wel op die van Milquet. Het voelde erg onnatuurlijk. Na een tijdje zijn we gewoon zonder er dieper over na te denken overgeschakeld op Engels.
Kristof had dit jaar al 152 keer het vliegtuig genomen, goed genoeg voor een ecologische voetafdruk ter grootte van Afrika (en waarschijnlijk is dat niet eens overdreven) en de verhalen die hij vertelde deden me erg denken aan de film Up in the air. Josefa en Kristof zijn de eerste mensen die ik ooit ben tegengekomen die niet echt een thuis hebben (of er althans bijna nooit zijn). Josefa is geboren in Congo Brazzaville, verhuisde 7 jaar later naar Libreville in Gabon, nam 9 jaar later het vliegtuig naar Frankrijk om daar voor enkele jaren te studeren. Ze verbleef sindsdien nog een jaar in Gabon en gaat nu een jaar in India leven zonder te weten waar ze daarna naartoe gaat...
Vandaag heb ik mijn thuis toch wel een beetje gemist. Een thuis is niet alleen het “gevoel” van ergens thuis te zijn, “jou” plaats op de wereld (moeilijk om te beschrijven) maar een thuis hebben betekend ook dat rijst niet hetzelfde is als frietjes, fietsen niet hetzelfde zijn als otto’s, heilige koeien niet hetzelfde zijn als biefstukken, slapen onder een ventilator niet hetzelfde is als onder een dons, Kingfishers niet hetzelfde zijn als Stellas en praten met one-night stands niet hetzelfde is als praten met je vrienden van thuis...

19 september
Geleerd en uitgeplozen hoe je van Kathmandu in vijf dagen via Varanasi en Darjeeling in Kolkota kan geraken. Nog drie nachtjes in Chennai slapen en dan op twee dagen na op trek tot 1 november. Spannend.

Een gevoel van straffeloosheid

16 september
Sinds begin juli drijf ik op een wolk van geluk, waarmee ik bedoel dat ik veel geluk heb. Van het ene “chanske” beland ik in het andere.
Het begon al toen ik te horen kreeg dat ik tegen alle verwachtingen in geen herexamens moest doen. Door het tolerantiesysteem dat dit jaar is ingevoerd en volgend jaar al wordt afgevoerd, kon ik mijn herexamens uit de januari zittijd doen delibereren. Het zou fameus rot geweest zijn om in augustus terug te moeten keren zijn naar België om mijn herexamens af te leggen.
Vervolgens wou de professor die ik het liefst wou als promotor mijn thesisonderwerp (waaraan ik al een half jaar aan het werken was) promoten. Niet alleen amuseer ik mij nu met mijn thesis, ook heb ik er al veel tijd ingestoken waardoor ik mij nu niet kapot moet werken om in juni (of september) mijn doelstellingen te halen en tevreden te zijn met het resultaat (dat is natuurlijk nog afwachten).
Ten tweede ben ik, samen met Daniël, de enigste student die in Chrompet studeert en meer bepaald in het departement aerospace engineering, het enigste departement, waar de regels voor de één of andere reden minder strikt worden toegepast.
Zo ben ik de enigste student die maar twee vakken moet afleggen, al de andere Erasmussers zijn gebonden aan een volle lessenrooster. Zo ben ik niet gebonden aan een, in al de andere departementen strikt toegepaste, regel van minimale attendency (75%) zodat ik wat meer kan reizen. Zo werden mijn labo’s, die normaal gezien op maandag en donderdag het eerste uur zouden doorgaan) verplaatst naar dinsdag en woensdag voormiddag, vlak na mijn lessen van aeroelasticiteit, zodat ik alleen dinsdag en woensdag les heb en dan nog wel enkel in de voormiddag terwijl ik de rest van de week vrij heb. Zo worden mijn testen van aeroelasticiteit niet zo streng verbeterd, ik kreeg voor de vorige test een 17, wat ik zeker niet verdiend had. Je moet weten dat die testen echt wel afzien zijn.
Ten derde ben ik ook een van de enigste die nog niet ziek is geweest of last heeft van een vlotte stoelgang. En ten slotte heb ik ook nog eens geluk met mijn kamergenoot.
Ergens voel ik dat het geluk op een bepaald moment gaat stoppen, dat mijn wolkje landinwaarts zal drijven waar het naar de grond zal regenen. Maar dan zal ik toch beseffen dat ik mijn portie geluk ondertussen ook al weer gehad heb.

17 september
Vroeg opgestaan, ontbeten en beginnen leren. Deze nacht rond 1 uur viel de elektriciteit weer uit, gedaan met leren. De lichten gingen uit, het werd pikkedonker, de ventilators verliezen traag hun vaart tot ze uiteindelijk stilstaan en de gevoelstemperatuur met vijf graden stijgt. Dan heerst er een seconde een doodse stilte vooraleer honderden studenten beginnen te roepen en tieren als wilde dieren. Er heerste een gevoel van... straffeloosheid en men begon stoelen en andere voorwerpen vanuit het 4de verdiep naar beneden te gooien in de binnenplaats. Wanneer Chapatie met zijn trombone iedereen begon op te peppen, was het hek helemaal van de dam.

Ver, ver, ver weg van de bushalte in Chrompet...

15 september
Wanneer ik na mijn lessen terug ga naar mijn hostel, passeer ik altijd eerst even langs het winkeltje op de campus. Ik vraag daar dan gewoonlijk (omdat er niet zoveel keuze is en ik ondertussen alles geprobeerd heb en weet wat de lekkere dingen zijn) een ijek-samosa (lekker!) en een frutnik. Het eerste is een bladerdeegding gevuld met een half ei, wat groentjes en een pikant sausje. Het tweede is een mierenzoet mangosapje dat meer calorieën bevat dan een cola.
Vervolgens, na mijn bezoekje aan het winkeltje, stap ik verder door de campus om dan langs een zijuitgang de voetgangersbrug te nemen om de spoorweg over te steken.
Deze brug ligt altijd bezaait met vuil, modder, honden die het moeilijk hebben met ademenen (soms dood), mensen die slapen, mensen die wat prulletjes verkopen of bedelen. Soms neem ik de trein, maar meestal stap ik verder om de bus te nemen...
Om de bus te nemen moet ik na de spoorwegbrug nog een drukke weg oversteken en aan de overkant van de straat is er dan de bushalte waar ik mijn bus kan nemen.
De bushalte is een groot dak, aan weerszijden ondersteund door een lange rij betonnen pilaren en tussen de pilaren rijden de bussen door en is er nog plaats om op de bussen te wachten. Aan de ene kant van de bushalte heb je de drukke weg waarvan de bussen moten uitwijken om in de bushalte te rijden en aan de andere kant heb je een tiental kleine winkeltjes waar er eten wordt verkocht.
Vandaag zag ik daar voor het eerst een dode. Half op straat, half op het voetpad en naast enkele personen die aan het wachten waren op hun bus. Hij lag daar in een onnatuurlijke houding, alsof hij net gestruikeld was, roerloos en met zijn ogen open, een borstkast die niet meer op en neer bewoog en vliegen die in en uit zijn mond vlogen. Niemand keek ernaar om, misschien omdat men twijfelt en liever denkt dat hij gewoon slaapt... misschien omdat er niets is dat je kan doen.
Al wachtend op mijn bus zag ik aan de overkant van de bushalte een oude man die op wat kranten zat die hij er had neergelegd. Hij was gewond aan zijn voet. Het leek erop dat een deel van zijn rechtervoet aan het rotten was en hij deed geen moeite meer om de vliegen die ervan genoten weg te jagen. Ook zijn handen waren verwond waardoor hij met een lepel moest eten. Hij kon niet meer stappen of niets en toch was hij iets bereid aan het eten wat dus doet vermoeden dat er toch iemand is die voor hem zorgt, misschien was de vrouw die ergens verder aan het bedelende was wel zijn vrouw?
Net voor ik de bus op stapte zag ik nog een man van middelbare leeftijd die een paar restjes van een poster van een betonnen paal trok. Hij gooide de papieren restjes wat verder weg, veegde met zijn hand de straat mooi, spreidde een katoenen zak uit en legde er zichzelf op te slapen. Voor mij was het absurd dat hij eerst de moeite had gedaan om de papieren restjes van de paal te trekken.. alsof dat niet past in zijn slaapkamer...
Deze intrieste, veel te dagdagelijkse taferelen doen je nadenken over het nut en de waarde van het leven. De bedelende vrouw, de ten slapen gaande man en de oude man met de lepel, zijn ze allemaal aan het wachten tot ze op dezelfde manier sterven als de persoon die ik vandaag dood zag liggen? Waarom leven ze? Waarom leef ik?
Ik nam de bus en leerde tot laat. ‘s Nachts hebben we met de Erasmusbende in een otto nog heel Chennai doorkruist vooraleer te eindigen in Ten Downingstreet, een club waar er op woensdagavond altijd véél volk is. Iedereen danste en was gelukkig en op de tv kon je zien hoe India een cricketmatch won... ver, ver, ver weg van de bushalte in Chrompet.

Hey guy, what's on the hand?

14 september
When I walked into my classroom this morning at eight-twenty I knew there was something not Kosjer. It wasn’t the lizard on the ceiling, because that’s normal, it wasn’t the eardeafening sound of the ventilators because that’s normal too, no it was the emptiness of the room which was only filled with 5 people and a lizard...
I asked one of the guys “hey guy what’s on the hand? Why are there no people in the classroom? He told me ““maybe” there’s no class today... because we have a test right now... “ So I trained my waiting a littlebit and waited until my windtunnellab could start.
I always enjoy my (private) windtunnellabclasses. Manigandan (Mani) the assistant who always helps me with the labs is a very nice person, very shy but also very curious. We learn a lot from each other.
I didn’t plan anything for the rest of the day and my clothes are all washed so If Josefa wouldn’t be born on this day I wouldn’t know what to do this evening... But it’s happy birthday Jo so she invited Pablo and me (and Jesus, Alex, Kana, Batiste and Alizé all people who work here) to a dinner. The restaurant was at the seaside, we ate chicken tandoori and drunk a mohito on a quiet terras without a roof but with a clear starry sky above our head. Probably the most luxurious meal I had in Chennai...

“The Education Investmentgroup”

11 september
Omdat de tweede assessment periode voor de deur staat, beginnen mijn dagen weer veel van hun divergentie te verliezen en wordt mijn geest in een convergente spiraal naar het centrum gezogen van zaken zoals: aileron reversal speed, elastic equilibrium, influence functions en aanverwanten.
Mijn dromen blijven gelukkig de convergentie wantrouwen wat perrongeluk resulteerde in een geniaal idee. Ik noem het “The Education Investmentgroup”.
Ik wandelde op straat en zag langs de kant van de weg verschillende ruwe diamanten. Gewoon verspreid over straat. De meeste waren wel zo groot als een microgolfoven. Het verbaasde mij dat niemand ook maar het minste interesse toonde in deze diamanten. Ik vroeg aan enkele voorbijgangers waarom iedereen die diamanten zomaar liet liggen langs de kant van de weg.
“Er is niemand geïnteresseerd in die vuile ruwe diamanten”
“Maar je kan ze toch polijsten en slijpen tot waardevolle diamanten” opperde ik
“Daar hebben we het geld en de middelen niet voor”
“Maar je kan toch ergens wat geld lenen om een diamantslijper te betalen. Met het geld dat je verdient met het verkopen van je geslepen diamant kan je niet alleen die lening terugbetalen (met de nodige interest) maar ook verschillende andere diamanten laten slijpen...”
“Neen, ik kan nergens dat geld lenen.”
“Sterk argument” dacht ik en ik werd wakker. De kinderen hier op straat zijn zoals de ruwe diamanten, met een beetje onderwijs maak je ze tot waardevolle diamanten. Uiteraard vraagt het onderwijs een kleine investering zoals het slijpen van diamanten, maar eens ze zijn afgestudeerd zullen sommigen ervan in staat zijn om niet alleen hun eigen opleiding terug te betalen, maar ook die van andere. Volgens mij een goede investering...
Zouden er niet genoeg mensen zijn op de wereld die hierin willen investeren? Ok, de eerste 15 jaar verdien je niets aan je investering, maar eens de eerste generatie is afgestudeerd kunnen ze beginnen met het terugbetalen van de investeerders. Iedereen gelukkig, maar bovenal een systeem dat zichzelf in stand houd.
Ik weet wel dat het allemaal niet zo eenvoudig is en dat er morele bezwaren kunnen zijn, maar het basis idee is toch dat er hier op straat heel wat potentieel verloren gaat...

12 september

Vandaag geleerd en dus niet zo veel meegemaakt. Tijdens mijn middagpauze ben ik een wandeling gaan maken. Ik wilde de campus verkennen en nam een weg die ik nog niet verkent had. Tot mijn verbazing liep die al vrij vlug dood op de muur van 2 meter hoog die heel de campus omheint. Ik kon het niet laten om de muur op te kruipen en tot mijn verbazing zag ik van op de muur dat de campus grensde aan een groot meer. Letterlijk grensde want tussen de muur en het meer was er een wandelpad dat zo’n 15cm breed was. Ik zag dat dit wandelpadje zijn weg baande naar een paar hutjes. Huisjes zoals je hier wel vaker langs de rand van een rivier of plas water ziet staan, met daken van golfplaten of riet en niet groter dan een paar vierkante meter. Het duurde niet lang of ik werd omzwermt door een paar kinderen die vroegen of ik een foto van hen wilde maken. Ook moeders wilde graag op de foto met hun kinderen. Deze mensen leven in erg primitieve omstandigheden. Geen stromend water, geen elektriciteit, geen hygiëne... en toch, zoals je op de foto kan zien had één van de jongeren een gsm met touchscreen...
Dat is niet zo uitzonderlijk. In de grootste favela’s ter wereld, deze rond Mumbai waar de film Slumdog millionaire is opgenomen, beschikken veel “huizen” over satelliet televisie...

13 september
Eindelijk!! het is exact 65 dagen geleden dat ik deze blog ben begonnen en het is de eerste keer sinds de eerste tekst dat ik “bijgeschreven” ben. De afgelopen 5 dagen heb ik er dan ook behoorlijk veel tijd ingestoken. Ik moet toegeven dat ik het soms echt wel beu was. Ik ben blij dat ik vanaf morgen enkel dingen hoef te beschrijven van de dag zelf, die vers in het geheugen zitten, maar vooral zonder te weten wat er de volgende dag zal gebeuren...
Nog een monnikenwerk dat ik vanavond eindelijk zal kunnen beëindigen is mijn was. In het begin van vorige week zat ik bijna door mijn kleren heen. Geen probleem dacht ik, dan breng ik gewoon mijn kleren binnen bij de laundry... 2 weken zou ik moeten wachten... 2 weken met drie onderbroeken... Alles met de hand dus maar het heeft me elke avond 2 uur tijd gekost om alles gewassen te krijgen. Het doet je nadenken over de invloed die een uitvinding zoals een wasmachine heeft gehad op onze maatschappij. Om nog maar te zwijgen van de ijskast. Zonder deze uitvindingen zouden vrouwen nooit in staat geweest zijn om te emanciperen. Want de was doen met de hand, koken zonder ijskast en zorgen voor de kinderen is meer dan een dagtaak...
Zodus... wat heb ik vandaag gedaan buiten leren, de was doen en schrijven voor mijn blog... vandaag heb ik voor het eerst een postpakket vanuit België aangekregen, het is verzonden op 10 september... en ik heb een kamelen tocht in de woestijn rond Jaisalmer geboekt. Dat is voor de laatste 3 dagen van mijn trip naar Delhi. Misschien gaat Pablo mee... misschien, want wat morgen brengt weet ik niet!

De plukkers liggen in trosjes tussen de bananen

8 september
7u15... Onderweg naar mijn les zie ik vanuit het raam van mijn 21G talrijke fruitverkoopsters op de stoep naast hun piramides van rode en groene appelen zitten. Vrachtwagens met een open laadruimte volgeladen met bananen rijden de stad in. Tussen de bananen liggen de plukkers in trosjes te slapen. In de verte ruik ik een immense berg ananassen.
Wanneer ik dan in de namiddag terugkom van mijn lessen heeft de ananasberg plaatsgemaakt voor iemand die met een machine het sap uit dikke stronken rietsuiker perst en dat verkoopt voor 2 roepies per glas. Ook limoentjes worden tot verkoopbaar sap geperst.
De rest van de dag heb ik geleerd en me afgevraagd wanneer ik nog eens iets ga doen voor mijn thesis...

9 september
Nu weer? dacht ik, met een misplaatst schuldgevoel, wanneer ik deze middag op een kwartiertje tijd wel 5 mensen had zien voorbij manken. Het was geen toeval. Het is me al vaker opgevallen dat veel mensen hier fysiek gehandicapt zijn. Je ziet hier elke dag wel een stuk of vijf mensen die problemen hebben met stappen. Vreemd, ik vraag me af hoe dat komt. Misschien zit het verkeer er voor iets tussen. Misschien komt het door ondervoeding bij het opgroeien. Misschien ligt het aan de genen. Misschien is het nog iets anders...
Een andere verklaring kan het gebrek aan gespecialiseerde medische hulp zijn. Volgens mij zouden er in België evenveel mensen manken als hier moest er niet zo’n goede medische hulp bestaan en zouden veel van de gehandicapten hier, niet eens gehandicapt zijn moesten ze van kinds af aan over dezelfde medische hulp beschikt hebben als ik.
Waarschijnlijk zou ik niet eens kunnen stappen moest ik hier opgegroeid zijn...

10 september
Regelmatig valt het me op hoe goedkoop arbeid hier is. Veel zaken die in België machinaal gedaan worden, worden hier dan ook met de hand gedaan, omdat dat gewoon goedkoper is. Zo worden de straten in de campus bijvoorbeeld niet proper gehouden door een rondrijdende stofzuiger zoals je die in België geregeld ziet rondrijden. Neen, de straten worden gewoon geveegd door een groepje vrouwen met in elke hand een bundel lang gras. Ook is het opvallend hoeveel mensen er in een restaurant werken, geregeld meer dan het aantal klanten...
Vandaag heb ik me ook voor het eerst laten scheren bij de barbier hier op de campus. De barbier nam zijn tijd. De scheerbeurt kostte 20 roepies... als ik er vanaf nu elke week twee keer passeer dan zal dat mij tegen dat ik terug kom naar België 480 roepies kosten of 8 euro. Dat is goedkoper dan zelf een scheermes en scheerzeep kopen...

Wachten op Delhi

5 september
Vandaag ben ik begonnen met de praktische organisatie van mijn reis naar het noorden: Delhi, Agra, Jaipur, Jodhpur, Jaisalmer en terug naar Delhi. In totaal 12 dagen, van 22 september tot 1 oktober. Mijn vliegtickets van en naar Delhi zijn al geboekt (Duust maal bedankt Danny) en ik ga van stad naar stad reizen met de trein, op zich al een hele ervaring.
Treinen als deze, moeten weken op voorhand geboekt worden en naar het schijnt is dat enorm complex.
Ik besluit om morgen naar het enigste station in Chennai te gaan waar je tickets kunt boeken en waar je cash kan betalen... we zullen wel zien hoe dat verloopt, ik trek er alvast een halve dag voor uit (dus ik weet wat te doen morgen)
Omdat bijna iedereen er al geweest, moet ik alleen gaan. Een maand geleden zou ik daar tegenop gekeken hebben, maar nu denk ik dat zo’n reis van twaalf dagen op je eentje wel een speciale ervaring kan zijn...

6 september
Wachten. Gewoonlijk doe je dat in lange rijen. Rijen die zich vaak en vooral erg plots kunnen vervormen tot een hOOpje mensen. Bij de start van zo’n transformatie moet je op je kievieten zijn of je staat achteraan (achteraan?)
Jezelf met boter insmeren en elke ochtend je ellebogen trainen, kan je ook al een stuk vooruit helpen.
Waarom ik het over wachten heb, omdat ik vandaag op excursie ben geweest...
Vandaag ben ik namelijk vertrokken om de treintickets te kopen die ik zal nodig hebben om in het Noorden van stad naar stad te kunnen reizen. Voor deze excursie heb ik nodig: geld en mijn kaft met wel 100 verschillende officiële documenten, waaronder bijvoorbeeld de altijd nodige “zeroxen” van mijn paspoort. Ook kan ik best beschikken over een stevige zitbroek, iets om te lezen, geduld en vooral veel tijd.
Kort samengevat kan ik mijn excursie als volgt beschrijven: bus nemen naar dichtstbijzijnde treinstation, trein naar Chennai Central (tickets boekbaar aan het loket), doorverwezen worden naar gebouw aan de overkant van de straat, doorverwezen worden naar het eerste verdiep, doorverwezen naar de “tourist counter” een half uur wachten naast een familie Duitsers, die hun paspoort vergeten waren...
“Wat? geen toerist?” ,
“No sir you don’t have a tourist visum, you have a student visum...we can’t help you”
Shivaverdoeme, dat betekent dat ik in de lange rijen voor de reguliere ticketcounters moet gaan aanschuiven, zucht...
Maar eerst een half uurtje wachten aan de “inquiry counter” voor een boek, waarin al de treinen die in India rijden opgesomd staan, de treinbijbel, erg handig! Gevolgd door een half uurtje wachten aan een van de reguliere “ticket counters” Ongelooflijk maar waar, wanneer het dan bijna aan mij was, besloot de persoon achter het loket om pauze te nemen... wanneer mijn roepie viel waren de vogels (die achter mij aan het wachten waren) al gaan vliegen naar de minst drukke wachtrijen en ik, als onervaren westerling (maar toch niet onervaren genoeg om toerist te mogen zijn), moest weer helemaal achteraan gaan staan....
Nog eens een half uur en wanneer het aan mij was, bleek ik niet over het nodige invulformulier te beschikken... De gemiddelde Westerling zou ondertussen zijn pet, uit colare, al hebben opgegeten, maar niet ik, neeee want ik ben geen gemiddelde westerling... ik ben een student!
Eerst dus nog eens een half uurtje aanschuiven aan het loket waar je deze invulformulieren kan krijgen om ze dan in te vullen en om dan, met mijn studentenvisum, treinbijbel en ingevulde invulpapiertjes de laatste keer een half uurtje aan te schuiven... Voor zij die goed hebben opgelet (ik zou het zelf niet kunnen) ben ik nu een gediplomeerd treinticket-koper, wat betekent dat het me volgende keer maar een half uur gaat kosten.
Olé, het was al laat dus ik kroop in mijn bed.


7 september
Naar MIT met bus en trein...de trein reed al toen ik erop sprong, Ricardo, die zijn eindsprintje een seconde later had ingezet, omdat hij aan het dromen was en met zijn rug naar de trein zat, miste de trein, die ondertussen net iets te snel reed...
Toen de leerkracht de les binnenkwam verslikte hij zich een beetje toen hij mij zag. Hij kwam naar mij en vroeg “waarom ben jij hier? ik dacht dat jij de stad zou uitgaan deze week” een beetje verbaasd en beschaamd voor mijn aanwezigheid zei ik nee sir, dat zal voor binnen twee weken zijn... waarom vond hij het zo lastig om mij in zijn klas te hebben? ... wat volgde was behoorlijk lang geleden voor mij... Hij liet twee klasgenootjes rechtstaan en begon (in het Tamil) een preek af te steken om u tegen te zeggen, gevolgd door een lange rede waarin hij soms overschakelde in het engels. “Ik verstond om gemotiveerd te zijn moet je ambitie hebben” en dat sommige mensen het departement veel geld hadden geschonken om hun scholarship te kunnen betalen...
Of dat dacht ik althans.. deze preek duurde meer dan een uur, dus mijn vermoeden dat hij dit ook deed omwille van een onvoorbereide les steeg met de minuut. Ondertussen was er iemand in slaap gevallen op de eerste rij! Hilariteit alom toen de leerkracht hem wakker schudde en het duo beklaagden een trio werd....achteraf bleek dat de eerste twee hadden gevochten... omdat ze beiden de klasverantwoordelijke wilden zijn.
Op de terugweg naar Kurinji werd ik aangevallen door twee kinderen, hooguit 12 jaar oud De ene, de kleinste, had een zweep die hij net voor mijn voeten deed neerklakken en de iets grotere trok aan mijn arm. Ik duwde hen uit reflex en een beetje verbaasd opzij. En stapte voort... Nog geen vijf minuten later werd ik aangeklampt door een jong meisje van, ik schat, 4 jaar oud en zo vuil als de straat. Ze vroeg naar panram (geld)... pff..
Alhoewel dit soort dingen uiteraard erg vervelend zijn en ik er nooit op in ga (op water en koekjes na) mag je nooit vergeten dat het niet toevallig is dat ze juist jou aanklampen en dat dat slechts een nadeel is dat bij het enorme voordeel hoort dat zij mankeren...
Ik had mijn camera mee genomen zodat ik wat foto’s kon trekken. Op een gegeven moment werd ik tegengehouden door twee jongens (18?) die het niet leuk vonden dat ik foto’s van vuil in Adyar river aan het trekken was. Ik kan dat wel begrijpen. Om het goed te maken, vertelde ik hen (in het Tamil), dat ik ook de mooie kanten van India in beeld breng. Toen alles terug koek en ei was vroegen ze nog of ik een foto van hen wilde maken...