“The Education Investmentgroup”

11 september
Omdat de tweede assessment periode voor de deur staat, beginnen mijn dagen weer veel van hun divergentie te verliezen en wordt mijn geest in een convergente spiraal naar het centrum gezogen van zaken zoals: aileron reversal speed, elastic equilibrium, influence functions en aanverwanten.
Mijn dromen blijven gelukkig de convergentie wantrouwen wat perrongeluk resulteerde in een geniaal idee. Ik noem het “The Education Investmentgroup”.
Ik wandelde op straat en zag langs de kant van de weg verschillende ruwe diamanten. Gewoon verspreid over straat. De meeste waren wel zo groot als een microgolfoven. Het verbaasde mij dat niemand ook maar het minste interesse toonde in deze diamanten. Ik vroeg aan enkele voorbijgangers waarom iedereen die diamanten zomaar liet liggen langs de kant van de weg.
“Er is niemand geïnteresseerd in die vuile ruwe diamanten”
“Maar je kan ze toch polijsten en slijpen tot waardevolle diamanten” opperde ik
“Daar hebben we het geld en de middelen niet voor”
“Maar je kan toch ergens wat geld lenen om een diamantslijper te betalen. Met het geld dat je verdient met het verkopen van je geslepen diamant kan je niet alleen die lening terugbetalen (met de nodige interest) maar ook verschillende andere diamanten laten slijpen...”
“Neen, ik kan nergens dat geld lenen.”
“Sterk argument” dacht ik en ik werd wakker. De kinderen hier op straat zijn zoals de ruwe diamanten, met een beetje onderwijs maak je ze tot waardevolle diamanten. Uiteraard vraagt het onderwijs een kleine investering zoals het slijpen van diamanten, maar eens ze zijn afgestudeerd zullen sommigen ervan in staat zijn om niet alleen hun eigen opleiding terug te betalen, maar ook die van andere. Volgens mij een goede investering...
Zouden er niet genoeg mensen zijn op de wereld die hierin willen investeren? Ok, de eerste 15 jaar verdien je niets aan je investering, maar eens de eerste generatie is afgestudeerd kunnen ze beginnen met het terugbetalen van de investeerders. Iedereen gelukkig, maar bovenal een systeem dat zichzelf in stand houd.
Ik weet wel dat het allemaal niet zo eenvoudig is en dat er morele bezwaren kunnen zijn, maar het basis idee is toch dat er hier op straat heel wat potentieel verloren gaat...

12 september

Vandaag geleerd en dus niet zo veel meegemaakt. Tijdens mijn middagpauze ben ik een wandeling gaan maken. Ik wilde de campus verkennen en nam een weg die ik nog niet verkent had. Tot mijn verbazing liep die al vrij vlug dood op de muur van 2 meter hoog die heel de campus omheint. Ik kon het niet laten om de muur op te kruipen en tot mijn verbazing zag ik van op de muur dat de campus grensde aan een groot meer. Letterlijk grensde want tussen de muur en het meer was er een wandelpad dat zo’n 15cm breed was. Ik zag dat dit wandelpadje zijn weg baande naar een paar hutjes. Huisjes zoals je hier wel vaker langs de rand van een rivier of plas water ziet staan, met daken van golfplaten of riet en niet groter dan een paar vierkante meter. Het duurde niet lang of ik werd omzwermt door een paar kinderen die vroegen of ik een foto van hen wilde maken. Ook moeders wilde graag op de foto met hun kinderen. Deze mensen leven in erg primitieve omstandigheden. Geen stromend water, geen elektriciteit, geen hygiëne... en toch, zoals je op de foto kan zien had één van de jongeren een gsm met touchscreen...
Dat is niet zo uitzonderlijk. In de grootste favela’s ter wereld, deze rond Mumbai waar de film Slumdog millionaire is opgenomen, beschikken veel “huizen” over satelliet televisie...

13 september
Eindelijk!! het is exact 65 dagen geleden dat ik deze blog ben begonnen en het is de eerste keer sinds de eerste tekst dat ik “bijgeschreven” ben. De afgelopen 5 dagen heb ik er dan ook behoorlijk veel tijd ingestoken. Ik moet toegeven dat ik het soms echt wel beu was. Ik ben blij dat ik vanaf morgen enkel dingen hoef te beschrijven van de dag zelf, die vers in het geheugen zitten, maar vooral zonder te weten wat er de volgende dag zal gebeuren...
Nog een monnikenwerk dat ik vanavond eindelijk zal kunnen beëindigen is mijn was. In het begin van vorige week zat ik bijna door mijn kleren heen. Geen probleem dacht ik, dan breng ik gewoon mijn kleren binnen bij de laundry... 2 weken zou ik moeten wachten... 2 weken met drie onderbroeken... Alles met de hand dus maar het heeft me elke avond 2 uur tijd gekost om alles gewassen te krijgen. Het doet je nadenken over de invloed die een uitvinding zoals een wasmachine heeft gehad op onze maatschappij. Om nog maar te zwijgen van de ijskast. Zonder deze uitvindingen zouden vrouwen nooit in staat geweest zijn om te emanciperen. Want de was doen met de hand, koken zonder ijskast en zorgen voor de kinderen is meer dan een dagtaak...
Zodus... wat heb ik vandaag gedaan buiten leren, de was doen en schrijven voor mijn blog... vandaag heb ik voor het eerst een postpakket vanuit België aangekregen, het is verzonden op 10 september... en ik heb een kamelen tocht in de woestijn rond Jaisalmer geboekt. Dat is voor de laatste 3 dagen van mijn trip naar Delhi. Misschien gaat Pablo mee... misschien, want wat morgen brengt weet ik niet!