Wachten op Delhi

5 september
Vandaag ben ik begonnen met de praktische organisatie van mijn reis naar het noorden: Delhi, Agra, Jaipur, Jodhpur, Jaisalmer en terug naar Delhi. In totaal 12 dagen, van 22 september tot 1 oktober. Mijn vliegtickets van en naar Delhi zijn al geboekt (Duust maal bedankt Danny) en ik ga van stad naar stad reizen met de trein, op zich al een hele ervaring.
Treinen als deze, moeten weken op voorhand geboekt worden en naar het schijnt is dat enorm complex.
Ik besluit om morgen naar het enigste station in Chennai te gaan waar je tickets kunt boeken en waar je cash kan betalen... we zullen wel zien hoe dat verloopt, ik trek er alvast een halve dag voor uit (dus ik weet wat te doen morgen)
Omdat bijna iedereen er al geweest, moet ik alleen gaan. Een maand geleden zou ik daar tegenop gekeken hebben, maar nu denk ik dat zo’n reis van twaalf dagen op je eentje wel een speciale ervaring kan zijn...

6 september
Wachten. Gewoonlijk doe je dat in lange rijen. Rijen die zich vaak en vooral erg plots kunnen vervormen tot een hOOpje mensen. Bij de start van zo’n transformatie moet je op je kievieten zijn of je staat achteraan (achteraan?)
Jezelf met boter insmeren en elke ochtend je ellebogen trainen, kan je ook al een stuk vooruit helpen.
Waarom ik het over wachten heb, omdat ik vandaag op excursie ben geweest...
Vandaag ben ik namelijk vertrokken om de treintickets te kopen die ik zal nodig hebben om in het Noorden van stad naar stad te kunnen reizen. Voor deze excursie heb ik nodig: geld en mijn kaft met wel 100 verschillende officiële documenten, waaronder bijvoorbeeld de altijd nodige “zeroxen” van mijn paspoort. Ook kan ik best beschikken over een stevige zitbroek, iets om te lezen, geduld en vooral veel tijd.
Kort samengevat kan ik mijn excursie als volgt beschrijven: bus nemen naar dichtstbijzijnde treinstation, trein naar Chennai Central (tickets boekbaar aan het loket), doorverwezen worden naar gebouw aan de overkant van de straat, doorverwezen worden naar het eerste verdiep, doorverwezen naar de “tourist counter” een half uur wachten naast een familie Duitsers, die hun paspoort vergeten waren...
“Wat? geen toerist?” ,
“No sir you don’t have a tourist visum, you have a student visum...we can’t help you”
Shivaverdoeme, dat betekent dat ik in de lange rijen voor de reguliere ticketcounters moet gaan aanschuiven, zucht...
Maar eerst een half uurtje wachten aan de “inquiry counter” voor een boek, waarin al de treinen die in India rijden opgesomd staan, de treinbijbel, erg handig! Gevolgd door een half uurtje wachten aan een van de reguliere “ticket counters” Ongelooflijk maar waar, wanneer het dan bijna aan mij was, besloot de persoon achter het loket om pauze te nemen... wanneer mijn roepie viel waren de vogels (die achter mij aan het wachten waren) al gaan vliegen naar de minst drukke wachtrijen en ik, als onervaren westerling (maar toch niet onervaren genoeg om toerist te mogen zijn), moest weer helemaal achteraan gaan staan....
Nog eens een half uur en wanneer het aan mij was, bleek ik niet over het nodige invulformulier te beschikken... De gemiddelde Westerling zou ondertussen zijn pet, uit colare, al hebben opgegeten, maar niet ik, neeee want ik ben geen gemiddelde westerling... ik ben een student!
Eerst dus nog eens een half uurtje aanschuiven aan het loket waar je deze invulformulieren kan krijgen om ze dan in te vullen en om dan, met mijn studentenvisum, treinbijbel en ingevulde invulpapiertjes de laatste keer een half uurtje aan te schuiven... Voor zij die goed hebben opgelet (ik zou het zelf niet kunnen) ben ik nu een gediplomeerd treinticket-koper, wat betekent dat het me volgende keer maar een half uur gaat kosten.
Olé, het was al laat dus ik kroop in mijn bed.


7 september
Naar MIT met bus en trein...de trein reed al toen ik erop sprong, Ricardo, die zijn eindsprintje een seconde later had ingezet, omdat hij aan het dromen was en met zijn rug naar de trein zat, miste de trein, die ondertussen net iets te snel reed...
Toen de leerkracht de les binnenkwam verslikte hij zich een beetje toen hij mij zag. Hij kwam naar mij en vroeg “waarom ben jij hier? ik dacht dat jij de stad zou uitgaan deze week” een beetje verbaasd en beschaamd voor mijn aanwezigheid zei ik nee sir, dat zal voor binnen twee weken zijn... waarom vond hij het zo lastig om mij in zijn klas te hebben? ... wat volgde was behoorlijk lang geleden voor mij... Hij liet twee klasgenootjes rechtstaan en begon (in het Tamil) een preek af te steken om u tegen te zeggen, gevolgd door een lange rede waarin hij soms overschakelde in het engels. “Ik verstond om gemotiveerd te zijn moet je ambitie hebben” en dat sommige mensen het departement veel geld hadden geschonken om hun scholarship te kunnen betalen...
Of dat dacht ik althans.. deze preek duurde meer dan een uur, dus mijn vermoeden dat hij dit ook deed omwille van een onvoorbereide les steeg met de minuut. Ondertussen was er iemand in slaap gevallen op de eerste rij! Hilariteit alom toen de leerkracht hem wakker schudde en het duo beklaagden een trio werd....achteraf bleek dat de eerste twee hadden gevochten... omdat ze beiden de klasverantwoordelijke wilden zijn.
Op de terugweg naar Kurinji werd ik aangevallen door twee kinderen, hooguit 12 jaar oud De ene, de kleinste, had een zweep die hij net voor mijn voeten deed neerklakken en de iets grotere trok aan mijn arm. Ik duwde hen uit reflex en een beetje verbaasd opzij. En stapte voort... Nog geen vijf minuten later werd ik aangeklampt door een jong meisje van, ik schat, 4 jaar oud en zo vuil als de straat. Ze vroeg naar panram (geld)... pff..
Alhoewel dit soort dingen uiteraard erg vervelend zijn en ik er nooit op in ga (op water en koekjes na) mag je nooit vergeten dat het niet toevallig is dat ze juist jou aanklampen en dat dat slechts een nadeel is dat bij het enorme voordeel hoort dat zij mankeren...
Ik had mijn camera mee genomen zodat ik wat foto’s kon trekken. Op een gegeven moment werd ik tegengehouden door twee jongens (18?) die het niet leuk vonden dat ik foto’s van vuil in Adyar river aan het trekken was. Ik kan dat wel begrijpen. Om het goed te maken, vertelde ik hen (in het Tamil), dat ik ook de mooie kanten van India in beeld breng. Toen alles terug koek en ei was vroegen ze nog of ik een foto van hen wilde maken...