"Zo iemand is toch niet echt nodig?"

Jeuj we hebben een wasmachine gekregen. Tussen de formules en de definities door ben ik een kijkje gaan nemen in de nieuwe bibliotheek hier achter de hoek. Toen ik hier nog maar net in Chennai was, stond deze gigantische blok beton nog letterlijk in de steigers. Steigers van aan elkaar gevlochten bamboo, als ruitjes over een dobbelsteen met een zijde van 150 meter. Een van de meest indrukwekkend gebouwen in Chennai, niet alleen door zijn dimensies maar ook door zijn moderne architectuur.
Vorige week passeerde ik toevallig langs de bibliotheek toen de officiële openingsplechtigheid bezig was. Maar ik mocht niet binnen...
Vandaag wel. Ik moest mijn rugzak aan de balie afgeven en curieus als ik was, ging ik meteen met de trap naar boven. Op het binnenplein waren arbeiders nog de laatste afwerkingen aan het doen, zoals bijvoorbeeld het plastiek verwijderen dat de trapleuningen tegen verfspatten moest beschermen, normaal, geen vuiltje in de lucht...
Op het eerste verdiep was er de kinderbibliotheek en een leesruimte waar je magazines kon inkijken. Het deed me plezier om te zien dat ook de gewone Murugan met de klak hier rustig kon binnenwandelen en trots kon genieten van de luxe.
Ik ging nog een trapje hoger in dit negen verdiepen tellende gebouw, maar daar was er niet zo veel te zien, ook was het duidelijk nog niet afgewerkt, dus ik besloot nog maar een trap hoger te gaan. Met elke trede die ik nam leek het alsof ik terug in de tijd ging en er minder en minder afgewerkt was. Op een gegeven moment ging ik een trap waarvan het beton nog niet helemaal droog leek te zijn tot ik plots niet meer verder de trap op kon omdat arbeiders hem nog aan het maken waren...
Vreemd
Het komt er dus op neer dat enkel de buitenkant, het gelijkvloers en het eerste verdiep mooi afgewerkt waren, maar de rest was nog in de ruwbouwfase... toch al plechtig geopend, ondenkbaar in België.
De bibliotheek die hier niet op zijn plaats lijkt te staan, zo groot, zo sjiek... deed me denken aan het nieuwe overheidsgebouw dat men aan het bouwen is meer in het noorden van de stad. Misschien wel het grootste gebouw dat ik ooit gezien heb en met best wel een indrukwekkende architectuur. De eerste gedachte die in je opkomt wanneer je zo’n gebouw hier in Chennai ziet, is “kon de overheid dat geld nu niet beter in iets anders investeren dan in een gebouw voor zichzelf?"
Het is ook erg dubbel om te zien hoe arbeiders die er als slaven uitzien zich met de blote hand te pletter werken aan zo’n prestigieus gebouw. Chapatie, uit het land van het oude Rome, had daar zijn mening over...
“Ja misschien vallen er wel een paar doden door het bouwen van zo’n monumentaal gebouw, maar als je kijkt naar de toekomst is het bouwen van zulke monumentale gebouwen dat wel waard... Mensen zijn er hier nu toch genoeg... eentje meer of minder maakt het niet... Dit geeft de inwoners van Chennai iets om trots op te zijn... als men zich wil ontwikkelen is dit de beste manier...” Ik deel deze mening niet.
Terwijl hij dat zei, passeerde er net een man die zijn fietskar, zwaar beladen met metalen staven, staand op de trappers met alle moeite van de wereld voort probeerde te bewegen.
“kijk” zij hij, wijzend naar die sukkelaar bij wijze van voorbeeld “zo iemand is toch niet echt nodig?” “Binnen tien jaar zie je die hier niet meer”...