Vice-cancelor vs Baskarito: 1-1

Op vraag van enkele trouwe lezers heb ik de chronologische volgorde aangepast zodat je gewoon van boven naar onder kan lezen...

18 augustus

5 paar ogen keken me aan. Netjes afgelijnd met eyeliner alsof ze nog niet expressief genoeg waren. Ok, toegegeven, ze keken niet alleen mij aan maar ook zo’n 30 tal andere Europeanen, een vice-cancelor, een handvol professoren (verzameld van over heel de wereld), wat verdwaalde Indiers en natuurlijk Professor Baskar (Baskarito voor de vrienden). De directeur van het international office.

Hier zat ik dan, te kijken naar de ogen van enkele danseressen die de internationale conferentie omtrent hernieuwbare energie afsloten waarvoor al de Erasmussers met zachte dwang (en pas gisteren) waren uitgenodigd.

Het was een beetje een hypocriete bedoening. Het lag er vinger dik op dat heel het gebeuren georganiseerd was met twee redenen in het achterhoofd. Ten eerste: kunnen uitpakken met het organiseren van een internationale conferentie en ten tweede: een goede impressie achterlaten bij de gastsprekers om zo gemakkelijker goede connecties te kunnen opbouwen met andere universiteiten. Op zich is hier helemaal niets mis mee, ik denk dat elke universiteit hier wel aan denkt bij het organiseren van een internationale conferentie. Wat mij echter stoorde was het totale gebrek aan wetenschappelijke inhoud.
De conferentie was deze ochtend begonnen met een lange inauguratie. Stel je voor een volle zaal 1000 studenten en een tiental professoren netjes naast elkaar in een tuinzetel op een podium geplaatst.Elke professor werd aan de zaal voorgesteld door Baskarito waarna deze de professor een cadeautje overhandigde en er een foto werd genomen met de vice cancelor. Hetzelfde tafereel werd herhaald voor elke professor. Heel dit gebeuren duurde een stuk langer dan de lezingen van de gastsprekers. Bovenden waren deze lezingen erg slecht voorbereid. Een van de gastlezers, een Japanner, zei zelfs letterlijk dat hij niet veel te zeggen had want dat hernieuwbare energie niet zijn vakdomein is...De zaal zat met zijn gedachten alvast ergens anders...

De organisatoren waren echter erg opgetogen met de conferentie omdat er voor het eerst meerdere internationale gastsprekers waren. Gewoonlijk moet men het bij één houden...(wat echt wel het minimum is voor een internationale conferentie)
Alhoewel het wel duidelijk mag zijn dat ik geen fan was van de lezingen deze ochtend, waren de optredens best wel leuk om te zien en de kers op de taart moest nog komen, want na de optredens werden we immers uitgenodigd in het ambtshuis van de vice-cancellor voor het meest decadente avondmaal dat ik ooit gezien heb. Stel je voor 100 gasten, evenveel bedienden, tientallen meters aan eten waar je zoveel mag vannemen als je wilt.

Alhoewel het eten echt genieten was en ik uiteraard een beetje vereerd was, uitgenodigd te zijn, vraag ik me af of de gastsprekers (die hier slechts een paar dagen aanwezig waren en enkel de kans kregen om het allerbeste van Anna University te zien.) de hypocrisie doorhadden.
één paar ogen keek me aan, en deze keer enkel mij. Ze behoorden toe aan één van de 5 danseressen die ook waren uitgenodigd voor het eten. Ze hete Tiv, studeerde sinds vorig jaar aan Anna en was geboren en opgegroeid in Maleisië...

19 augustus

Vandaag ben ik met Gianluca en Giovannie naar het tourist office getrokken om eens te kijken hoeveel het zou kosten om een minivan te huren waarmee we dit weekend van vrijdag avond tot maandagavond het zuiden van India kunnen bezichtigen. Met bestuurder en alles inbegrepen zo’n 24000 roepies, te verdelen onder een tiental passagiers. Dat is omgerekend 14 euro per persoon per dag...

‘s avonds waren we uitgenodigd voor een diner bij Baskar thuis... deze keer enkel de Erasmussers en de buitenlandse proffen. Wat decadentie betreft heeft de vice-cancelor gewonnen, wat klasse betrof won Baskar... het was barbecue en er was zelfs bier! Ook was er bestek, jakkes de smaak van metaal in mijn mond!
Nadien, het was ondertussen al laat en iedereen was moe, verzamelden bijna alle Erasmussers onder een paddestoel omdat er een trip naar het zuiden gepland moest worden. Een beetje tegen mijn goesting was ik het die het gesprek leidde. Een beetje tegen mijn goesting omdat ik weet dat er altijd enkelen zijn waarbij dit niet in dank wordt afgenomen, maar iemand moest het doen, anders zou er niet getript worden dit weekend. We besloten naar waar er getript zou worden en uiteindelijk waren er negen personen die meegingen, ideaal dus.

Nieuwsgieriger dan gegeneerd

17 augustus
Nu zit ik hier weer. Het is 4u en ik ben weer niet moe genoeg om in slaap te vallen. Ik ben nochtans alweer 20 uur wakker...
Deze ochtend geraakte ik weer niet op tijd voor de les uit mijn bed en dat is niet fijn. Hoe vroeg ik ook opsta en hoe weinig ik dan ook geslapen heb en hoe moe ik dan overdag soms ben... Ik val gewoon maar niet op een normaal uur in slaap. Maria vertelde me dat dit gewoon door de warmte komt.
Maar goed, wel lekker ontbeten... ontbijtgranen met cinamon... eindelijk is die doos frosties met stukjes gedroogde bananen op...
In de plaats van naar de les te gaan heb ik dan maar goed gewerkt voor mijn thesis. Ik heb het gevoel dat ik de laatste tijd veel vordering maak.
Toen ik, zoals een ijsklontje in een kop hete thee, het centre for international affairs verliet, was het al 17 uur. Had ik dan echt 7 uur non stop papers zitten lezen en thesis zitten schrijven? Het leek wel of de tijd had stilgestaan... genieten...
‘s Avonds ben ik voor het eerst teruggekeerd naar de Spaanse villa... we waren uitgenodigd voor echte Italiaanse pasta. Klaargemaakt door Matteo (mijn plaatsvervanger) en Gian-luca.
Toen ik in de keuken kwam zag ik hem weer! Ik had hem al eens eerder gezien en ik had hem toen per abuus als een plastieken exemplaar aanzien. Ik had hem uit nieuwsgierigheid proberen vast te pakken. Maar hij was vlugger en sprong weg. Ik snapte het even niet want plastieken kikkers kunnen toch niet springen? en toen was ik verbaasd want van op de kader van een schilderij, was hij gesprongen tot hij een 50 tal cm verder bleef plakken aan dezelfde muur als waar het schilderij was opgehangen. Acrobaat! Nu bleef hij gelukkig stil zitten zodat ik er een paar mooie foto’s van kon maken.
Het eten was geweldig en we hebben nog wat zitten praten. Heel wat Erasmussers hebben wel interesse om mee te gaan naar Delhi...jeuj dat wordt leuk. Het zal waarschijnlijk wel pas de derde week van september worden omdat de tweede assessment periode voor de meesten dan pas gedaan is.
Van de villa door de regen terug in Kurinji (Kurinji betekent “bloem” en is de naam van het hostel waar ik verblijf) waar ik eindelijk eens met Daniel heb gepraat. Daar moestem eerst 23 voor geworden zijn zenne... Hij deed me stilstaan bij het feit dat ik hier inderdaad precies wel veel mensen leer kennen en met veel verschillende mensen praat. Dat is ook zo. Zo staan er enorm veel nieuwe gsm nummers in mijn telefoon, waarvan een groot deel waarop ik al lang geen gezicht meer kan plakken.
Of zoals Danny het zo mooi verwoordde “Veel sociale-one-night-stands...”
(foto: een van mijn sociale-one-night-stands de kassabediende van "Gurunath's Store" de winkel hier op de campus. Hij leert me elke dag weer een getalletje meer tellen in Tamil...)

16 augustus
“We” ( De Erasmussers) verblijven nu reeds een zevental weken aan Anna-university en we zijn al aan vrij veel dingen gewoon geraakt... Apen op de campus, eten met onze handen, verkeer zonder regels, vuil op straat, ventilators overal, elke dag weer zeven nieuwe platte muggen tegen de wand van de douche... Maar ook zijn “we” hoe langer, hoe minder vreemde objecten voor onze autochtone medestudenten. Zo word ik tegenwoordig niet meer dagelijks door 20 mensen ondervraagd over mijn afkomst en maken de nieuwsgierige blikken vaker en vaker plaats voor de meer gewende, maar helaas asocialere blikken die je gewoonlijk krijgt van iemand die je niet kent.
Ook het gedrag van mijn Indische kotgenoten geraakt meer en meer genormaliseerd. Zo is het ondertussen toch al een tijdje geleden dat er nog iemand mijn kamer binnenviel om me te verwelkomen in India en vervolgens minutenlang, nieuwsgieriger dan gegeneerd, te kijken naar alles dat ik van thuis heb meegebracht.
Enkel op de MIT-campus lijkt er weinig te zijn veranderd... ik ben daar dan ook maar enkele dagen per week (als de lessen al doorgaan).
Niet enkel studenten, maar ook assistenten en niet academisch personeel kunnen deelnemen aan een Erasmus Mundus uitwisseling. Zo zijn Augusta en Sylvia twee Italiaanse collega’s die hier nu voor een maand verblijven om te werken. Omdat ze hier maar een maand zullen blijven zijn ze opvallend gehaaster om zoveel mogelijk te kunnen bezichtigen. Ze zouden graag dit weekend een trip naar het zuiden maken en ze vroegen of ik mee wilde gaan... Uiteraard! want het wordt tijd dat ik de stad weer eens verlaat....

15 augustus
Vandaag is het de nationale feestdag van India en voor deze gelegenheid heeft de vice-cancelor van Anna University de Indische vlag geraised. Helaas heb ik dat wegens “het gebeurde te snel na het slapengaan” moeten missen.
“Niets bijzonders, niets gemist” volgens Andy, een Duitse Erasmusser en geresideerd enkele kamers naast mij.
Wat nog resteerde van de dag heb ik gevuld met thesissen en boeken lezen. Sinds het begin van 2010 ben ik meer en meer beginnen lezen... zo ben ik nu bijvoorbeeld (na mijn eerste Indische fiasco-test waar ik waarschijnlijk toch een royale 16 voor ga krijgen) een boek aan het lezen over hoe je, met enkele trucjes, je geheugen beter kan gebruiken :) Ook ben ik “the idea of Justice” van Amartya Sen aan het lezen. Gekocht op straat (letterlijk) en duidelijk een illegale kopie, maar leesbaar. Moeilijk maar toepasselijk...
Vandaag werd in België de dodentocht gestapt... proficiat Bartje... en voor mij enkele leuke herinneringen.
(foto: schaftijd voor de arbeiders die aan de andere vleugel van Kurinji aan het werken zijn)

Gewoon een stuk toert.... ?

14 augustus











Vandaag heb ik toevallig één van de interessantste personen ontmoet die ik ooit ben tegengekomen. Ik had ergens onder een paddestoel afgesproken met iemand om naar Sandy’s, een chocoladebar, te gaan.
Terwijl ik daar maar wat zat te wachten en “Het huis van de stilte” aan het lezen was, zat er naast mij een Indische jongen. Ik schat dat hij een tweedejaars-student is. Hij was ijverig iets uit een schrift aan het overschrijven met zo’n oude schrijfpen die je af en toe in een potje inkt moet doppen.
Dankzij zijn nieuwsgierigheid geraakten we aan de praat. Zijn naam is Saravanash en hij weet niets van schaken af, maar dat is dan ook het enigste waar hij niets van af weet. Het gesprek geraakte in een stroomversnelling wanneer het over gerechtigheid en de Indische geschiedenis ging. Het viel me pas na een tijdje op dat ik mij eerder publiek dan gesprekspartner voelde. Zijn gedachten waren zo mooi geordend en gefundeerd met kennis over filosofie, geschiedenis, politiek... regelmatig “uitpakkend” (maar zeer bescheiden) met quotes en feiten. Ik vroeg hem na een tijdje verbaast hoe hij al die dingen wist en hij vertelde dat hij zo’n 4 boeken per week leest. Ik durf nogal eens kritisch zijn, maar ik kan bijna niet geloven dat iemand zo gefundeerd kan denken en zo veel kan weten zonder vier boeken per week te lezen. Het gesprek heeft een uur geduurd, maar door de overload aan interessante informatie heb ik er niets van onthouden...Ik zou er graag eens wekelijks met afspreken om te filosoferen (luisteren) dus ik vroeg of hij kon schaken en tot mijn verbazing kon hij dat niet dus stelde ik hem voor dat ik hem zou leren schaken...”graag”
Toen kwam ze me oppikken en gingen we naar de Chocolade bar, waar ik voor een halve euro een stuk chocolade taart kreeg, zo groot dat ik het niet op kon....
Op de foto een stuk Chocolade taart... op zich niets boeiend... ook al is het een Indisch stuk taart, een stuk taart is een stuk taart en dat is op zich niet boeiend... maar kijk nog eens terug naar één van de foto's die ik laatst gepost hebt. Bijvoorbeeld de foto (bij tekst geschreven op 10 augustus) waarop je een paar daklozen ziet slapen op de voetgangersbrug over de spoorweg in Chromepet. En denk dan terug aan het stuk chocoladetaart, een stuk chocolade taart heeft meer waarde dan je soms denkt. Een mooi voorbeeld van het enorme contrast waarmee je hier dagelijks in contact komt.

Ik knijp er een paar dagen tussen uit (naar het meest zuidelijke punt van India) dus de komende dagen geen blogpostjes, zie jullie terug maandag ;)

Een Belgische dag in Chennai

13 augustus









Vandaag was een van die dagen waarop je op één of andere manier tien keer meer beleeft dan op een normale dag...
Het is 10 uur in de ochtend en ik wordt wakker gebeld door een Belgische vrouw, Maria heet ze en ze werkt voor een Belgische bank in Chennai ik heb haar contactgegevens gekregen van het Belgische consulaat hier in Chennai. Het belooft een Belgische dag in Chennai te worden (of een Vlaamse, of toch maar een Belgische, oeoeoe gevaarlijk terrein, hoe zit het daar nu eigenlijk mee in België?)
“The driver zal rond 12 uur aan de ingang van Anna University op jou wachten” , zegt Maria
“gorgl gorgl!” antwoord ik met een droge slaperige keel
“Heb ik u wakker gebeld?” vraagt ze
“neuh” lieg ik
“Zo te horen toch stiekem wel” weet ze
“ ok ok “ geef ik toe
De driver is een boomlange en struise Indiër maar straalt iets soft uit, het zal die rode bol tussen zijn ogen zijn. Hij brengt me in een dik kwartiertje naar het zeer sjiek kantoorgebouw met zicht op zee.
Het is de eerste keer dat ik in een echte auto met airconditioning door de stad rijd. Het is een heel andere ervaring dan met de bus of in een otto door de stad rijden. Het is vooral de stilte die opvalt. Ook het gebrek aan schokkend optrekken en remmen maken van de rit een zeer onChennaise ervaring.
Aangekomen aan het kantoorgebouw en zeven verdiepen hoger maant de portier me aan even te wachten in de wachtzaal en na een paar minuten komt Maria. Ze herkent mij meteen tussen de andere wachtenden... en dan leidt ze me rond door het bedrijf waarvan ze directeur is. Er werken hier een paar honderden mensen (op een paar na allen Indiers) en vandaag is het “casual friday” dus geen dresscode...
Het zicht is gewoonweg adembenemend! Wat een contrast ook: een sloppenwijk vlak naast zeer sjieke kantoorgebouwen...
Maria nodigt me uit voor een etentje, samen met Frank en Joe, twee Belgen die hier enkele weken zijn komen werken en morgen weer naar huis vertrekken en ook Madavan, een Indiër die al eens maanden in België heeft gezeten.
Tijdens het eten, Zuid-Indisch en zéér lekker (behalve dat roze sauceje), praten we over het must-see tafereel dat zich afspeelt wanneer een Hero-movie in premiere gaat. Een Hero movie is een Indisch filmconcept dat altijd eenzelfde verhaallijn volgt. De hero komt een vrouw tegen, vecht daarna met zijn vijanden, dan trouwt hij met de vrouw en vecht nog wat met vijanden en ontmoet dan een andere vrouw...Er worden ook veel liedjes gezongen en die zijn dan in scene gezet op totaal onlogische plaatsen. Zo zal het trouwlied altijd ergens in Venetië of Parijs plaatsvinden. Uiteraard wordt er gedurende de hele film niet gekust.
Tijdens de premiere van zo’n film komt de Hero uit de film een bezoekje brengen aan de zaal en daar wordt hij vereerd en bejoeld zoals een echt held....echt een ervaring naar het schijnt. Madavan belooft me om me een keer mee te nemen naar zo’n premiere..
Madavan vertelde ook hoe hard hij het had toen hij na zijn Belgische periode terug aan Chennai moest wennen. :)
Na het eten nemen we afscheid en keer ik terug naar het hostel om daar onmiddellijk weer te vertrekken, want Conrad geeft een feestje voor zijn verjaardag op het appartement van Kasia en Marius. Dus wij allen daar heen.... één van Conrad’s Indische vrienden had zijn dj-boot meegebracht, een enorme installatie vele malen te groot voor de living (die als fuifruimte dienst deed). Als er ramen zouden zijn zouden ze zeker gesprongen zijn. In plaats daarvan kwamen de bovenburen kijken of alles wel in orde was... Toevallig of niet was het een Canadese vrouw en haar Belgische man...
Foto's=>links: zicht op Chennai vanuit bank, rechts: zicht in het kantoor

"Hallo met Maria..."

12 augustus
Hebben jullie een vriendin? “Nee zot, wij zijn nog maar bachelor studenten, wij vinden meisjes niet leuk”... Het blijft een van de grootste verschillen tussen Europa en India en men weet het. Ze zien mij en mijn fellow-Eramsus kameraden als losbandigen, kussers! meer zelfs! jakkes!
Sommigen kijken daar wel stiekem naar op, maar durven niet te ontsnappen onder het loodzwaar juk van de sociale controle. Anderen vinden het echt niet proper. Gemiddeld heeft men hier 1 of 2 relaties in één leven. ‘s anderdaags sprak ik een meisje aan dat naast me kwam zitten op een bankje op de campus, ze liep gewoon weg, geen grap ze wandelde niet, maar liep weg...omdat ik haar naam vroeg. (misschien lag het aan mij)
Ik heb het gevoel dat het me niet gaat lukken om dit verschil in cultuur deftig uit te leggen. Sommigen durven wel met mij te praten, stilletjes aan lukt het me om hen te begrijpen, maar het heeft toch een tijdje én veel gesprekken geduurd. Alles gebeurt hier ook zo stiekem. Alle koppels die ik ken zijn geheim (voor hun ouders). Op het vlak van liefde en relaties zijn mijn klasgenoten dan ook echt nog heel onervaren. De relaties waarover ik het had zijn dan ook strikt platonisch...Ik geef het op het lukt me niet om het uit te leggen. ...ik zal er nog wel eens op terugkomen
Vandaag kreeg ik telefoon van Maria, een Belgische vrouw die hier de software afdeling runt van een Belgische bank. Ik had haar gemaild nadat ik gisteren eindelijk de contactgegevens van de hier residerende Belgen had gekregen van het Belgisch consulaat.
Het voelde heel vreemd om terug Nederlands te spreken (nu al) en het ging ook niet zo vlot meer. Ze nodigde me meteen uit om morgen een bezoekje te brengen aan haar kantoor. Ze vroeg me of het ok voor me was dat haar chauffeur me hier op de campus komt oppikken... :) ... uiteraard is dat ok.
Foto: Een echte kikker op de kader van een vals schilderij

Zoals een ijsklontje in een kop hete thee

11 augustus

Als je in België bent en je een deur opent om een gebouw buiten te stappen weet je lichaam dat het even een kleine daling in temperatuur zal ondergaan. Volgens mij bereidt het zich er zelfs stiekem op voor, zonder dat je er je bewust van bent. Een soort van geconditioneerde reflex waarbij je haren even rechtkomen en je poriën sluiten.
Als je hier een paar uur in een airgeconditioneerd gebouw rond toeft...

intermezzo...
bijvoorbeeld een bioscoop waar ze net als in België de zeer goede film “inception” spelen en waar alles erg lijkt op een Belgische Kinepolis. Zodat ik, wanneer de lichten plots aanschieten na het laatste beeld, tot mijn eigen verbazing merk dat ik toch even vergeten was dat ik niet in België ben, maar daar ver vandaan.
Nochtans waren er toch een paar duidelijke anomalieën: de gescheiden ingangen (één voor vrouwen en één voor mannen), de joelende mensen telkens wanneer er een rake oneliner de revue passeert en de vreemde reclamespots tijdens de pauze...

...en je een deur opent om een gebouw buiten te stappen gebeurt exact het omgekeerde. In een fractie van een seconde stijgt de omgevingstemperatuur van een 20 naar een 30 tal graden. Je lichaam, nog steeds naar Belgische normen geconditioneerd, doet exact het tegenovergestelde als wat ervan verwacht wordt. Het sluit zijn poriën, zet zijn haren recht om de verwachte koude voorbereid tegemoet te gaan en verschrikt zich dan zoals een ijsklontje in een kop hete thee...

Na de film hebben we (Pablo, Urbano, Josefa, een Franse onderwijzeres die hier een jaartje Frans komt geven en een paar Indische klasgenootjes van Urbano) een Indische tapas bar bezocht. Allemaal kleine hapjes. Het is een vreemde gewaarwording wanneer je zo’n tapa in je mond gooit en je de eerste 5 seconden echt niet weet of je het nu lekker vindt of niet...

Apen, zwijnen en Chennai is India niet

10 augustus
Gisteren zijn er een paar Erasmussers teruggekomen van een trip naar Goa, aan de andere kant van India. Ze vertelden allemaal hetzelfde, dat Goa helemaal anders is als Chennai. Dat er bijvoorbeeld vuilniswagens rondrijden en dat men er stopt voor een rood licht.
Ik besef voor het eerst dat India niet is zoals Chennai en als ik er de reisboeken op na sla verschiet ik toch wel een beetje. Het komt er op neer dat Chennai één van de minst interessante plaatsen van India is. Er is amper iets cultureels te bezichtigen, natuurlijke rijkdommen zijn hier onbestaande en het sociale leven is hier erg gecontroleerd. Men is hier enerzijds wel zeer behulpzaam, maar anderzijds, in vergelijking met andere staten in India, toch zeer conservatief.
Pablo’s Lonely planet gids beschrijft het als volgt: “De reiziger zal het zeer moeilijk hebben om iets interessants te vinden in Chennai, zelfs al komt hij met een zeer positieve ingesteldheid”
Ook als je de prentjes bekijkt in boeken als “Ooggetuigen” valt het meteen op hoe slecht Chennai eruit komt in vergelijking met de meeste andere plaatsen in India.
Het klinkt negatiever dan ik het ervaar, want “zelfs” een stad als Chennai is een ongelooflijke ervaring, bovendien is leven in zo'n stad iets anders dan een toeristisch bezoekje... maar het motiveert me wel om in de toekomst maximaal te profiteren van de mogelijkheid om rond te trekken.

9 augustus
Het is 5u30 en ik geraak weer niet in slaap, binnen enkele uren moet ik de bus op stappen naar mijn les en ik besluit om eens een nachtje niet te slapen om zo te proberen mijn bioritme in de maat te krijgen.
Van achter mij hoor ik door het muggengaas heen een aap krijsen om aandacht en voor mij licht Pablo te slapen.
Wij slapen hier, omwille van de warmte, zonder deken, gewoon pats op een leeg bed en als we ons best doen kunnen we net voor we in slaap vallen gewaar worden dat onze oren beslissen om de ventilatoren niet meer te horen, een vreemde sensatie.
Vandaag heeft mijn blog de kaap van 1000 bezoeken overschreden :) Ik heb de hele dag gewerkt voor mijn aerodynamics laborary waarvoor ik een verslag moest schrijven. Letterlijk een paar 1000 cijfertjes in excell intypen, grafiekjes plotten en in een proper verslag gieten. Ondertussen spreek ik af en toe met wat vrienden via facebookchat, Jens spoort me aan om te zwijnen en Lynn krijgt kerstballen rond haar oren...Shania mag niet naar mijn feestje komen...
Allé het is nu 5u37 en zowat 90% van wat ik vandaag gepland had te doen is er niet van gekomen. Zo moet ik nog wat mailtjes van vrienden beantwoorden, moeten de foto’s van Els en Bart hun trouw nog op cd gebrand worden, moet ik al geruime tijd mijn promotor wat vragen stellen en hem op de hoogte brengen van mijn vorderingen. Ook moeten mijn foto’s eindelijk hun weg eens naar mijn blog vinden en omdat ik achtersta moeten de dagen na 2 augustus tot nu nog vanuit mijn dagboek naar mijn blog worden vertaald...
Haha Pablo’s gesnurk vs krijsende aap: 1-0
....3 augustus...

Masala lemon juice

8 augustus
Gisteren kriebelde het al, maar vandaag ben ik heel de dag bezig geweest met eens goed na te denken over welke reizen ik, de komende vier maanden wil maken. Het zou zonde zijn om enkel in Chennai te blijven. (zo’n saaie stad :p) Binnenlandse vliegtuigtickets zijn redelijk goedkoop (100 euro Delhi en terug) maar eigenlijk ligt heel Zuid-Azie (Nepal, Thailand, Cambodia, China, Sri Lanka, Bangladesh...) op een steenworp van Chennai. Zelfs de oostkust van Afrika is hier niet zo ver van verwijderd... Ik zal keuzes moeten maken... De enigste limiterende factoren zijn: geld en tijd, want ik mag maar 25% van mijn lessen skippen. (Als het echt moet, kan er daar wel een mouw aan gepast worden denk ik.)
Het volgende staat vanaf nu op de kalender:
Na mijn tweede reeks testen zou ik graag gedurende de eerste 2 weken van september de cultuur in het noorden van India willen opsnuiven. (Delhi, Jaisalmer, Jaipur...) De laatste week van september kan ik 4 dagen met de trein en de boot naar Sri Lanka, daarvoor moet ik geen lessen skippen. De laatste drie weken van oktober zal ik waarschijnlijk meereizen met een groepsreis van Joker naar Nepal (Kathmandu, Langtang, Chitwan...) De tweede week van november 4 dagen naar het oosten van India (Kerala en Periyar National Park) met wat Erasmusvolk en tenslotte na mijn examens (eind november) de eerste 2 weken van december Thailand (jungle en eilanden) en eventueel Cambodia...
Maar eerst dus nog een maandje hard werken aan mijn thesis :)

7 augustus
Weer een dagje gethesist en gepaperd. Gepeperd was ook de “Masala lemon juice” die Conrad en Tomack hadden besteld in de pizzahut. (jawel zoals bij ons maar de pizza hawai is hier met kip)
Masala is een mengsel van kruiden dat ze hier op alle gerechten doen. Het is licht pikant en de smaak is met niets Belgisch te vergelijken. Ik denk zelfs met niets Europees, want ik ben de enige Europeaan die graag masala eet. Masala chips, masala rijst, masala koekjes, masala omelet, masala noodles, masala masala...het gaat er allemaal smakelijk in, maar masala lemon juice? Erger dan rioolwater! Conrad en Tomack bestelden verbijsterd en vol ongeloof meteen iets anders...
Naast ons bestelde een familie, het water al in de mond krijgend, een grote bokaal vol met...jawel...

6 augustus
Kurva! (een pools vloekwoord) zo warm, ik sta precies in brand... misschien heb ik te weinig gedronken, waardoor mijn lichaam de nodige koelvloeistof mankeert?...maar ik slaap gewoon verder... wat later als ik opsta besef ik dat mijn oorspronkelijke verklaring op niets slaat en zie ik dat de ventilatoren niet meer draaien en de lichten branden ook al niet... weer een elektriciteitspanne. Die duren gelukkig gewoonlijk maar een kwartiertje. doesn’t matter...
De foto toont de meest crowded straat in Chennai, ze ligt in T-Nagar en als je erdoor wordt gewandeld kan je zelfs je eigen voeten niet zien :)

5 augustus
Vandaag ben ik voor het eerst gaan voetballen. Samen met Matteo, Urbano en de universitaire ploeg, het was leuk want we bakten er allemaal even weinig van. Vandaag vooral gethesist en ook weer geschaakt met Juanma.
De foto toont een typisch beeld van een voetpad in Chennai. De vraag is "wat was er eerst?" Men zegt hier dat de stad niet gemaakt is voor mensen maar voor apen en auto's...

Van Rock bus tot Rock Otto

4 augustus:

Ik ben verbaasd dat mijn voeten nog geen pijn doen... In het begin was het nog leuk, dit frontstage Rock Werchter sfeertje op bus, maar ik sta nu al een uur recht en de bus(G21) is nog niet eens in de helft van de weg terug naar het hostel. Bij elke halte komen er nog meer mensen de bus op en het lijkt alsof niemand eraf moet. Ik vraag me ook af hoe je dat dan moet doen...crowdsurfend is nog niet zo’n slecht idee... Er is amper plaats voor je voeten en mijn neus is ongeveer 5 cm verwijderd van een of andere oksel. De lucht begint ijl te worden en warm en smaakt naar reeds ingeademd. Vooral wanneer de bus stilstaat zodat er geen verse wind door de bus waait is het mengsel van lichaamsgeuren onuitstaanbaar, amper inhaleerbaar. Ik gooi mijn neus in het hoekje tussen mijn boven arm en onderarm zodat ik vooral mijn eigen lichaamsgeur ruik. Maar ook zo blijft de lucht erg arm aan zuurstof zodat ik, telkens wanneer er een vlaag verse lucht de bus binnendringt, probeer als eerste er zoveel mogelijk van binnen te krijgen. Mensen beginnen nukkig te worden en alle kopjes draaien de zelfde kant telkens er weer één van die verse vlagen wind voorbijraast...Na twee uur kom ik aan op de campus...doush...
Meisjes die in een hostel op de campus logeren moeten gehoorzamen aan een avondklok die om 9 uur ingaat. Kasia en Marius, het Poolse koppel, verblijven niet op de campus maar ze huren een appartementje dicht bij het strand. Een verblijf in een hostel op de campus is immers, omwille van die avondklok, geen optie voor Kasia.Vanavond is er daar een feestje gepland. We eten wat Poolse en Spaane en Italiaanse specialiteiten. Helaas geen Belgische, want vlees is hier niet (of toch zeer moeilijk) te koop, van vis weet je niet of het gezond is en een frietpot hebben ze hier niet en dus was mijn inspiratie voor een typisch Belgisch gerecht op.
Ik schaak wat met Daniel (toevallig) Ik praat met Kasia over de Poolse arbeiders die naar België komen om te kuisen of te klussen. Ze vertelt me dat dit voor haar generatie al niet meer nodig is omdat zij, indien goed opgeleid, een evenwaardige job in Polen kunnen vinden.
En ‘s avonds keren we in een getunede otto terug naar ons hostel. Ongelooflijk, 100 Watt boxen waaruit kei harde Indian-Tamil style rock knalt. De chauffeur speelt wat met zijn stuur en hij heeft zelfs een lichtinstallatie geïnstalleerd... na een half uurtje rocken komen we aan op de campus. Onze oase van rust in deze chaotische, uiterst overbevolkte en oorverdovende stad...

Ochtend rituelen

3 augustus


Nu al? stomme wekker! geweldige droom weeral aan diggelen, weer cornflakes met gedroogde bananen. Ik zal mij paraplu maar weer meenemen, komaan Ricardo, let’s go!
Weer 9 roepies voor de bus naar Chrompet en weer 100 mensen (van alle leeftijden) die de spoorweg oversteken en weer knookzichtbaarmagere mensen die zich weer al slapend met een, strak over hun hoofd getrokken, laken proberen te beschermen tegen de muggen. Het zijn ochtendtaferelen die beginnen te wennen, maar als ik er lang genoeg bij stil sta verbaast het me toch telkens weer dat België hier maar een paar duizend kilometer vandaan is.
Write down...daar gaan we weer... “The flexibility of a rectangular beam is appropriate....” Eerste les na mijn eerste test. Zullen we onze punten al krijgen? “neen deze professor is meestal nogal laat” weet Mohan mij te vertellen.
Na deze les wordt ik zoals gewoonlijk in het bureau van professor “Kumar sir” verwacht. Altijd leuk, goedlachse man en van daaruit ga ik gewoonlijk onder begeleiding van een assistent (die me telkens weer wat nieuwe woordjes Tamil bijleert) naar de windtunnels.
Kumar sir vraagt me of ik ideeën heb voor mijn thesis wat proeven te doen. Toevallig of niet heb ik gisteren gelezen over numerieke experimenten die best nog eens fysisch worden overgedaan ter verificatie...De professor luistert actief mee en zegt me dat we dit misschien kunnen publiceren...
In de namiddag lees ik nog iets over de lichtste autonoom fmav ooit gemaakt...0,39g ongeveer het gewicht van een druppel water en aangedreven door een elastiekje, indrukwekkend, puike prestatie mr Hiroto Tanaka en mr Isao Shimoyama...

Pondicherry

2 augustus

Gethesist, een paar zeer interessante papers gelezen over wat de invloed van de vorm van vleugels is op de aërodynamische performantie van een “fmav” of flapping wing micro air vehicle. (mechanische vogel) Volgens de schrijvers is dit het eerste uitgebreid onderzoek dat de invloed van de vleugelvorm nagaat. Het zijn echter numerieke experimenten en misschien is het wel interessant voor mijn thesis om de resultaten uit dit onderzoek experimenteel na te gaan.
‘s Avonds belt Anjana (foto samen met Kabil) ze vraagt of we (Conrad en ik) geen zin hebben om naar het bruiloft van Shawns broer te komen. Ze vertelt dat Marius en Kasia ook komen en dat Kasia zelfs bruidsmeisje zal zijn. Uiteraard ga ik! 25 augustus is het vrijgezellen avond en 26 augustus is het de trouw. Spannend...

1 augustus

Eindelijk uitgeslapen en wat gethesist. Ik denk aan mijn lessen die in het engels gegeven worden maar die ik niet versta, omdat het Engels dat ze hier spreken zo anders is. Volgens mij spreken meer mensen op aarde dit Engels dan het Engels dat we gewoon zijn... (400 miljoen Amerikanen, 80 miljoen Britten...1 miljard Indiers...)

31 juli





Na een week van hard labeur en van weinig slaap en bovendien bijna 3 weken in de drukke chaos van Chennai kijk ik er naar uit om eens een rustig weekendje door te brengen ergens buiten de stad. Samen met (zoals op de foto van links naar rechts) Matteo (Ita), Anne-Maria (Zwe), Konrad (Po), Pjottr (Po) en Giovannie (Ita) vertrekken we ‘s morgens vroeg al om 5 uur om de bus op te stappen naar Pondicherry. Een klein rustig dorpje op 3 uur busafstand ten zuiden van Chennai. De bus vervoert ons langs de ECR of de east coast road en toont ons een prachtig landschap, waar zee, bos en dorpjes elkaar afwisselen. Alhoewel ik enorm moe ben, na weer een te korte nacht, is het moeilijk om de slaap te vatten met zo’n mooi zicht (en een kater). De anderen hebben het er blijkbaar niet zo moeilijk mee, alleen Pjottr blijft wakker. En dan denk ik opeens “hier zit ik dan op een bus met 40 slapende Indiers en 5 slapende Europeanen. Een bus die soms uiterst links rijdt en dan weer uiterst rechts, maar nooit recht, overgelaten aan de willekeur van waar de tegenliggers zich bevinden. Wat doe ik hier in India? Ik kan het nog steeds niet geloven.”
Pondicherry is een taksvrij paradijs (lees goedkoop bier), een oude Franse kolonie en een ontmoetingsplaats voor westerlingen. Dat laatste is ook meteen het eerste dat opvalt wanneer we van de bus stappen en de toch wel drukke baan naar het strand afwandelen. Voor het eerst in 3 weken tijd zie ik blanken die niet tot onze Erasmusclan behoren. En we zullen er nog véél meer zien...wat een positieve beoordeling in reisboeken als “lonely planet” niet kan teweegbrengen.
Ik voel me toch wat moe en kregelig mijn pogingen om dat te verstoppen mislukken, maar men begrijpt het wel. Ik ben ook niet de enigste. Na ons middagmaal komen we het andere (Spaanse) deel van onze Erasmusclan tegen. Zij zijn hier gisteren gearriveerd en rijden nu rond op scooters (huurprijs drie euro of 180 roepies per dag) en zijn van plan om vannacht in een bungalow op het strand te slapen. Konrad en ik besluiten om vanavond ook een brommer te huren en mee te gaan. Giovannie, Matteo, Anne-Maria en Pjottr willen vanavond al terug naar Chennai.
We wandelen de dijk af en nemen een kijkje onder een steiger die tot diep in de zee loopt. Het is een versleten witte betonnen constructie waar hier en daar de betonijzers uitsteken. Onder de steiger krioelt het van de mensen het is een soort micro haventje waar vissers hun buit binnenbrengen en kinderen spelen tussen de vrouwen die de vissen schoonmaken.
Als ik niet zo moe was geweest was ik zeker bij mijn oorspronkelijke beslissing gebleven, maar ik besluit toch geen brommer te huren en met de groep terug naar Chennai te bussen.
Op de bus drink ik een van de flessen bier op en in een zalige roes val ik in slaap...

"Doesn't matter"

30 juli


Haaa de grote dag van mijn eerste test is aangebroken. Ik ken niet alles maar toch veel en ik hoop dat dat genoeg is... Ik win het van mijn wekker en sta op om 6u40...
Het is 10u30. Er verzamelen een honderdtal studenten aan de ingang van de hangar waar het examen plaatsvindt. De professor leidt de hele groep de trap op naar boven waar een paar 100 bureau’s en evenveel ventilatoren ons verwelkomen. Omdat al de plaatsen reeds bezet zijn is de professor genoodzaakt om de hele groep naar een andere hangar te begeleiden. De professor neemt Daniel en mij echter apart en gebaart ons om hem te volgen. Een beetje verbaasd vragen we aan enkele medeleerlingen waarom wij de groep niet mogen volgen. Mohan één van onze klasgenoten weet ons te vertellen dat de andere hangar nogal ver verwijderd is en dat de professor een beetje beschaamd is dat wij zo ver zouden moeten stappen...
We kunnen niet weigeren. De professor brengt ons naar een klaslokaal waar we de komende uren zonder begeleiding aan ons examen mogen werken. Ik had alles letterlijk kunnen overschrijven en ik weet nog steeds niet waarom ik dat niet gedaan heb. Na een paar uur zijn we klaar (de toegestane tijd is één uur) we wachten tevergeefs op iemand die onze examens komt ophalen. We besluiten dan maar om zelf naar het bureel van de professor te gaan met ons examen. Aldaar aangekomen vraagt de professor hoe het geweest is. Ik zeg hem eerlijk dat ik niet denk dat het zo goed gegaan is. De professor kijkt me vriendelijk aan en zegt al schuddend met zijn hoofd “doesn’t matter” ...
Mijn medeleerlingen leren me later dat dat synoniem staat voor goede punten... we zullen zien :)
Ik ben uitgeput, heb te weinig geslapen en wanneer ik terug ben op mijn kot val ik in slaap tot Conrad me komt wekken. “Gringo wake up, we have to go”
Samen met Kasia en Marius, twee andere poolse Erasmusser, zijn we uitgenodigd door Shawn, een klasgenoot van Conrad, voor een feestje bij hem thuis. Wanneer we wat laat aankomen zijn we een beetje verrast omdat er niemand blijkt te zijn. Enkel Shawn en zijn flatgenoten Kabil en Anjana zijn er. We drinken wat en luisteren naar Tamil-muziek, het was fijn. Rond 2uur gaan Conrad en ik terug naar ons hostel. Maar tot onze verbazing is het hostel gesloten en is niemand meer wakker. We zijn dus genoodzaakt om tot een raam op het tweede verdiep te klimmen. We zijn een beetje moe en ook een beetje aangeschoten en alles draait, maar samen geraken we tot op het tweede verdiep en zo tot in ons bed.

Koning Frederik de eerste...

30 juli








Haaa de grote dag van mijne eerst test is aangebroken. Ik ken niet alles maar toch veel , ik hoop dat dat genoeg is.... Ik win het van mijn wekker en sta op om 6u40.... morgen meer...

29 juli
Morgen examen, hele dag geleerd. Pfff

28 juli









Vandaag was ik op tijd in de les :) en voor de rest van de dag geleerd. Als bewijs een foto. 30 graden en het geluid van een ventilator boven mijn hoofd.

27 juli
Dinsdag, dat betekent dat wanneer ik het lawaai van mijn wekker onderga ik normaal gezien, als alles goed gaat, 6u45 op mijn wekker zie staan. Als dat niet zo is kan dat twee dingen betekenen: ik ben te vroeg opgestaan (...) of én meer waarschijnlijk ik kom te laat in de les en ik krijg, vooraleer ik de klas wordt uitgestuurd een felle uitbrander zoals die jonge vorige week.
7u40 Miljaar! dat haal ik nooit meer...een uur te laat...pff dan probeer ik maar eens iets anders dan de bus. Ik neem een otto naar het dichtstbijzijnde treinstation, ik heb geen tijd om te onderhandelen dus betaal waarschijnlijk veel te veel (100 roepies) en wacht daar op mijn trein, waarschijnlijk heb ik een beetje geluk,want dat duurt me maar 5 minuten, de trein vervoert me in 30 minuten naar Chrompet waar mijn MITcampus zich bevindt. Tijdens de rit hang ik, mezelf met één arm vasthoudend aan iets van metaal, uit de deur-loze-opening en geniet van de wind die mijn haren in de foute coup legt, maar gelukkig kan me dat, ook nu, niets schelen. Ik zie hordes van wel 100 mensen de sporen oversteken telkens we een treinstation verlaten. Ik kom om 8u35 aan in Chrompet railwaystation, dat op 10 minuten wandelafstand van mijn klaslokaal ligt. Ik kom dus mààr 15 minuutjes te laat, terwijl ik een uur te laat ben opgestaan. Wanneer ik, beschaamd, de klas binnenstap kijkt de leerkracht me vriendelijk aan en zegt, “come in”. Er is echter geen plaats meer, waardoor ik genoodzaakt ben om me ergens bij te proppen. Ik ben al lang blij dat de professor (peerasiriyar in Tamil) niet kwaad is. In tegendeel hij is zodanig beschaamd dat ik mij ergens moet bijproppen dat hij eerst 5 minuten de tijd neemt om iemand te vinden die voor mij een éénpersoonbureautje in het midden van het gangpad plaatst. Ik kan niet weigeren. Hier zit ik nu, alleen op een bankje en een kwartier te laat binnengekomen. Ik voel mij enorm beschaamd en weet niet goed om te gaan met deze voorkeursbehandeling... Ik besluit om noooooit meer te laat te komen :)
Gelukkig begrijpen mijn medeleerlingen waarom ik deze (begrijpelijke maar onterechte)voorkeursbehandeling krijg van de professor. Ze nemen het me niet kwalijk.Het doet me weer denken aan een verhaal dat ik nu al verschillende keren heb gehoord, telkens van mensen die elkaar niet kennen: Vorig jaar zijn enkele studenten van Anna University op uitwisseling geweest naar Australië, ze zijn daar niet zo goed behandeld en alleen al het feit dat iedereen dit verhaal hier kent, duidt op het belang men hier hecht aan gastvrijheid... Voor de rest van de dag gewoon geleerd.

26 juli


Vandaag liep ik wat gestresseerd rond. Daniel had me gisteren verteld dat we deze vrijdag onze eerste test van aëroëlasticiteit voorgeschoteld zullen krijgen en ik heb geen zin om de loempste van de klas te zijn, maar hoe kan ik nu 40 bladzijden uit
mijn hoofd leren op 4 (halve) dagen tijd? Het zal afzien worden deze week. Vandaag heb ik dan ook niets anders gedaan dan geleerd... stresssss
Ik moet toegeven dat ik het niet zeker weet, maar ik denk dat ik nog niet uitgelegd heb hoe men mij hier gaat quoteren...
Het komt hier op neer: we krijgen tijdens het semester 3 testen, elks op 25% van de punten, maar slechts de twee beste testen tellen mee. Een test zal dus deze vrijdag zijn, de volgende begin september en de laatste ergens in oktober. Wanneer die testen exact plaatsvinden plannen ze hier (Indian style) pas een week op voorhand. Tenslotte is er eind november het grote examen en dat staat op de resterende 50% van de punten maar daarover meer in een paar dagen...
Testen hier zijn wel wat anders dan examens in België. Men focust hier op memoriseren. Tijdens de les dicteert de professor wat we moeten neerschrijven en op de testen vraagt hij letterlijk wat we hebben neergepend. Als je alles wil begrijpen is het niveau vergelijkbaar met dat in Leuven, maar ik weet dat ik klasgenoten heb die geen snars begrijpen van wat ze memoriseren en die tot de toppers van de klas behoren... Gelukkig heb ik maar één vaak waarvoor ik wordt gequoteerd op deze manier (het andere vak is het laboratorium, waarvoor ik enkel wat taakjes moet maken)

Geiten op het strand

Zondag 25 juli


Het is 12u, door de luidsprekers galmt een liedje over brood dat in een lichaam moet veranderen en wijn die in bloed moet veranderen. Stilletjes aan dringt het tot me door dat de tekst gezongen wordt op de melodie van “The house of the rising sun” van The Animals, toch wel een beestige schijf. Rechts van mij zitten Urbano en Giovanni aandachtig te luisteren naar wat de priester vertelt en een paar banken voor mij zit Conrad, één van de poolse Erasmusstudenten. Opvallend zijn de twee lange rijen van eeuwig zoemende ventilatoren die boven mijn hoofd voor de nodige verfrissing zorgen.
San Thome Basilica, 200m verwijdert van Elliot’s Beach is één van de grootste kerken van Chennai en één van de twee kerken waar de zondagsmis in het Engels wordt gehouden. Mijn drie katholieke vrienden hebben deze ketter kunnen overtuigen om met hen mee te gaan. En ik beklaag het me niet want ik heb mij geen moment verveeld. De priester was onverstaanbaar maar de muziek was goed.
Suki had me verteld dat een zondagsmis ook een ideale gelegenheid om je zoon of dochter voor te stellen aan interessante geïnteresseerden. Die zonen en dochters zitten er dan ook op hun paasbest bij en na de dienst wordt er druk verhandeld...
Na de kerkdienst wandelen we langs het strand, tussen het afval en de geiten en de kraampjes waar oude vrouwen de vliegen verjagen van de tien vissen die ze vandaag hopen te verkopen. We wandelen tot bij het dichtstbijzijnde treinstation, waar we hebben afgesproken met Daniel en Ricardo, de twee Spanjaarden die, samen met mij, ook les hebben op de MIT-campus. Daniel ziet er uit als de Belgische Daniel, met krullen, maar zonder dinosaurus sticker op zijn broek.
We nemen de trein “Indian style”, dus hangend uit de wagon tot George town, waar we een St. George fort bezoeken er was helaas niet veel interessants te bezien.Een enorme muntencollectie en wat schilderijen van Franse en Engelse heersers.
Ondertussen is het al 17u, we springen (letterlijk) de bus op naar ons bed, maar passeren eerst langs een Chinees restaurant. Wanneer ons eten geserveerd wordt vliegt er plots een zwarte vogel ter grote van een duif binnen. Een van de obers vangt hem, hij heeft dat duidelijk al meer gedaan en wandelt met de vogel naar buiten om hem vrij te laten, maar wordt daarbij tegengehouden door een andere ober en na wat gepraat neemt de vogelvanger de vogel mee naar de keuken... (echt gebeurd)
We kijken twijfelachtig naar het eten dat we net hebben gekregen, maar besluiten dan toch maar om het op te eten...