Horen, zien en zwijgen(?) ... en poseren ...

Vandaag heb ik mijn tweede assessment afgelegd. Het ging goed, ik verwacht een 22/25 en dat is gemakkelijk in te schatten omdat memoriseren een praktijk van alles of niets is. De vraag op drie punten die ik gemist heb stond in een hoofdstuk waarvan mijn klasgenootjes me verteld hadden dat we het niet moesten leren...
Het was de eerste keer dat ik de test “samen” met mijn klasgenoten aflegde, vorige keer waren Daniel en ik immers afgezonderd in een apart leslokaal. Ik kon mijn oren en mijn ogen niet geloven. Zo hard spieken dat ze hier doen! (niet allemaal, maar het is toch de maatstaf).
De ruimte waarin de examens worden afgelegd is zo groot en hangt vol met ventilators waardoor het soms moeilijk is om jezelf te horen nadenken, zeker als je buur dan nog eens met de persoon achter je over vraag twee aan het discussiëren is in het Tamil en niet in een stiekeme stilte, want dat was omwille van de ventilators niet eens nodig/mogelijk. De professor die zover van ons verwijderd was dat ik twijfel of het wel onze professor was, kon dat toch onmogelijk horen of zien.
Voor de rest van de dag ben ik zenuwachtig beginnen worden voor mijn trip die morgen begint. Thesissen in de Taj Mahal, thesissen op de rug van een kameel in de woestijn van Jaisalmer en thesissen in het Himalaya gebergte... absurd.
Vandaag heb ik ook een fotoreportage (met zeer bereidwillige fotomodellen) gemaakt van de bouwwerf naast Gurunath’s hier op de campus. Ik ben benieuwd hoever de bouw gevorderd zal zijn wanneer ik terugkom....

Groetjes en misschien post ik iets onderweg, maar waarschijnlijk pas tot 5 oktober ;)

"Zo iemand is toch niet echt nodig?"

Jeuj we hebben een wasmachine gekregen. Tussen de formules en de definities door ben ik een kijkje gaan nemen in de nieuwe bibliotheek hier achter de hoek. Toen ik hier nog maar net in Chennai was, stond deze gigantische blok beton nog letterlijk in de steigers. Steigers van aan elkaar gevlochten bamboo, als ruitjes over een dobbelsteen met een zijde van 150 meter. Een van de meest indrukwekkend gebouwen in Chennai, niet alleen door zijn dimensies maar ook door zijn moderne architectuur.
Vorige week passeerde ik toevallig langs de bibliotheek toen de officiële openingsplechtigheid bezig was. Maar ik mocht niet binnen...
Vandaag wel. Ik moest mijn rugzak aan de balie afgeven en curieus als ik was, ging ik meteen met de trap naar boven. Op het binnenplein waren arbeiders nog de laatste afwerkingen aan het doen, zoals bijvoorbeeld het plastiek verwijderen dat de trapleuningen tegen verfspatten moest beschermen, normaal, geen vuiltje in de lucht...
Op het eerste verdiep was er de kinderbibliotheek en een leesruimte waar je magazines kon inkijken. Het deed me plezier om te zien dat ook de gewone Murugan met de klak hier rustig kon binnenwandelen en trots kon genieten van de luxe.
Ik ging nog een trapje hoger in dit negen verdiepen tellende gebouw, maar daar was er niet zo veel te zien, ook was het duidelijk nog niet afgewerkt, dus ik besloot nog maar een trap hoger te gaan. Met elke trede die ik nam leek het alsof ik terug in de tijd ging en er minder en minder afgewerkt was. Op een gegeven moment ging ik een trap waarvan het beton nog niet helemaal droog leek te zijn tot ik plots niet meer verder de trap op kon omdat arbeiders hem nog aan het maken waren...
Vreemd
Het komt er dus op neer dat enkel de buitenkant, het gelijkvloers en het eerste verdiep mooi afgewerkt waren, maar de rest was nog in de ruwbouwfase... toch al plechtig geopend, ondenkbaar in België.
De bibliotheek die hier niet op zijn plaats lijkt te staan, zo groot, zo sjiek... deed me denken aan het nieuwe overheidsgebouw dat men aan het bouwen is meer in het noorden van de stad. Misschien wel het grootste gebouw dat ik ooit gezien heb en met best wel een indrukwekkende architectuur. De eerste gedachte die in je opkomt wanneer je zo’n gebouw hier in Chennai ziet, is “kon de overheid dat geld nu niet beter in iets anders investeren dan in een gebouw voor zichzelf?"
Het is ook erg dubbel om te zien hoe arbeiders die er als slaven uitzien zich met de blote hand te pletter werken aan zo’n prestigieus gebouw. Chapatie, uit het land van het oude Rome, had daar zijn mening over...
“Ja misschien vallen er wel een paar doden door het bouwen van zo’n monumentaal gebouw, maar als je kijkt naar de toekomst is het bouwen van zulke monumentale gebouwen dat wel waard... Mensen zijn er hier nu toch genoeg... eentje meer of minder maakt het niet... Dit geeft de inwoners van Chennai iets om trots op te zijn... als men zich wil ontwikkelen is dit de beste manier...” Ik deel deze mening niet.
Terwijl hij dat zei, passeerde er net een man die zijn fietskar, zwaar beladen met metalen staven, staand op de trappers met alle moeite van de wereld voort probeerde te bewegen.
“kijk” zij hij, wijzend naar die sukkelaar bij wijze van voorbeeld “zo iemand is toch niet echt nodig?” “Binnen tien jaar zie je die hier niet meer”...

Mijn thuis is waar mijn Stella staat...

18 september
Geleerd... En ‘s avonds via de Amethyst en Zara in de bar van het parc hotel beland met Kristof, de Belgische reisbegeleider voor de reis naar Nepal waaraan ik in oktober deelneem... wat?
Op 9 september was er een informatie vergadering voor mijn reis naar Nepal. De vergadering ging door in Heverlee... (op 600 m van mijn kot) Toen ik Kristof mailde om hem te melden dat ik niet kon komen omdat ik dan in Chennai zou zijn, mailde hij terug dat dit geen probleem was en dat hij van 16 tot en met 20 september in Chennai zou zijn...
We probeerden, uit beleefdheid, eerst in het Nederlands te praten, maar het werd al snel duidelijk dat dit voor beiden lastig was. Ik verschoot er wel van hoe vermoeiend ik het vond om Nederlands te praten. Mijn grammatica was helemaal de kluts kwijt en mijn woordenschat leek wel op die van Milquet. Het voelde erg onnatuurlijk. Na een tijdje zijn we gewoon zonder er dieper over na te denken overgeschakeld op Engels.
Kristof had dit jaar al 152 keer het vliegtuig genomen, goed genoeg voor een ecologische voetafdruk ter grootte van Afrika (en waarschijnlijk is dat niet eens overdreven) en de verhalen die hij vertelde deden me erg denken aan de film Up in the air. Josefa en Kristof zijn de eerste mensen die ik ooit ben tegengekomen die niet echt een thuis hebben (of er althans bijna nooit zijn). Josefa is geboren in Congo Brazzaville, verhuisde 7 jaar later naar Libreville in Gabon, nam 9 jaar later het vliegtuig naar Frankrijk om daar voor enkele jaren te studeren. Ze verbleef sindsdien nog een jaar in Gabon en gaat nu een jaar in India leven zonder te weten waar ze daarna naartoe gaat...
Vandaag heb ik mijn thuis toch wel een beetje gemist. Een thuis is niet alleen het “gevoel” van ergens thuis te zijn, “jou” plaats op de wereld (moeilijk om te beschrijven) maar een thuis hebben betekend ook dat rijst niet hetzelfde is als frietjes, fietsen niet hetzelfde zijn als otto’s, heilige koeien niet hetzelfde zijn als biefstukken, slapen onder een ventilator niet hetzelfde is als onder een dons, Kingfishers niet hetzelfde zijn als Stellas en praten met one-night stands niet hetzelfde is als praten met je vrienden van thuis...

19 september
Geleerd en uitgeplozen hoe je van Kathmandu in vijf dagen via Varanasi en Darjeeling in Kolkota kan geraken. Nog drie nachtjes in Chennai slapen en dan op twee dagen na op trek tot 1 november. Spannend.

Een gevoel van straffeloosheid

16 september
Sinds begin juli drijf ik op een wolk van geluk, waarmee ik bedoel dat ik veel geluk heb. Van het ene “chanske” beland ik in het andere.
Het begon al toen ik te horen kreeg dat ik tegen alle verwachtingen in geen herexamens moest doen. Door het tolerantiesysteem dat dit jaar is ingevoerd en volgend jaar al wordt afgevoerd, kon ik mijn herexamens uit de januari zittijd doen delibereren. Het zou fameus rot geweest zijn om in augustus terug te moeten keren zijn naar België om mijn herexamens af te leggen.
Vervolgens wou de professor die ik het liefst wou als promotor mijn thesisonderwerp (waaraan ik al een half jaar aan het werken was) promoten. Niet alleen amuseer ik mij nu met mijn thesis, ook heb ik er al veel tijd ingestoken waardoor ik mij nu niet kapot moet werken om in juni (of september) mijn doelstellingen te halen en tevreden te zijn met het resultaat (dat is natuurlijk nog afwachten).
Ten tweede ben ik, samen met Daniël, de enigste student die in Chrompet studeert en meer bepaald in het departement aerospace engineering, het enigste departement, waar de regels voor de één of andere reden minder strikt worden toegepast.
Zo ben ik de enigste student die maar twee vakken moet afleggen, al de andere Erasmussers zijn gebonden aan een volle lessenrooster. Zo ben ik niet gebonden aan een, in al de andere departementen strikt toegepaste, regel van minimale attendency (75%) zodat ik wat meer kan reizen. Zo werden mijn labo’s, die normaal gezien op maandag en donderdag het eerste uur zouden doorgaan) verplaatst naar dinsdag en woensdag voormiddag, vlak na mijn lessen van aeroelasticiteit, zodat ik alleen dinsdag en woensdag les heb en dan nog wel enkel in de voormiddag terwijl ik de rest van de week vrij heb. Zo worden mijn testen van aeroelasticiteit niet zo streng verbeterd, ik kreeg voor de vorige test een 17, wat ik zeker niet verdiend had. Je moet weten dat die testen echt wel afzien zijn.
Ten derde ben ik ook een van de enigste die nog niet ziek is geweest of last heeft van een vlotte stoelgang. En ten slotte heb ik ook nog eens geluk met mijn kamergenoot.
Ergens voel ik dat het geluk op een bepaald moment gaat stoppen, dat mijn wolkje landinwaarts zal drijven waar het naar de grond zal regenen. Maar dan zal ik toch beseffen dat ik mijn portie geluk ondertussen ook al weer gehad heb.

17 september
Vroeg opgestaan, ontbeten en beginnen leren. Deze nacht rond 1 uur viel de elektriciteit weer uit, gedaan met leren. De lichten gingen uit, het werd pikkedonker, de ventilators verliezen traag hun vaart tot ze uiteindelijk stilstaan en de gevoelstemperatuur met vijf graden stijgt. Dan heerst er een seconde een doodse stilte vooraleer honderden studenten beginnen te roepen en tieren als wilde dieren. Er heerste een gevoel van... straffeloosheid en men begon stoelen en andere voorwerpen vanuit het 4de verdiep naar beneden te gooien in de binnenplaats. Wanneer Chapatie met zijn trombone iedereen begon op te peppen, was het hek helemaal van de dam.

Ver, ver, ver weg van de bushalte in Chrompet...

15 september
Wanneer ik na mijn lessen terug ga naar mijn hostel, passeer ik altijd eerst even langs het winkeltje op de campus. Ik vraag daar dan gewoonlijk (omdat er niet zoveel keuze is en ik ondertussen alles geprobeerd heb en weet wat de lekkere dingen zijn) een ijek-samosa (lekker!) en een frutnik. Het eerste is een bladerdeegding gevuld met een half ei, wat groentjes en een pikant sausje. Het tweede is een mierenzoet mangosapje dat meer calorieën bevat dan een cola.
Vervolgens, na mijn bezoekje aan het winkeltje, stap ik verder door de campus om dan langs een zijuitgang de voetgangersbrug te nemen om de spoorweg over te steken.
Deze brug ligt altijd bezaait met vuil, modder, honden die het moeilijk hebben met ademenen (soms dood), mensen die slapen, mensen die wat prulletjes verkopen of bedelen. Soms neem ik de trein, maar meestal stap ik verder om de bus te nemen...
Om de bus te nemen moet ik na de spoorwegbrug nog een drukke weg oversteken en aan de overkant van de straat is er dan de bushalte waar ik mijn bus kan nemen.
De bushalte is een groot dak, aan weerszijden ondersteund door een lange rij betonnen pilaren en tussen de pilaren rijden de bussen door en is er nog plaats om op de bussen te wachten. Aan de ene kant van de bushalte heb je de drukke weg waarvan de bussen moten uitwijken om in de bushalte te rijden en aan de andere kant heb je een tiental kleine winkeltjes waar er eten wordt verkocht.
Vandaag zag ik daar voor het eerst een dode. Half op straat, half op het voetpad en naast enkele personen die aan het wachten waren op hun bus. Hij lag daar in een onnatuurlijke houding, alsof hij net gestruikeld was, roerloos en met zijn ogen open, een borstkast die niet meer op en neer bewoog en vliegen die in en uit zijn mond vlogen. Niemand keek ernaar om, misschien omdat men twijfelt en liever denkt dat hij gewoon slaapt... misschien omdat er niets is dat je kan doen.
Al wachtend op mijn bus zag ik aan de overkant van de bushalte een oude man die op wat kranten zat die hij er had neergelegd. Hij was gewond aan zijn voet. Het leek erop dat een deel van zijn rechtervoet aan het rotten was en hij deed geen moeite meer om de vliegen die ervan genoten weg te jagen. Ook zijn handen waren verwond waardoor hij met een lepel moest eten. Hij kon niet meer stappen of niets en toch was hij iets bereid aan het eten wat dus doet vermoeden dat er toch iemand is die voor hem zorgt, misschien was de vrouw die ergens verder aan het bedelende was wel zijn vrouw?
Net voor ik de bus op stapte zag ik nog een man van middelbare leeftijd die een paar restjes van een poster van een betonnen paal trok. Hij gooide de papieren restjes wat verder weg, veegde met zijn hand de straat mooi, spreidde een katoenen zak uit en legde er zichzelf op te slapen. Voor mij was het absurd dat hij eerst de moeite had gedaan om de papieren restjes van de paal te trekken.. alsof dat niet past in zijn slaapkamer...
Deze intrieste, veel te dagdagelijkse taferelen doen je nadenken over het nut en de waarde van het leven. De bedelende vrouw, de ten slapen gaande man en de oude man met de lepel, zijn ze allemaal aan het wachten tot ze op dezelfde manier sterven als de persoon die ik vandaag dood zag liggen? Waarom leven ze? Waarom leef ik?
Ik nam de bus en leerde tot laat. ‘s Nachts hebben we met de Erasmusbende in een otto nog heel Chennai doorkruist vooraleer te eindigen in Ten Downingstreet, een club waar er op woensdagavond altijd véél volk is. Iedereen danste en was gelukkig en op de tv kon je zien hoe India een cricketmatch won... ver, ver, ver weg van de bushalte in Chrompet.

Hey guy, what's on the hand?

14 september
When I walked into my classroom this morning at eight-twenty I knew there was something not Kosjer. It wasn’t the lizard on the ceiling, because that’s normal, it wasn’t the eardeafening sound of the ventilators because that’s normal too, no it was the emptiness of the room which was only filled with 5 people and a lizard...
I asked one of the guys “hey guy what’s on the hand? Why are there no people in the classroom? He told me ““maybe” there’s no class today... because we have a test right now... “ So I trained my waiting a littlebit and waited until my windtunnellab could start.
I always enjoy my (private) windtunnellabclasses. Manigandan (Mani) the assistant who always helps me with the labs is a very nice person, very shy but also very curious. We learn a lot from each other.
I didn’t plan anything for the rest of the day and my clothes are all washed so If Josefa wouldn’t be born on this day I wouldn’t know what to do this evening... But it’s happy birthday Jo so she invited Pablo and me (and Jesus, Alex, Kana, Batiste and Alizé all people who work here) to a dinner. The restaurant was at the seaside, we ate chicken tandoori and drunk a mohito on a quiet terras without a roof but with a clear starry sky above our head. Probably the most luxurious meal I had in Chennai...

“The Education Investmentgroup”

11 september
Omdat de tweede assessment periode voor de deur staat, beginnen mijn dagen weer veel van hun divergentie te verliezen en wordt mijn geest in een convergente spiraal naar het centrum gezogen van zaken zoals: aileron reversal speed, elastic equilibrium, influence functions en aanverwanten.
Mijn dromen blijven gelukkig de convergentie wantrouwen wat perrongeluk resulteerde in een geniaal idee. Ik noem het “The Education Investmentgroup”.
Ik wandelde op straat en zag langs de kant van de weg verschillende ruwe diamanten. Gewoon verspreid over straat. De meeste waren wel zo groot als een microgolfoven. Het verbaasde mij dat niemand ook maar het minste interesse toonde in deze diamanten. Ik vroeg aan enkele voorbijgangers waarom iedereen die diamanten zomaar liet liggen langs de kant van de weg.
“Er is niemand geïnteresseerd in die vuile ruwe diamanten”
“Maar je kan ze toch polijsten en slijpen tot waardevolle diamanten” opperde ik
“Daar hebben we het geld en de middelen niet voor”
“Maar je kan toch ergens wat geld lenen om een diamantslijper te betalen. Met het geld dat je verdient met het verkopen van je geslepen diamant kan je niet alleen die lening terugbetalen (met de nodige interest) maar ook verschillende andere diamanten laten slijpen...”
“Neen, ik kan nergens dat geld lenen.”
“Sterk argument” dacht ik en ik werd wakker. De kinderen hier op straat zijn zoals de ruwe diamanten, met een beetje onderwijs maak je ze tot waardevolle diamanten. Uiteraard vraagt het onderwijs een kleine investering zoals het slijpen van diamanten, maar eens ze zijn afgestudeerd zullen sommigen ervan in staat zijn om niet alleen hun eigen opleiding terug te betalen, maar ook die van andere. Volgens mij een goede investering...
Zouden er niet genoeg mensen zijn op de wereld die hierin willen investeren? Ok, de eerste 15 jaar verdien je niets aan je investering, maar eens de eerste generatie is afgestudeerd kunnen ze beginnen met het terugbetalen van de investeerders. Iedereen gelukkig, maar bovenal een systeem dat zichzelf in stand houd.
Ik weet wel dat het allemaal niet zo eenvoudig is en dat er morele bezwaren kunnen zijn, maar het basis idee is toch dat er hier op straat heel wat potentieel verloren gaat...

12 september

Vandaag geleerd en dus niet zo veel meegemaakt. Tijdens mijn middagpauze ben ik een wandeling gaan maken. Ik wilde de campus verkennen en nam een weg die ik nog niet verkent had. Tot mijn verbazing liep die al vrij vlug dood op de muur van 2 meter hoog die heel de campus omheint. Ik kon het niet laten om de muur op te kruipen en tot mijn verbazing zag ik van op de muur dat de campus grensde aan een groot meer. Letterlijk grensde want tussen de muur en het meer was er een wandelpad dat zo’n 15cm breed was. Ik zag dat dit wandelpadje zijn weg baande naar een paar hutjes. Huisjes zoals je hier wel vaker langs de rand van een rivier of plas water ziet staan, met daken van golfplaten of riet en niet groter dan een paar vierkante meter. Het duurde niet lang of ik werd omzwermt door een paar kinderen die vroegen of ik een foto van hen wilde maken. Ook moeders wilde graag op de foto met hun kinderen. Deze mensen leven in erg primitieve omstandigheden. Geen stromend water, geen elektriciteit, geen hygiëne... en toch, zoals je op de foto kan zien had één van de jongeren een gsm met touchscreen...
Dat is niet zo uitzonderlijk. In de grootste favela’s ter wereld, deze rond Mumbai waar de film Slumdog millionaire is opgenomen, beschikken veel “huizen” over satelliet televisie...

13 september
Eindelijk!! het is exact 65 dagen geleden dat ik deze blog ben begonnen en het is de eerste keer sinds de eerste tekst dat ik “bijgeschreven” ben. De afgelopen 5 dagen heb ik er dan ook behoorlijk veel tijd ingestoken. Ik moet toegeven dat ik het soms echt wel beu was. Ik ben blij dat ik vanaf morgen enkel dingen hoef te beschrijven van de dag zelf, die vers in het geheugen zitten, maar vooral zonder te weten wat er de volgende dag zal gebeuren...
Nog een monnikenwerk dat ik vanavond eindelijk zal kunnen beëindigen is mijn was. In het begin van vorige week zat ik bijna door mijn kleren heen. Geen probleem dacht ik, dan breng ik gewoon mijn kleren binnen bij de laundry... 2 weken zou ik moeten wachten... 2 weken met drie onderbroeken... Alles met de hand dus maar het heeft me elke avond 2 uur tijd gekost om alles gewassen te krijgen. Het doet je nadenken over de invloed die een uitvinding zoals een wasmachine heeft gehad op onze maatschappij. Om nog maar te zwijgen van de ijskast. Zonder deze uitvindingen zouden vrouwen nooit in staat geweest zijn om te emanciperen. Want de was doen met de hand, koken zonder ijskast en zorgen voor de kinderen is meer dan een dagtaak...
Zodus... wat heb ik vandaag gedaan buiten leren, de was doen en schrijven voor mijn blog... vandaag heb ik voor het eerst een postpakket vanuit België aangekregen, het is verzonden op 10 september... en ik heb een kamelen tocht in de woestijn rond Jaisalmer geboekt. Dat is voor de laatste 3 dagen van mijn trip naar Delhi. Misschien gaat Pablo mee... misschien, want wat morgen brengt weet ik niet!

De plukkers liggen in trosjes tussen de bananen

8 september
7u15... Onderweg naar mijn les zie ik vanuit het raam van mijn 21G talrijke fruitverkoopsters op de stoep naast hun piramides van rode en groene appelen zitten. Vrachtwagens met een open laadruimte volgeladen met bananen rijden de stad in. Tussen de bananen liggen de plukkers in trosjes te slapen. In de verte ruik ik een immense berg ananassen.
Wanneer ik dan in de namiddag terugkom van mijn lessen heeft de ananasberg plaatsgemaakt voor iemand die met een machine het sap uit dikke stronken rietsuiker perst en dat verkoopt voor 2 roepies per glas. Ook limoentjes worden tot verkoopbaar sap geperst.
De rest van de dag heb ik geleerd en me afgevraagd wanneer ik nog eens iets ga doen voor mijn thesis...

9 september
Nu weer? dacht ik, met een misplaatst schuldgevoel, wanneer ik deze middag op een kwartiertje tijd wel 5 mensen had zien voorbij manken. Het was geen toeval. Het is me al vaker opgevallen dat veel mensen hier fysiek gehandicapt zijn. Je ziet hier elke dag wel een stuk of vijf mensen die problemen hebben met stappen. Vreemd, ik vraag me af hoe dat komt. Misschien zit het verkeer er voor iets tussen. Misschien komt het door ondervoeding bij het opgroeien. Misschien ligt het aan de genen. Misschien is het nog iets anders...
Een andere verklaring kan het gebrek aan gespecialiseerde medische hulp zijn. Volgens mij zouden er in België evenveel mensen manken als hier moest er niet zo’n goede medische hulp bestaan en zouden veel van de gehandicapten hier, niet eens gehandicapt zijn moesten ze van kinds af aan over dezelfde medische hulp beschikt hebben als ik.
Waarschijnlijk zou ik niet eens kunnen stappen moest ik hier opgegroeid zijn...

10 september
Regelmatig valt het me op hoe goedkoop arbeid hier is. Veel zaken die in België machinaal gedaan worden, worden hier dan ook met de hand gedaan, omdat dat gewoon goedkoper is. Zo worden de straten in de campus bijvoorbeeld niet proper gehouden door een rondrijdende stofzuiger zoals je die in België geregeld ziet rondrijden. Neen, de straten worden gewoon geveegd door een groepje vrouwen met in elke hand een bundel lang gras. Ook is het opvallend hoeveel mensen er in een restaurant werken, geregeld meer dan het aantal klanten...
Vandaag heb ik me ook voor het eerst laten scheren bij de barbier hier op de campus. De barbier nam zijn tijd. De scheerbeurt kostte 20 roepies... als ik er vanaf nu elke week twee keer passeer dan zal dat mij tegen dat ik terug kom naar België 480 roepies kosten of 8 euro. Dat is goedkoper dan zelf een scheermes en scheerzeep kopen...

Wachten op Delhi

5 september
Vandaag ben ik begonnen met de praktische organisatie van mijn reis naar het noorden: Delhi, Agra, Jaipur, Jodhpur, Jaisalmer en terug naar Delhi. In totaal 12 dagen, van 22 september tot 1 oktober. Mijn vliegtickets van en naar Delhi zijn al geboekt (Duust maal bedankt Danny) en ik ga van stad naar stad reizen met de trein, op zich al een hele ervaring.
Treinen als deze, moeten weken op voorhand geboekt worden en naar het schijnt is dat enorm complex.
Ik besluit om morgen naar het enigste station in Chennai te gaan waar je tickets kunt boeken en waar je cash kan betalen... we zullen wel zien hoe dat verloopt, ik trek er alvast een halve dag voor uit (dus ik weet wat te doen morgen)
Omdat bijna iedereen er al geweest, moet ik alleen gaan. Een maand geleden zou ik daar tegenop gekeken hebben, maar nu denk ik dat zo’n reis van twaalf dagen op je eentje wel een speciale ervaring kan zijn...

6 september
Wachten. Gewoonlijk doe je dat in lange rijen. Rijen die zich vaak en vooral erg plots kunnen vervormen tot een hOOpje mensen. Bij de start van zo’n transformatie moet je op je kievieten zijn of je staat achteraan (achteraan?)
Jezelf met boter insmeren en elke ochtend je ellebogen trainen, kan je ook al een stuk vooruit helpen.
Waarom ik het over wachten heb, omdat ik vandaag op excursie ben geweest...
Vandaag ben ik namelijk vertrokken om de treintickets te kopen die ik zal nodig hebben om in het Noorden van stad naar stad te kunnen reizen. Voor deze excursie heb ik nodig: geld en mijn kaft met wel 100 verschillende officiële documenten, waaronder bijvoorbeeld de altijd nodige “zeroxen” van mijn paspoort. Ook kan ik best beschikken over een stevige zitbroek, iets om te lezen, geduld en vooral veel tijd.
Kort samengevat kan ik mijn excursie als volgt beschrijven: bus nemen naar dichtstbijzijnde treinstation, trein naar Chennai Central (tickets boekbaar aan het loket), doorverwezen worden naar gebouw aan de overkant van de straat, doorverwezen worden naar het eerste verdiep, doorverwezen naar de “tourist counter” een half uur wachten naast een familie Duitsers, die hun paspoort vergeten waren...
“Wat? geen toerist?” ,
“No sir you don’t have a tourist visum, you have a student visum...we can’t help you”
Shivaverdoeme, dat betekent dat ik in de lange rijen voor de reguliere ticketcounters moet gaan aanschuiven, zucht...
Maar eerst een half uurtje wachten aan de “inquiry counter” voor een boek, waarin al de treinen die in India rijden opgesomd staan, de treinbijbel, erg handig! Gevolgd door een half uurtje wachten aan een van de reguliere “ticket counters” Ongelooflijk maar waar, wanneer het dan bijna aan mij was, besloot de persoon achter het loket om pauze te nemen... wanneer mijn roepie viel waren de vogels (die achter mij aan het wachten waren) al gaan vliegen naar de minst drukke wachtrijen en ik, als onervaren westerling (maar toch niet onervaren genoeg om toerist te mogen zijn), moest weer helemaal achteraan gaan staan....
Nog eens een half uur en wanneer het aan mij was, bleek ik niet over het nodige invulformulier te beschikken... De gemiddelde Westerling zou ondertussen zijn pet, uit colare, al hebben opgegeten, maar niet ik, neeee want ik ben geen gemiddelde westerling... ik ben een student!
Eerst dus nog eens een half uurtje aanschuiven aan het loket waar je deze invulformulieren kan krijgen om ze dan in te vullen en om dan, met mijn studentenvisum, treinbijbel en ingevulde invulpapiertjes de laatste keer een half uurtje aan te schuiven... Voor zij die goed hebben opgelet (ik zou het zelf niet kunnen) ben ik nu een gediplomeerd treinticket-koper, wat betekent dat het me volgende keer maar een half uur gaat kosten.
Olé, het was al laat dus ik kroop in mijn bed.


7 september
Naar MIT met bus en trein...de trein reed al toen ik erop sprong, Ricardo, die zijn eindsprintje een seconde later had ingezet, omdat hij aan het dromen was en met zijn rug naar de trein zat, miste de trein, die ondertussen net iets te snel reed...
Toen de leerkracht de les binnenkwam verslikte hij zich een beetje toen hij mij zag. Hij kwam naar mij en vroeg “waarom ben jij hier? ik dacht dat jij de stad zou uitgaan deze week” een beetje verbaasd en beschaamd voor mijn aanwezigheid zei ik nee sir, dat zal voor binnen twee weken zijn... waarom vond hij het zo lastig om mij in zijn klas te hebben? ... wat volgde was behoorlijk lang geleden voor mij... Hij liet twee klasgenootjes rechtstaan en begon (in het Tamil) een preek af te steken om u tegen te zeggen, gevolgd door een lange rede waarin hij soms overschakelde in het engels. “Ik verstond om gemotiveerd te zijn moet je ambitie hebben” en dat sommige mensen het departement veel geld hadden geschonken om hun scholarship te kunnen betalen...
Of dat dacht ik althans.. deze preek duurde meer dan een uur, dus mijn vermoeden dat hij dit ook deed omwille van een onvoorbereide les steeg met de minuut. Ondertussen was er iemand in slaap gevallen op de eerste rij! Hilariteit alom toen de leerkracht hem wakker schudde en het duo beklaagden een trio werd....achteraf bleek dat de eerste twee hadden gevochten... omdat ze beiden de klasverantwoordelijke wilden zijn.
Op de terugweg naar Kurinji werd ik aangevallen door twee kinderen, hooguit 12 jaar oud De ene, de kleinste, had een zweep die hij net voor mijn voeten deed neerklakken en de iets grotere trok aan mijn arm. Ik duwde hen uit reflex en een beetje verbaasd opzij. En stapte voort... Nog geen vijf minuten later werd ik aangeklampt door een jong meisje van, ik schat, 4 jaar oud en zo vuil als de straat. Ze vroeg naar panram (geld)... pff..
Alhoewel dit soort dingen uiteraard erg vervelend zijn en ik er nooit op in ga (op water en koekjes na) mag je nooit vergeten dat het niet toevallig is dat ze juist jou aanklampen en dat dat slechts een nadeel is dat bij het enorme voordeel hoort dat zij mankeren...
Ik had mijn camera mee genomen zodat ik wat foto’s kon trekken. Op een gegeven moment werd ik tegengehouden door twee jongens (18?) die het niet leuk vonden dat ik foto’s van vuil in Adyar river aan het trekken was. Ik kan dat wel begrijpen. Om het goed te maken, vertelde ik hen (in het Tamil), dat ik ook de mooie kanten van India in beeld breng. Toen alles terug koek en ei was vroegen ze nog of ik een foto van hen wilde maken...

Mahabalipuram: steenhouwers en strandkoeien

2 september
Op het wassen van mijn kleren en een boeiende discussie met Tiv na was dit een verloren dag.. Om 14u in de Kentucky Fried Chicken gaan ontbijten zegt genoeg. Het is eigen aan de donderdagen die hier altijd worden voorafgegaan door, aan les voorafgaande, maandag- en dinsdagnachten die gewoonlijk amper 3 uur duren.
We hielden onze discussie op een bankje onder een paar bomen en werden regelmatig aangevallen door een gestreepte eekhoorn die zijn half opgepeuzelde noten naar ons gooide. De discussie ging over waarom de overgrote meerderheid van de Indiërs, rijk of arm, zo’n witte tanden heeft. Is het de immense hoeveelheid aan calcium bevattende melk(derivaten) die ze hier consumeren of is het omdat ze geen alcohol drinken? Of is er nog een andere reden?
Net nog de wikipedia pagina over Mahatma Ghandi gelezen. Aanrader!

3 september

De zon is al een paar uur onder en vanaf een balkon drie hoog en met een rieten dak boven mijn hoofd kijk ik naar het schijnsel uit het oog van een vuurtoren dat ongeveer elke tien seconden van links naar rechts over het water glijdt en lijkt te rijken tot aan de horizon. Het oorverdovende geluid van de golfslag laat langgerekte witte schuimkoppen na. Na een tijdje valt het me op dat dit geluid mooi afgestemd is op het komen en gaan van het schijnsel...een symbiose, een duet, niet meer dan een magisch toeval, maar de synesthesie lijkt compleet.
Bob Marley, een universeel symbool, is de naam van de bar (In Mahabalipuram, net geen 100 km buiten de stad en terecht hoog aangeschreven in elke reisgids) waarin ik me momenteel bevind......
Met op de achtergrond muziek van Paul Simon hoor ik links van me hoe Shwamie met zijn Frans indruk maakt op Josefa. Shwamie, 32 is zowat de meest progressieve Tamil-Naduer die ik ken. Hij spreekt naast Frans, Spaans, Duits, Italiaans en noem maar op...zelfs een aardig mondje Nederlands (met een scherp Hollands effect). Shwamie is de eigenaar van deze bar en geeft me het gevoel dat Mahabalipuram een plaats is die je niet zomaar een keertje bezoekt, zoals een toeristische onenightstand, maar waar je vaker terugkomt om te ontsnappen aan de chaotische drukte in Chennai.
Het is een intensieve dag geweest...Josefa en ik waren rond de middag, met de bus, aangekomen in Mahabalipuram om ons weekend te beginnen met een wandeling tussen de crabs and craps op het strand. Wat leert wikipedia ons over een strand: “Een strand is een strook land met weinig of geen vegetatie langs het water (een zee, oceaan of een meer). Een strand loopt zeewaarts naar beneden en gaat over in de zeebodem.” Niets over koeien dus. Ik veronderstel dus dat de kudde koeien hier op dit strand verdwaald zijn. Nochtans, geen betere plaats om te herkauwen dan op dit strand. Verder is het strand gevuld met honden, boten, netten, een Belg, hutten, vissers, stukken hout, een Francaise, bedelaars, verroeste ankers en noem maar op.
Mahabalipuram staat vooral bekend voor zijn steenhouwers die 1000 jaar geleden grote beelden tot zelfs tempels uit de rotsen hakten. Bekend zijn de “shore tempels” waarvan er vandaag de dag nog maar één niet verzwolgen is door het water, de 5 rats en ten slotte een uitgestrekt archeologisch park met wel honderden sculpturen en tempels.
De stiel der steenhouwers heeft de tand des tijds overleefd, helaas houden de steenhouwers van vandaag zich bezig met het houwen van beeldjes (van olifanten tot Shiva’s met een laptop) voor toeristen. Alhoewel de beeldjes echt wel mooi zijn, hoop ik dat dit slechts een hype in de geschiedenis der steenhouwen is en dat ze maar gauw terug wat tempels gaan houwen.
We besluiten de “shore tempel” en de “five rats” morgen aan te doen en vandaag onze dag te vullen met het eten van verse vis, een bezoek aan het archeologisch park en een ayurvedische massage...

4 september

Goed geslapen en vroeg opgestaan want we hadden een afspraak... met... een visser. We hadden gisteren namelijk aan een van de vissers gevraagd of we misschien mee mochten gaan vissen. Na een Bob Marley ontbijt en mijn eerste mangosap-koffie, (zelf uitgevonden en een echte aanrader) kropen we dus een vissersboot op voor een uurtje noeste vissersarbeid. We vaarden langs “rotsformaties” waarvan de toppen tussen de golven door boven het water kwam piepen.
Eeuwen lang had men gedacht dat deze rotsformaties gewone, ordinaire rotsen waren. De verassing was dan ook groot wanneer het water in 2004 zich ver in zee terugtrok (een kwartiertje voor de tsunamie aan land kwam) en de rotsen tempels bleken te zijn! Ook de shore tempel en de five rats waren de moeite waard. Het water dat ik langs de weg kocht was mineraal water uit het Himalaya gebergte gebotteld door Tata. Moe maar voldaan, ontspannen en deels bestaande uit Himalaya-water stapten we terug de bus op richting Chennai. Geslaagd weekend.

Een hotel vol lege kamers...

30 augustus
Vandaag weer te lang geslapen, besloten om terug wat gedisciplineerder te leven, genoeg gechilled. En de daad bij het woord gevoegd, een todolist opgesteld en ingekort. Kamer gekuist, afwas gedaan, kleren gewassen (a la main, jawel), enkele mailtjes geschreven en gaan tafeltennissen met Pablo...

31 augustus
Het toppunt van contrast? Misschien wel het - 5 sterren - Parc Sheridan hotel in het centrum van Chennai... een hotel vol met lege kamers in een stad met meer dan een miljoen daklozen. De huur van een kamer voor één nacht: 23000 roepies, anderhalve keer het maandloon van degene die de deur voor me had geopend.
Ik kom hier eigenlijk gewoon wat piano spelen, het is namelijk erg moeilijk om ergens anders in Chennai een piano te vinden. Maar ik neem van de gelegenheid gebruik om het hotel te verkennen, een boek over Hindoeïsme te lezen en nen echte Stella te drinken.

1 september
En we zijn in september beland, dat is niet zo leuk voor al die lieve kindertjes die weer door de schoolpoorten marcheren, amper beseffend wat een privilege dat eigenlijk wel is... Voor hetzelfde geld waren ze 15000 kilometer van die schoolpoort vandaan ter wereld gekomen en mochten ze op 1 september maar ook gewoon op al de andere dagen van het jaar en zoals de kinderen van de arbeiders die Kurinji verder aan het uitbouwen zijn, met 6 bakstenen op het hoofd van de stapel bakstenen naar de metselaar wandelen. Frustrerend is het.
Voor Nirasj betekent 1 september weer een jaartje ouder worden en dat hebben Anna-Maria, Ida en ik dan ook gevierd met een taart. Ze vonden het een beetje raar dat ik de helft van mijn stuk taart in zijn gezicht gooide, ik was vergeten uit te leggen dat dat hier de gewoonte is...
Nadat we onze gezichten hadden gewassen, vertrokken we met onze geviertjes naar St. Thomas Mountain. Een berg van wel 100m hoog in het centrum van Chennai. Desondanks, niettegenstaande, desalniettemin deze duizelingwekkende hoogte waren we op 5 minuten boven. We hadden een weg gevolgd die geflankeerd werd door beelden die de verschillende fases van de lijdensweg van Christus moesten voorstellen. Niet toevallig, want deze berg was een Christelijke nederzetting, netjes afgewerkt met een kerk op de top. De legende wil dat De Heilige Thomas zich hier had verstopt op de flanken van de berg. Al zijn verstoppingspogingen ten spijt, vond hij hier toch de dood door een speer van Indische makelij.
Het uitzicht van op de berg was fenomenaal, aan onze voeten Chennai aan de horizon de zee en in de lucht een Kingfisher.
1 september is ook de dag waarop verschillende vrienden zich verspreiden over Europa om te beginnen aan hun taalcursus om volgende maand met een sappig Frans, Spaans, Noors, Zweeds, Duits of Italiaans dialect aan hun Erasmus te beginnen...

Kamasutra, drugs en rock ‘n roll...(2)

29 augustus
Een half uurtje later en net voor ik dromen wou plukken, krijg ik weer telefoon van Ali, ze zegt dat Pablo ook op het feestje is en dat er een zwembad is en gratis drank voor iedereen... Dit is dan één van die momenten waarop je er tegenop kijkt om ‘s middernachts de moeite te doen van helemaal alleen 15 minuten door de campus te lopen daarna een Otto te zoeken en nog eens een half uur te rijden naar Kotivakam... maar je weet dat als je er geraakt, je zeer waarschijnlijk weer iets gaat meemaken en amuseren... Dus ik raap al mijn moed en mijn zwembroek bij elkaar en ik vertrek. De nodige moeite was zoals verwacht maar dan met een kleine upgrade omdat het adres niet helemaal duidelijk was voor de otto driver en een motobestuurder zo vriendelijk was om me achterop naar het feestje te brengen...
Eens aangekomen was er meer volk dan verwacht en ik vond Josefa en Pablo in het zwembad en we dronken wat en nog wat en nog wat meer Kingfisher, Bullet, Kingfisher, Bullet, Caféliqeur, Kingfisher ondertussen was het al 4 uur en waren enkel Pablo en ik daar nog, samen met de huiseigenaar Piedro, een Spanjaard die hier al twee jaar werkt. Dat was zowat het laatste dat ik me kan herinneren...
Het is zondagochtend en voor het eerst voel ik me een beetje ziekjes. Ik heb barstende koppijn, ik ben misselijk en ik voel me een beetje draaierig. Ik weet exact hoe dat komt, ik herinner me alleen niet meer zo goed hoe ik terug in Kurinji ben geraakt en om hoe laat.... Pablo ook niet... Het blijft een raadsel.
De rest van de dag was niet erg productief...

Kamasutra, drugs en rock ‘n roll...(1)

Het is zondagochtend en voor het eerst voel ik me een beetje ziekjes. Ik heb barstende koppijn, ik ben misselijk en ik voel me een beetje draaierig. Ik weet exact hoe dat komt. Het verhaal begint op vrijdag avond...

27 augustus
Ik had van alles gepland voor dit weekend, zaterdag naar mamalapuram met Josefa en zondag naar de cinema met de Erasmusbende...maar daar is nu eens niets van in huis gekomen. In de plaats van al mijn plannen is het een van de meest intense weekends geworden die ik tot hiertoe beleefd heb. Vrijdag avond kreeg ik plots een telefoontje van Alicia, één van de I.I.T. studenten die aanwezig waren op het etentje van de vice-cancelor. Uiteraard niet uitgenodigd maar gecamoufleerd door de vele Erasmussers die aan Anna University studeren.
“Heb je zin om vanavond mee naar een jazzoptreden te gaan?” Jazz in Chennai..? Dus ik spring in een otto, pik haar op en samen gaan we naar Unwind, de Jazz keet van dienst. Het eerste groepje was echter heavy metal. Tobias ook iemand van IIT begon gelijk te headbangen wat aanstekelijk werkte want na een paar minuten stonden al die rare Europeanen te headbangen en na 5 minuten stonden ook al die rare Indiërs te headbangen. Het volgende groepje was een blues groepje, twee Indiërs bleven fanatiek headbangen en de liedjes gingen verdacht vaak over de Kamasutra. Dat boek dat in de boekenwinkel als enigste achter slot en grendel staat. Het derde en laatste bandje speelde grunch, Led Zeppelin en andere rock en was afkomstig van Banglore, een voor Tamil Naduers heidense onzedige plaats. In het algemeen waren de bandjes opvallend goed, echt klasse.
Na de optredens ben ik met de drie aanwezige IIT’ers (Alicia, Tobias(Zw) en Emanuelle (Fr) iets gaan drinken op de IIT campus. Ook Sid (van Siddharth) was meegekomen, iedereen dacht wel dat hij een kennis was van een ander, maar uiteindelijk bleek het dat hij niemand kende van voor het optreden en gewoon was meegekomen...erg vlotjes in de groep gemengd, toffe kerel.


28 augustus
Om 8 uur had ik afgesproken met Josefa, een Franse en lerares Frans... Oorspronkelijk zouden we een dagje naar Mamalapuram gaan, maar omdat ze ‘s avond andere verplichtingen had, hadden we dat plan naar volgende zaterdag verplaatst. In de plaats daarvan zijn we naar een echte Indische film gaan kijken. Onderweg en wachtend op Josefa had iemand me nog marihuana aangeboden, zomaar op straat... ille romba nandri (neen maar toch bedankt)
De film ging over een vriendengroepje van universitaire studenten, evenveel jongens als meisjes die uiteindelijk allemaal op elkaar verliefd worden en de jongens hebben af en toe af te rekenen met stoute andere jongens en dan waren er ook een paar kippen die ook voor mij onbegrijpelijk in het verhaal pasten en het was in het Tamil gemixt met Engels maar dat maakte allemaal niet uit, de plot was niet zo moeilijk te volgen (behalve dan dat met die kippen). De film eindigde met dat al de hoofdrolspelers een job vinden en dat ze allemaal trouwden... De film was een beetje kinderachtig, maar toch interessant want je leert veel over de aspiraties van de Indische jeugd In een westerse film zou het zelfde verhaal zich echter gegarandeerd afspelen in het middelbaar...
Het was middernacht wanneer Alicia weer belt om te vragen of ik zin heb om naar een feestje te gaan. Ik bedankt want ik ben moe, maar...

Paryleen-c, i-jeknoodles en Apen

24 augustus
Vandaag eigenlijk niets gedaan of meegemaakt. Laat opgestaan, gethesist en foto’s bekeken. Bekomen van de trip en ‘s avonds met de negen van de trip op restaurant. Babbelend met Pablo en een frisse pint de dag afgesloten...

25 augustus
Weer niet veel uitgespookt... een beetje gethesist: Vectorworks gedownload en wat opzoekwerk gedaan naar de verschillende mogelijkheden om vleugels te fabriceren... Persoonlijk ben ik wel te vinden voor, uit een titaniumlegering, geëtste vleugelnerven en een vleugelmembraan bestaande uit paryleen-c... De vraag is: “waar in België kan dit gefabriceerd worden?” Een cadeautje uit India voor degene die me daarmee kan helpen ;)
‘s Avonds ben ik gaan eten in de “Canteen” vergelijkbaar met de Alma. Een maaltijd, inclusief een halve liter water en dessert kost er zo’n 50 roepies. Dat is nog geen euro. Eens terug in België zal ik snel de waarde van geld terug juist moeten, leren inschatten of ik ga fortuinen uitgeven... Er waren voor het eerst eggnoodles, maar je moet het blijkbaar als “i-jeknoodles” uitspreken, anders geven ze je vegnoodles. De vegnoodles waren erg lekker, maar ik kreeg ze niet op... Ik dacht in mezelf “ik kan het toch niet zomaar weggooien? Ik zou het aan iemand kunnen weggeven, maar dat kan dan weer als belediging opgevat worden” Ik liet wat overbleef dus gewoon staan...
Het was al donker wanneer ik op weg terug naar Kurinji, in het schijnsel van een lantaarn en op de rand van de stoep, een graatmager jongetje gehurkt zag zitten. Hij was met zijn dunne vingertjes de restjes eten uit een veel te klein klein bekertje aan het schrapen. “fuck!” dacht ik en ik kon even aan niets anders denken. Ik betrapte me er zelfs op dat ik dat ook luidop zei...

26 augustus:
Strak keken we elkaar in de ogen. In mijn linkerhand een fles water, het perfecte bat, en in mijn rechterhand een kartonnen bekertje met wat mangosap. Ik wist wat hij van plan was, want een kleiner exemplaar had net iets eerder bijna hetzelfde geprobeerd. Bijna, want het kleiner exemplaar was, met zijn staart tussen de benen, afgedropen na het zien van de blik in mijn ogen.
Dit groter exemplaar had dit tafereel met veel interesse gade geslagen en wanneer hij afkwam wist ik dus dat de blik in mijn ogen onvoldoende zou zijn...
Ik had er al vaker over gehoord. Een paar weken geleden had Andy, de Duitser, hetzelfde meegemaakt. Naar Duitse gewoonten had hij de veldslag verloren en ik was niet hetzelfde van plan, want ik behoor tot de dapperste van alle Galiers* en bovendien was dat mangosapje me te dierbaar. Ook moet gezegd worden dat er veel volk in de buurt was en ik niet wou afgaan.
Er stond veel op het spel.
Ik moest snel iets bedenken want die bananeneter naderde steeds sneller en sneller. In een fractie van een seconde dacht ik plots terug aan een tafereel dat ik één van de eerste dagen na mijn aankomst op deze campus had gezien. Een man had namelijk uit reflex (en alsof het de normaalste zaak van de wereld is) een tak van de grond genomen en succesvol, agressief gegesticuleerd.
Het was mijn laatste hoop. Maar, doeme toch, er was nergens een tak te bespeuren...
Met de moed der wanhoop, want dat klinkt zo dramatisch, nam ik mijn flesje water nog wat steviger vast en wanneer hij net dicht genoeg was genaderd gesticuleerde ik enorm agressief met en met de intentie hem een “joef op zijn meule” te verkopen. Wat hem net op tijd wijselijk deed besluiten om deze Belg toch maar met rust te laten. Trots en met een scheutje adrenaline keek ik even rond, om te zien of iedereen het wel gezien had... en ja hoor genoeg volk had het gezien.
Fré vs harige dief: 1-0...

*Julius Caesar

4 dagen naar het meest zuidelijke punt van India... in een rollercoaster!

20 augustus

Om 23 uur vertrokken we (Anna-Maria “Ia”, Augusta, Silvia, Giovanie “Chapatie”, Gianluca, Juanma, Urbano “Umberto” Nirash en ik “Gringo” ) in een minibusje richting het zuiden. We hadden op voorhand gezamenlijk de weg uitgestippeld en de stops aangeduid. De bestemming was Kanyakumari en de tussenstops waren Thanjavur en Madurai of Trichy. Vannacht zouden we in het minibusje slapen om zo geen tijd te verliezen en maandagavond zouden we terug in Chennai aankomen... laat het avontuur maar beginnen...

De eerste aangename verassing was het minibusje dat veel ruimer was dan iedereen had verwacht. De eerste nacht werden ieders gedachten volledig ingenomen door de attractie waarin we terechtgekomen waren. Ik dacht dat men in Chennai al gevaarlijk reed, maar op de snelweg is het helemaal oorlog...
Bij het inhalen van een vrachtwagen, op een baan net breed genoeg voor twee auto's en vol putten en hobbels, frontaal, met een snelheid van 90 per uur op elkaar afrijden tot het duidelijk wordt dat er geen tijd genoeg is voor het inhaal-manoever en dan zo hard remmen dat alles (reisgidsen, rugzakken, schoenen) naar voren vliegt gevolgd door, zo snel als een getrainde arm kan, in achteruit schakelen om terug op het eigen baanvak te geraken, veilig, achter het vehikel dat we voorbij aan het steken waren... en zo nog maar net (enkele meters, meer niet) gemist te worden door een tientonner die van de andere kant komt afrazen... en dit verschillende keren per nacht...Ook twee honden vonden, opvallend gelijkaardig, met een doffe knal en een te kort gekajiet de dood... akelig.
Je kan je wel voorstellen hoe moeilijk het is om in deze situatie te slapen.. voor mij bleek het onmogelijk en ik heb elke mogelijke positie uitgeprobeerd.... Het werd een nacht van lange gedachten half wakker af en toe eens schaken met Juanma af en toe eens lezen af en toe eens slapen af en toe eens in de lucht vliegen af en toe eens tegen de stoel voor mij botsen
maar er waren ook anderen zoals Chapatie en Anna-Maria die er allemaal geen graten in zagen en sliepen als schone slaapsters...(grappig om te zien hoe ze bleven verder slapen. Zelfs wanneer ze, hobbelgewijs, weer even werden opgelicht uit hun zetel.
Alhoewel het misschien niet erg aangenaam klinkt genoot ik van elke moment beseffende dat dit dingen zijn die je maar een keer in je leven meemaakt.


21 augustus

De zon kwam nog maar net op wanneer we ‘s ochtends om 6 uur aankwamen in Thanjavur. Moe en geradbraakt, maar de sfeer zat goed. De driver parkeerde het busje voor de enorme Brihadishwara tempel die als Unesco werelderfgoed gecatalogeerd staat... adembenemend onder de rode ochtendzon. Het regende zodat we, bij het verlaten van de tempel, onze schoenen vol water terugvonden.
Na het bezoek aan de tempel gingen we opzoek naar wat eten en brachten we bezoek aan het royal palace wat echter niet zo interessant was. We hebben op de zolderverdieping een dutje gemaakt. Daar lagen we dan, op de grond, met onze paraplu opengevouwen over ons hoofd. Zodat hij ons, als een eenmans hutje, beschermde tegen het daglicht.

In de namiddag vertrokken we, voor een rit van 10 uur naar Kanyakumari. Onderweg enkel gestopt voor een avondmaal en om tegenliggers te ontwijken... Geen betere plaats om te thesissen dan in een minivan onderweg naar het zuidelijkste punt van India... ik vond de oplossing voor enkele problemen waar ik al een tijdje mee zat (zoals hoe kan ik de flapper amplitude van mijn fmav op een eenvoudige manier variabel maken... jeuj)

We zijn onderweg nog langs een kerk gepasseerd op aanraden van onze driver...
Wanneer we om 1 uur ‘s nachts in het meest zuidelijke punt van India aankwamen waren we moe zodat we de driver vroegen om ons naar een hotel te brengen. Ik ben alleen nog een wandelingetje gaan maken opzoek naar een oceaan of drie en een etablissement waar we morgenochtend iets zouden kunnen eten.
Het water glinsterde in het maanlicht en het was zo stil dat je het wassende water kon horen nog voor je het kon zien. Op de terugweg kwam ik Rasj tegen, de eigenaar van een vier sterrenhotel dat ons misschien van ontbijt kon voorzien. We geraakten aan de praat en na vele vragen zijnentwege en enkele woordjes Tamil mijnentwege (dat wordt altijd ontzettend geapprecieerd) vroeg hij of ik misschien geïnteresseerd was om morgen naar de trouw van zijn broer te komen (het was 2uur ‘s nachts... en we kennen elkaar 10 minuten...) anyway ik zei hem dat ik het moest overleggen met de groep en we namen afscheid...
Omdat ik enkele uren daarvoor, tijdens de laatste uren van de rit naar Kanyakumari, had proberen te slapen op de, echt wel heel erg vuile, vloer van de minibus was een douche nemen het laatste wat ik deed vooraleer ik genoot van een diepe slaap...

22 augustus

Hier sta ik dan, een beetje onwezenlijk voor me uit te kijken. Ze zijn alle drie even blauw en dus moeilijk te onderscheiden. Vloeiend lopen ze in elkaar over zoals een siamese smurf. De Arabische smurf, de Indische smurf en de Bengaalse smurf... tot plots “FEDERICO TAKE A PICTURE OF ME!” Umberto me uit mijn dagdroom wakker roept om een foto, de eerste van de meer dan 500 die ik vandaag zou nemen.

Tijdens het ontbijt in het hotel hadden we al beslist dat we niet van zins waren om naar de trouw te gaan. Het zou te veel tijd in beslag nemen. In de plaats daarvan zouden we de overzetboot nemen naar de twee mini-eilandjes voor de kust. Op één ervan staat een monument ter ere van Vivekananda een van de voornaamste spirituele leiders voor de aanhangers van de Vedanta filosofie en op het andere staat een gigantisch standbeeld van Thiruvalluar een Tamil dichter die de Thirukkural schreef, een werk over ethiek.

Onderweg naar de overzetboot passeerden we de Gandhi Mandapam tempel waar Juanma, Anne-Maria, ik en een 100-tal pelgrims een duik in het reinigende water namen.

‘s Avonds besloten we op aanraden van onze papieren reisgids in alle rust en stilte te genieten van de ondergaande zon. Op een strand dat bezaaid was met enorme rotsblokken, precies knikkers in een zandbak, waren een 100 tal mensen samengetroept, het overgrote merendeel Indische pelgrims. Een van die gigantische rotsblokken was daar eenzaam achtergelaten, waarschijnlijk omdat hij bijna niet te beklimmen was... het was dan ook nodig om iemand om een zetje te vragen, anders was ik er nooit opgeraakt.

En daar zat ik dan een uur lang te genieten van één van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb, een magisch moment, helemaal alleen op die rots, Diep, zeer diep, weggezonken in gedachten... in de gloed van een rustgevende ondergaande zon... wachtend op wat komen zal en nadenkend over wat geweest is. Onbeschrijflijk.

23 augustus
Het was 1u en donker en we zaten in ons minibusje onderweg naar onze volgende bestemming... alleen hadden we nog niet helemaal uitgemaakt welke dat was: Madurai of Trichy...We hielden een lange volksraadpleging, het was een erg euhm.. complexe materie met uiteenlopende argumenten en uiteindelijk kwam Trichy er unaniem (want soms is democratie niet de beste oplossing) uit als overwinnaar. We huurden een hotelkamer van 3u tot 8u (200 roepies per persoon) en om 8 uur kwam Sylvia me wakker maken om te vertrekken naar de Sri Ranganathaswamy Tempel, onze eerste tempel van de dag... De uitleg van de gids was erg interessant. Een Hindu tempel beschikt blijkbaar altijd over 7 rechthoekige concentrische omwallingen. De binnenste muren liggen dicht bij elkaar en de buitenste kunnen meer dan een kilometer van elkaar verwijderd zijn. Op die manier kan een Hindutempel zich uitstrekken over ettelijke vierkante kilometers...zoals een dorp. Het is zelfs zo dat binnen de buitenste omwalling van deze tempel naar schatting meer dan 200000 mensen wonen.
De heiligste locatie van de tempel bevindt zich in het centrum. Hier waren enkel Hindu’s toegelaten. Toen Nirash terug naar buiten kwam vertelde hij dat hij een gigantische rij wachtenden had voorgestoken met behulp van enkele honderden roepies...
Ondertussen waren wij buiten blijven wachten en was er een olifant gepasseerd. Elke zichzelf respecterende tempel beschikt over een olifant. Ik weet niet waarom, maar dat weerhield me er niet van om hem mij door zijn slurf te laten zegenen. Slurf op mijn hoofd schrap! (van de todolist)
Na deze tempel brachten we nog een bezoek aan de Rock fort tempel deze bevindt zich in het midden van de stad op een rots die ver boven de hoogste gebouwen uittorent. Men claimt dat je 1001 treden nodig hebt om de top te bereiken (stiekem 437, maar ik zou ook overdrijven...) De ingang van de tempel bevond zich in een drukke winkelstraat en omdat de ingang gecamoufleerd was als een winkel waren we er in eerste instantie voorbij gelopen. Het was een smal op een klein winkelstraatje lijkende gangetje dat ons naar de kern van de rots (berg) bracht en van daaruit begon de klim. Slechts de laatste treden waren in open lucht en het zicht was gewoonweg adembenemend. Je kon in elke windrichting zo ver zien als je ogen het onderscheid tussen aarde en lucht kunnen onderscheiden. Trichy bleek de goede keuze en ik besefte dat het maar goed was dat we Thanjavur de eerste dag hadden bezocht en niet na Kanyakumari of Trichy...
Het was tijd om te vertrekken... misschien lag het aan de goede sfeer in de groep of aan de overvloed aan “nieuwe dingen” of aan het slaapgebrek, maar deze trip leek eerder 5 dan 3 dagen geduurd te hebben. Zalig! aankomen in Kurinji voelde als thuiskomen...vreemde gedachte...