Ik zit momenteel in Q-Ba, een bar aan de Connaught place in het centrum van Delhi. Ik wacht om te vertrekken naar het treinstation, waar ik de trein naar Agra ga nemen en ik maak van de tijd gebruik om mijn impressies van 3 dagen Delhi neer te pennen... Delhicious, Delhightfull, Delhicate, Delhirious Delhi lees ik op de grote reclamepanelen die verspreid in de stad staan opgesteld om de Common Wealth games te promoten. (het grootste sportevenement na de olympische spelen en het wk voetbal) Die zullen hier binnen twee weken plaatsvinden. Na een nachtje slapen in een hotel nabij de luchthaven, 15 km buiten de stad, rij ik voor het eerste echt de stad in. Voor mijn eerste dag heb ik bezoeken gepland aan de historische cites ten zuiden van Delhi. Deze liggen niet meteen op wandelafstand van elkaar en op aanraden van Kristof, de reisgids voor Nepal, heb ik een auto met driver gehuurd. 8u, 80km en 800 roepies. De driver heet Ranjeed, is erg vriendelijk en verlegen. Ik bezoek het islamitische Qutb Minar complex, het sobere Ghandi Smriti, het tegenvallende National Railwaymuseum en ten slotte nog Humayan’s Tomb, een indrukwekkend grafmonument dat gezien wordt als de generale repetitie voor de Taj Mahal. Dankzij mijn certificaat als Resident van India mag ik gelukkig overal binnen voor 10 ipv de 300 roepies die men aan toeristen vraagt.
Als ik op het einde van de dag aan Ranjeed vraag of hij nog een mooie plaats kent, verteld hij dat hij een plaats kent waar men op ambachtelijke wijze van alles maakt... ik durf niet nee te zeggen, maar mijn vermoeden wordt wel bevetigd... dat het eigenlijk gewoon een winkel bleek te zijn waar Ranjeed zijn commissie krijgt op alles wat ik koop en ze wel op een zeer opdringerige manier proberen mij allerhande dingen aan te smeren, van metaalsculpturen tot tapijten, uiteraard allemaal veel te duur. Wanneer ik daar buiten stapte en in de auto kroop zei ik “zeer mooie winkel Ranjeed” Hij voelde zich toch een beetje schuldig en vertelde me dat hij hier met Diwali altijd mag langskomen voor een paar cadeautjes voor vrouw en kinderen... Ranjeed zet me af aan de metro, waar we afscheid nemen en ik de metro neem naar mijn volgend hotel.
De metro tart werkelijk alle verbeelding...
Spiksplinternieuw en een prestige project voor de Common Wealth Games. De infrastructuur en de metrostellen zijn op zich tip top in orde. Het contrast met het Delhi van boven de grond kan dan ook moeilijk groter zijn...
De metro kan, de moderne infrastructuur ten spijt, de mensenzee niet aan. De gigantisch mensenstroom, (die me deed denken aan mijn avonturen op Rock Werchter) die door de hypocriete, continu biepende metaaldetector stroomt is dan ook snoepgoed voor terroristen. Ik vraag me af wanneer Gaia hiertegen in actie komt. In de drukste stations staan er militairen klaar, telkens er een nieuw metrostel aankomt om mensen letterlijk op het metrostel te duwen... en ik was daar één van!
Gelukkig moest ik er pas af in het eindstation, waar de metro niet meer volgepropt was want uit de metro geraken was anders, zoals ik bij anderen had gezien, nog moeilijker geweest dan erin.
Ik neem voor het eerst een fietsriksja (beestenstiel) en stap af aan Majnu-ka-tilla, een stadswijk waar zowat alleen Tibetaanse vluchtelingen wonen. Florian een Oostenrijkse student geneeskunde leidde me rond door dit doolhof van smalle straatjes die samen een vluchtoord voor Tibetanen vormen. Speciale sfeer, vriendelijke mensen, lekker eten/ Een hechte commune. Ik ben fan. We ten TIbetaanse kop en ik zoek mijn hotel op. Intense dag. Delhi is inderdaad het Delhirium nabij. De stad staat op ontploffen, de metro zelfs letterlijk (met de Common wealth games in zicht) Schrijf maar al in de kranten.. binnen twee weken tientallen doden door een bomaanslag in de metro van Delhi.
De volgende dag staan Old Delhi, met zijn Red Fort, de Jama Masjid, de Chowri bazaar en de Connaught place op de planning. Alles ligt op wandelafstand van elkaar en tussen de bezoeken door wordt ik regelmatig op een wel zeer assertieve manier aangeklampt door de zogenaamde touts om een otto te nemen of prullen te kopen.
Tijdens het bezoek aan de Jama Masjid een indrukwekkend monument voelde ik me als blanke westerling niet erg welkom. De chowri bazaar was net een scene uit een oorlogsfilm, de straat was bezaaid met putten en kraters, alles had de grijze, doffe kleur van stof, steengruis en verroest ijzer. De straat werd omheind door betonnen huizen, vervallen en levenloos, maar toch zag je overal de kopjes van bewoners naar buiten piepen.
Ik ging eten in een restaurant 24 hoog en dat ronddraaide. In een uur en een half had je heel het panorama van de stad gezien terwijl er in de lucht tientallen roofvogels rondvlogen.
Ik nam de ondergrondse ratrace en kwam terug boven in mijn Tibetaanse vluchtelingenwijk. waar de rust me meteen deed wegzinken in een diepe slaap. Om 1 uur werd ik wakker, net op tijd om nadien moeilijk in slaap te geraken. Gelezen dat ik heb.... Over de stijfheid van vleugels, the opposable mind en de geschiedenis van Tibet.
Alhoewel dat Delhi een overdosis is voor de zintuigen en ik daar wel van hou, voel ik me ‘s nachts wel een beetje alleen in de hotelkamers.
Voor de laatste dag staat enkel een bezoek aan het nationaal museum gepland, voor de rest zien we wel... waardoor ik belande op de Rajpath, de gigantische, maar rustige... hoofdstraat van New Delhi tussen het presidentieel paleis en het oorlogsmonument. Een van de laatste verwezenlijkingen van de Britten voor ze hier de deur achter zich dicht trokken.
De ondergaande zon goot heel het gebeuren in een warme en rustgevende gloed. Daar zag ik een Reporter van de BBC, met het oorlogsmonument in de achtergrond, de Britten via de camera aanspreken met de woorden “ it seems that India in not ready for the games and we’re looking ahead to a gigantic failure” De beteuterde gezichten van de Indiërs die meeluisterde spraken boekdelen... ik voelde echt met hen mee. De Indiërs waren niet kwaad, want de reporter had gelijk en dat weten ze...
Meer foto's onder "Mijn foto's" (ze zijn gegeotagd)
