Het moest er toch eens van komen

24 november
Ik ben een beetje zat of fameus aangeschoten, je mag zelf kiezen, want ik heb net met Pablo pizza besteld (van de pizza hut) en een paar Kingfishers gedronken. Het gevolg is dat ik nog niet weet hoe deze tekst ga eindigen en hoeveel typ- of schrijffouten er gemaakt gaan worden. Wat ik wel weet is dat ik twee straffe dingen te vertellen heb...Maar eerst Gigi Dagostino opzetten.. L’amour Toujours een schrale schijf die mij altijd gelukkig maakt. (knipoog naar Odi).
Het eerste straffe verhaal initieert zich wanneer ik, een half uur te vroeg voor mijn examen van het vak aerodynamics labo, aankom op de M.I.T. campus en ik beslis om nog eerst wat chappatie of dosa of poori te eten in de canteen. Toevallig of niet zie ik daar Mohan (die intelligente kerel) wat mij doet herinneren aan het feit dat ik de klas moet verwittigen dat ik een klasfoto wil nemen. Ik vertel hem (hij is klas-secretaris) dat ik graag een foto zou willen nemen, waarop hij antwoord dat ze vrijdag nog een examen hebben en dat rond deze tijd vrijdag misschien wel een goed idee is. Ik gooi mijn yek-brianie binnen, want de rest was not available, en stap naar de H.O.D. om te vragen of ik een klasfoto mag nemen en dat ik vereerd zou zijn hem daarbij te hebben. Uiteraard mag dat, want ijdelheid is hem niet onbekend. Ik vertel hem vrijdag tijdens de middagpauze, wat hij perfect vindt. Daarop stap ik naar de kelder waar één van mijn proffen resideert en ook hij gaat mee in het verhaal. Daarop loop ik 24 treden op (ik weet ook niet waarom ik ze geteld heb) naar mijn andere professor. Die afwezig is, wat normaal is want ik zou net op tijd de trappen opgelopen zijn om aan mijn examen van hem te beginnen.
Weer toevallig of niet kom ik daar Mohan weer tegen die plots van mening is veranderd en me verteld dat we de foto best binnen een half uur kunnen nemen, na een sessie over vliegveiligheid, of zoiets (die ze net gaan krijgen) die ze hebben, omdat nu alle studenten aanwezig zijn. Ik denk “verdoeme weer naar de HOD en mijn professors” dus doe ik dat. HOD: “ok”, kelder en professor: “Not ok”. Hij verteld me dat hij net ging vertrekken om te gaan opzichten op één van de examen die hij geeft, maar no problem, doesn’t matter, doe maar zonder mij” ik kijk een beetje valselijk beteuterd en zeg ok.
Weer 24 trappen op, waar ik ondertussen te laat op mijn examen aankom, maar dat maakt niet uit want ik moet nog steeds wachten op mijn professor...
Wanneer die dan toch opdaagt zegt hij” ah ja... jij had examen zeker?”

“Ja professor...” vriendelijk geeft hij mij mijn vragen waarop ik hem vriendelijk, na het 5 seconden bekijken en met de gedachte “typisch”, zeg “professor u weet toch dat geen enkele vraag ook maar iets lijkt op ook maar iets dat ik dit semester in een van de labo’s gezien heb..” Waarop hij zegt “ja dat weet ik (!), maar we hadden toch afgesproken dat het open boek zou zijn?” waarop ik glimlachend zeg “ ja maar ik heb geen enkel boek dat een antwoord bied op één van deze vragen” waarop hij mij het boek “Fundamentals of aerodynamics” van Anderson geeft, waaruit hij het examen heeft opgesteld.
Ik kan beginnen aan mijn examen. Gelukkig heb ik vorig jaar -toevallig en gelukkig- dit geweldig boek gelezen, waardoor ik vrij goed wist hoe het in elkaar stak en sneller kon opzoeken. Toch stonden niet de antwoorden op al de vragen er in, maar geen nood want ik had mijn laptop mee en er was draadloos internet... waardoor een open boek een open wereld examen werd en ik het er nog niet zo slecht van af bracht.
Na een uur en een half komt mijn professor, zoals afgesproken het leslokaal waar ik als enigste mijn examen aan het afleggen ben binnen en zegt “het is tijd” waarop ik zeg “maar professor, we hebben tijdens midden mijn examen de tijd genomen om een half uur bezig te zijn met het nemen van een klasfoto...”

Intermezzo: Tijdens de het nemen van de foto liet de HOD een student naar de plaats lopen waar de professor, die me eerder gezegd had niet te kunnen, zijn examen aan het opzichten was, om hem te laten komen. Wat hij uiteindelijk, gelukkig ook deed.

...Hij vond terecht dat ik gelijk had waarop hij, zonder mijn medeweten, gewoon het gebouw liet voor wat het was en mij alleen achterliet waardoor ik na 3 uur opzoeken en invullen wel naar een collega professor moest om mijn examen, het boek en mijn labo verslagen af te geven met de vraag of hij het aan zijn collega professor wilde geven (geen probleem), die documenten waren echter niet lang in zijn bezit, want in het naar buiten stappen kwam ik een van de secretariaat mensen tegen die me vertelde dat de professor op een vergadering was en binnen een half uur terug zou zijn. Ik ging dus de documenten terughalen omdat ik absoluut mijn professor wou spreken omdat ik vermoede (wist) dat twee van de vragen niet oplosbaar zouden zijn zonder meer gegevens.... (en ik antwoorden wilde)
Hij kwam terug, excuseerde zich (misplaatst) voor mijn wachten en moest toegeven dat ik gelijk had wat die twee vragen betrof, waarop hij zij “ dan moet ik je wel full marks geven “ zeker?” ik dacht nee, maar ik zei ja. Ik ben benieuwd hoeveel ik nu uiteindelijk ga krijgen op dit examen...

Het tweede straffe speelt zich af tijdens een rit in een otto die Alicia en mij vervoert naar de cinema, waar we de film “social network” zullen zien en die best wel goed is. Maar dat wisten we nog niet.
Voor ons vertraagt een auto, bestuurd door iemand die niet goed weet of hij links of rechts van de opdoemende splitsing wil rijden. En dan, terwijl onze otto driver te traag reageert... vertraagd... de... tijd....
De otto botst tegen de auto, waarop deze van zijn traject wordt gekatapulteerd en ik de verf in slowmotion van de auto zie spatten...
TOET! TOET! het volgende ogenblik irriteert het verkeer achter zich ons aan de situatie want we staan stil. Onze otto driver die ook in de fout is wordt kwaad op de jonge bestuurder die vol ongeloof zich in zijn haren grijpt en die met de tranen in de ogen niet goed weet wat te doen, maar uitstapt en zich laat ringeloren door de otto bestuurder en zodoende overtuigd is van zijn fout. Hij laat zich door onze otto driver begeleiden naar de kant van de weg. Terwijl hij, zonder dat ik daar de tactischheid van doorhad, consequetn voor de auto bleef lopen. Maar dan maakt onze otto driver de fatale fout om even zijn aandacht te verliezen waardoor hij vergeet voor de auto te blijven stappen en de jonge, onzekere automobilist zijn kans schoon ziet om met plank gas ervandoor te gaan...

... het moest er toch eens van komen...

25 november
Gesouveniershopt en met pablo een pizza gegeten en een pintje gedronken. En ook de foto's van Pablo gekopieerd...



... hoeveel schrijffouten? (consequetn was maar om te zien of je wel aan het opletten was!)