Om 23 uur vertrokken we (Anna-Maria “Ia”, Augusta, Silvia, Giovanie “Chapatie”, Gianluca, Juanma, Urbano “Umberto” Nirash en ik “Gringo” ) in een minibusje richting het zuiden. We hadden op voorhand gezamenlijk de weg uitgestippeld en de stops aangeduid. De bestemming was Kanyakumari en de tussenstops waren Thanjavur en Madurai of Trichy. Vannacht zouden we in het minibusje slapen om zo geen tijd te verliezen en maandagavond zouden we terug in Chennai aankomen... laat het avontuur maar beginnen...
De eerste aangename verassing was het minibusje dat veel ruimer was dan iedereen had verwacht. De eerste nacht werden ieders gedachten volledig ingenomen door de attractie waarin we terechtgekomen waren. Ik dacht dat men in Chennai al gevaarlijk reed, maar op de snelweg is het helemaal oorlog...
Bij het inhalen van een vrachtwagen, op een baan net breed genoeg voor twee auto's en vol putten en hobbels, frontaal, met een snelheid van 90 per uur op elkaar afrijden tot het duidelijk wordt dat er geen tijd genoeg is voor het inhaal-manoever en dan zo hard remmen dat alles (reisgidsen, rugzakken, schoenen) naar voren vliegt gevolgd door, zo snel als een getrainde arm kan, in achteruit schakelen om terug op het eigen baanvak te geraken, veilig, achter het vehikel dat we voorbij aan het steken waren... en zo nog maar net (enkele meters, meer niet) gemist te worden door een tientonner die van de andere kant komt afrazen... en dit verschillende keren per nacht...Ook twee honden vonden, opvallend gelijkaardig, met een doffe knal en een te kort gekajiet de dood... akelig.
Je kan je wel voorstellen hoe moeilijk het is om in deze situatie te slapen.. voor mij bleek het onmogelijk en ik heb elke mogelijke positie uitgeprobeerd.... Het werd een nacht van lange gedachten half wakker af en toe eens schaken met Juanma af en toe eens lezen af en toe eens slapen af en toe eens in de lucht vliegen af en toe eens tegen de stoel voor mij botsen
maar er waren ook anderen zoals Chapatie en Anna-Maria die er allemaal geen graten in zagen en sliepen als schone slaapsters...(grappig om te zien hoe ze bleven verder slapen. Zelfs wanneer ze, hobbelgewijs, weer even werden opgelicht uit hun zetel.
Alhoewel het misschien niet erg aangenaam klinkt genoot ik van elke moment beseffende dat dit dingen zijn die je maar een keer in je leven meemaakt.
21 augustus
Bij het inhalen van een vrachtwagen, op een baan net breed genoeg voor twee auto's en vol putten en hobbels, frontaal, met een snelheid van 90 per uur op elkaar afrijden tot het duidelijk wordt dat er geen tijd genoeg is voor het inhaal-manoever en dan zo hard remmen dat alles (reisgidsen, rugzakken, schoenen) naar voren vliegt gevolgd door, zo snel als een getrainde arm kan, in achteruit schakelen om terug op het eigen baanvak te geraken, veilig, achter het vehikel dat we voorbij aan het steken waren... en zo nog maar net (enkele meters, meer niet) gemist te worden door een tientonner die van de andere kant komt afrazen... en dit verschillende keren per nacht...Ook twee honden vonden, opvallend gelijkaardig, met een doffe knal en een te kort gekajiet de dood... akelig.
Je kan je wel voorstellen hoe moeilijk het is om in deze situatie te slapen.. voor mij bleek het onmogelijk en ik heb elke mogelijke positie uitgeprobeerd.... Het werd een nacht van lange gedachten half wakker af en toe eens schaken met Juanma af en toe eens lezen af en toe eens slapen af en toe eens in de lucht vliegen af en toe eens tegen de stoel voor mij botsen
maar er waren ook anderen zoals Chapatie en Anna-Maria die er allemaal geen graten in zagen en sliepen als schone slaapsters...(grappig om te zien hoe ze bleven verder slapen. Zelfs wanneer ze, hobbelgewijs, weer even werden opgelicht uit hun zetel.
Alhoewel het misschien niet erg aangenaam klinkt genoot ik van elke moment beseffende dat dit dingen zijn die je maar een keer in je leven meemaakt.
21 augustus
De zon kwam nog maar net op wanneer we ‘s ochtends om 6 uur aankwamen in Thanjavur. Moe en geradbraakt, maar de sfeer zat goed. De driver parkeerde het busje voor de enorme Brihadishwara tempel die als Unesco werelderfgoed gecatalogeerd staat... adembenemend onder de rode ochtendzon. Het regende zodat we, bij het verlaten van de tempel, onze schoenen vol water terugvonden.
Na het bezoek aan de tempel gingen we opzoek naar wat eten en brachten we bezoek aan het royal palace wat echter niet zo interessant was. We hebben op de zolderverdieping een dutje gemaakt. Daar lagen we dan, op de grond, met onze paraplu opengevouwen over ons hoofd. Zodat hij ons, als een eenmans hutje, beschermde tegen het daglicht.
In de namiddag vertrokken we, voor een rit van 10 uur naar Kanyakumari. Onderweg enkel gestopt voor een avondmaal en om tegenliggers te ontwijken... Geen betere plaats om te thesissen dan in een minivan onderweg naar het zuidelijkste punt van India... ik vond de oplossing voor enkele problemen waar ik al een tijdje mee zat (zoals hoe kan ik de flapper amplitude van mijn fmav op een eenvoudige manier variabel maken... jeuj)
We zijn onderweg nog langs een kerk gepasseerd op aanraden van onze driver...
Wanneer we om 1 uur ‘s nachts in het meest zuidelijke punt van India aankwamen waren we moe zodat we de driver vroegen om ons naar een hotel te brengen. Ik ben alleen nog een wandelingetje gaan maken opzoek naar een oceaan of drie en een etablissement waar we morgenochtend iets zouden kunnen eten.
Het water glinsterde in het maanlicht en het was zo stil dat je het wassende water kon horen nog voor je het kon zien. Op de terugweg kwam ik Rasj tegen, de eigenaar van een vier sterrenhotel dat ons misschien van ontbijt kon voorzien. We geraakten aan de praat en na vele vragen zijnentwege en enkele woordjes Tamil mijnentwege (dat wordt altijd ontzettend geapprecieerd) vroeg hij of ik misschien geïnteresseerd was om morgen naar de trouw van zijn broer te komen (het was 2uur ‘s nachts... en we kennen elkaar 10 minuten...) anyway ik zei hem dat ik het moest overleggen met de groep en we namen afscheid...
Omdat ik enkele uren daarvoor, tijdens de laatste uren van de rit naar Kanyakumari, had proberen te slapen op de, echt wel heel erg vuile, vloer van de minibus was een douche nemen het laatste wat ik deed vooraleer ik genoot van een diepe slaap...
Wanneer we om 1 uur ‘s nachts in het meest zuidelijke punt van India aankwamen waren we moe zodat we de driver vroegen om ons naar een hotel te brengen. Ik ben alleen nog een wandelingetje gaan maken opzoek naar een oceaan of drie en een etablissement waar we morgenochtend iets zouden kunnen eten.
Het water glinsterde in het maanlicht en het was zo stil dat je het wassende water kon horen nog voor je het kon zien. Op de terugweg kwam ik Rasj tegen, de eigenaar van een vier sterrenhotel dat ons misschien van ontbijt kon voorzien. We geraakten aan de praat en na vele vragen zijnentwege en enkele woordjes Tamil mijnentwege (dat wordt altijd ontzettend geapprecieerd) vroeg hij of ik misschien geïnteresseerd was om morgen naar de trouw van zijn broer te komen (het was 2uur ‘s nachts... en we kennen elkaar 10 minuten...) anyway ik zei hem dat ik het moest overleggen met de groep en we namen afscheid...
Omdat ik enkele uren daarvoor, tijdens de laatste uren van de rit naar Kanyakumari, had proberen te slapen op de, echt wel heel erg vuile, vloer van de minibus was een douche nemen het laatste wat ik deed vooraleer ik genoot van een diepe slaap...
22 augustus
Hier sta ik dan, een beetje onwezenlijk voor me uit te kijken. Ze zijn alle drie even blauw en dus moeilijk te onderscheiden. Vloeiend lopen ze in elkaar over zoals een siamese smurf. De Arabische smurf, de Indische smurf en de Bengaalse smurf... tot plots “FEDERICO TAKE A PICTURE OF ME!” Umberto me uit mijn dagdroom wakker roept om een foto, de eerste van de meer dan 500 die ik vandaag zou nemen.
Tijdens het ontbijt in het hotel hadden we al beslist dat we niet van zins waren om naar de trouw te gaan. Het zou te veel tijd in beslag nemen. In de plaats daarvan zouden we de overzetboot nemen naar de twee mini-eilandjes voor de kust. Op één ervan staat een monument ter ere van Vivekananda een van de voornaamste spirituele leiders voor de aanhangers van de Vedanta filosofie en op het andere staat een gigantisch standbeeld van Thiruvalluar een Tamil dichter die de Thirukkural schreef, een werk over ethiek.
Onderweg naar de overzetboot passeerden we de Gandhi Mandapam tempel waar Juanma, Anne-Maria, ik en een 100-tal pelgrims een duik in het reinigende water namen.
‘s Avonds besloten we op aanraden van onze papieren reisgids in alle rust en stilte te genieten van de ondergaande zon. Op een strand dat bezaaid was met enorme rotsblokken, precies knikkers in een zandbak, waren een 100 tal mensen samengetroept, het overgrote merendeel Indische pelgrims. Een van die gigantische rotsblokken was daar eenzaam achtergelaten, waarschijnlijk omdat hij bijna niet te beklimmen was... het was dan ook nodig om iemand om een zetje te vragen, anders was ik er nooit opgeraakt.
En daar zat ik dan een uur lang te genieten van één van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb, een magisch moment, helemaal alleen op die rots, Diep, zeer diep, weggezonken in gedachten... in de gloed van een rustgevende ondergaande zon... wachtend op wat komen zal en nadenkend over wat geweest is. Onbeschrijflijk.
23 augustus
Het was 1u en donker en we zaten in ons minibusje onderweg naar onze volgende bestemming... alleen hadden we nog niet helemaal uitgemaakt welke dat was: Madurai of Trichy...We hielden een lange volksraadpleging, het was een erg euhm.. complexe materie met uiteenlopende argumenten en uiteindelijk kwam Trichy er unaniem (want soms is democratie niet de beste oplossing) uit als overwinnaar. We huurden een hotelkamer van 3u tot 8u (200 roepies per persoon) en om 8 uur kwam Sylvia me wakker maken om te vertrekken naar de Sri Ranganathaswamy Tempel, onze eerste tempel van de dag... De uitleg van de gids was erg interessant. Een Hindu tempel beschikt blijkbaar altijd over 7 rechthoekige concentrische omwallingen. De binnenste muren liggen dicht bij elkaar en de buitenste kunnen meer dan een kilometer van elkaar verwijderd zijn. Op die manier kan een Hindutempel zich uitstrekken over ettelijke vierkante kilometers...zoals een dorp. Het is zelfs zo dat binnen de buitenste omwalling van deze tempel naar schatting meer dan 200000 mensen wonen.
De heiligste locatie van de tempel bevindt zich in het centrum. Hier waren enkel Hindu’s toegelaten. Toen Nirash terug naar buiten kwam vertelde hij dat hij een gigantische rij wachtenden had voorgestoken met behulp van enkele honderden roepies...
Ondertussen waren wij buiten blijven wachten en was er een olifant gepasseerd. Elke zichzelf respecterende tempel beschikt over een olifant. Ik weet niet waarom, maar dat weerhield me er niet van om hem mij door zijn slurf te laten zegenen. Slurf op mijn hoofd schrap! (van de todolist)
Na deze tempel brachten we nog een bezoek aan de Rock fort tempel deze bevindt zich in het midden van de stad op een rots die ver boven de hoogste gebouwen uittorent. Men claimt dat je 1001 treden nodig hebt om de top te bereiken (stiekem 437, maar ik zou ook overdrijven...) De ingang van de tempel bevond zich in een drukke winkelstraat en omdat de ingang gecamoufleerd was als een winkel waren we er in eerste instantie voorbij gelopen. Het was een smal op een klein winkelstraatje lijkende gangetje dat ons naar de kern van de rots (berg) bracht en van daaruit begon de klim. Slechts de laatste treden waren in open lucht en het zicht was gewoonweg adembenemend. Je kon in elke windrichting zo ver zien als je ogen het onderscheid tussen aarde en lucht kunnen onderscheiden. Trichy bleek de goede keuze en ik besefte dat het maar goed was dat we Thanjavur de eerste dag hadden bezocht en niet na Kanyakumari of Trichy...
Het was tijd om te vertrekken... misschien lag het aan de goede sfeer in de groep of aan de overvloed aan “nieuwe dingen” of aan het slaapgebrek, maar deze trip leek eerder 5 dan 3 dagen geduurd te hebben. Zalig! aankomen in Kurinji voelde als thuiskomen...vreemde gedachte...
Het was 1u en donker en we zaten in ons minibusje onderweg naar onze volgende bestemming... alleen hadden we nog niet helemaal uitgemaakt welke dat was: Madurai of Trichy...We hielden een lange volksraadpleging, het was een erg euhm.. complexe materie met uiteenlopende argumenten en uiteindelijk kwam Trichy er unaniem (want soms is democratie niet de beste oplossing) uit als overwinnaar. We huurden een hotelkamer van 3u tot 8u (200 roepies per persoon) en om 8 uur kwam Sylvia me wakker maken om te vertrekken naar de Sri Ranganathaswamy Tempel, onze eerste tempel van de dag... De uitleg van de gids was erg interessant. Een Hindu tempel beschikt blijkbaar altijd over 7 rechthoekige concentrische omwallingen. De binnenste muren liggen dicht bij elkaar en de buitenste kunnen meer dan een kilometer van elkaar verwijderd zijn. Op die manier kan een Hindutempel zich uitstrekken over ettelijke vierkante kilometers...zoals een dorp. Het is zelfs zo dat binnen de buitenste omwalling van deze tempel naar schatting meer dan 200000 mensen wonen.
De heiligste locatie van de tempel bevindt zich in het centrum. Hier waren enkel Hindu’s toegelaten. Toen Nirash terug naar buiten kwam vertelde hij dat hij een gigantische rij wachtenden had voorgestoken met behulp van enkele honderden roepies...
Ondertussen waren wij buiten blijven wachten en was er een olifant gepasseerd. Elke zichzelf respecterende tempel beschikt over een olifant. Ik weet niet waarom, maar dat weerhield me er niet van om hem mij door zijn slurf te laten zegenen. Slurf op mijn hoofd schrap! (van de todolist)
Na deze tempel brachten we nog een bezoek aan de Rock fort tempel deze bevindt zich in het midden van de stad op een rots die ver boven de hoogste gebouwen uittorent. Men claimt dat je 1001 treden nodig hebt om de top te bereiken (stiekem 437, maar ik zou ook overdrijven...) De ingang van de tempel bevond zich in een drukke winkelstraat en omdat de ingang gecamoufleerd was als een winkel waren we er in eerste instantie voorbij gelopen. Het was een smal op een klein winkelstraatje lijkende gangetje dat ons naar de kern van de rots (berg) bracht en van daaruit begon de klim. Slechts de laatste treden waren in open lucht en het zicht was gewoonweg adembenemend. Je kon in elke windrichting zo ver zien als je ogen het onderscheid tussen aarde en lucht kunnen onderscheiden. Trichy bleek de goede keuze en ik besefte dat het maar goed was dat we Thanjavur de eerste dag hadden bezocht en niet na Kanyakumari of Trichy...
Het was tijd om te vertrekken... misschien lag het aan de goede sfeer in de groep of aan de overvloed aan “nieuwe dingen” of aan het slaapgebrek, maar deze trip leek eerder 5 dan 3 dagen geduurd te hebben. Zalig! aankomen in Kurinji voelde als thuiskomen...vreemde gedachte...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten