Een half uurtje later en net voor ik dromen wou plukken, krijg ik weer telefoon van Ali, ze zegt dat Pablo ook op het feestje is en dat er een zwembad is en gratis drank voor iedereen... Dit is dan één van die momenten waarop je er tegenop kijkt om ‘s middernachts de moeite te doen van helemaal alleen 15 minuten door de campus te lopen daarna een Otto te zoeken en nog eens een half uur te rijden naar Kotivakam... maar je weet dat als je er geraakt, je zeer waarschijnlijk weer iets gaat meemaken en amuseren... Dus ik raap al mijn moed en mijn zwembroek bij elkaar en ik vertrek. De nodige moeite was zoals verwacht maar dan met een kleine upgrade omdat het adres niet helemaal duidelijk was voor de otto driver en een motobestuurder zo vriendelijk was om me achterop naar het feestje te brengen... Eens aangekomen was er meer volk dan verwacht en ik vond Josefa en Pablo in het zwembad en we dronken wat en nog wat en nog wat meer Kingfisher, Bullet, Kingfisher, Bullet, Caféliqeur, Kingfisher ondertussen was het al 4 uur en waren enkel Pablo en ik daar nog, samen met de huiseigenaar Piedro, een Spanjaard die hier al twee jaar werkt. Dat was zowat het laatste dat ik me kan herinneren...
Het is zondagochtend en voor het eerst voel ik me een beetje ziekjes. Ik heb barstende koppijn, ik ben misselijk en ik voel me een beetje draaierig. Ik weet exact hoe dat komt, ik herinner me alleen niet meer zo goed hoe ik terug in Kurinji ben geraakt en om hoe laat.... Pablo ook niet... Het blijft een raadsel.
De rest van de dag was niet erg productief...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten