Op het wassen van mijn kleren en een boeiende discussie met Tiv na was dit een verloren dag.. Om 14u in de Kentucky Fried Chicken gaan ontbijten zegt genoeg. Het is eigen aan de donderdagen die hier altijd worden voorafgegaan door, aan les voorafgaande, maandag- en dinsdagnachten die gewoonlijk amper 3 uur duren.We hielden onze discussie op een bankje onder een paar bomen en werden regelmatig aangevallen door een gestreepte eekhoorn die zijn half opgepeuzelde noten naar ons gooide. De discussie ging over waarom de overgrote meerderheid van de Indiërs, rijk of arm, zo’n witte tanden heeft. Is het de immense hoeveelheid aan calcium bevattende melk(derivaten) die ze hier consumeren of is het omdat ze geen alcohol drinken? Of is er nog een andere reden?
Net nog de wikipedia pagina over Mahatma Ghandi gelezen. Aanrader!
3 september
De zon is al een paar uur onder en vanaf een balkon drie hoog en met een rieten dak boven mijn hoofd kijk ik naar het schijnsel uit het oog van een vuurtoren dat ongeveer elke tien seconden van links naar rechts over het water glijdt en lijkt te rijken tot aan de horizon. Het oorverdovende geluid van de golfslag laat langgerekte witte schuimkoppen na. Na een tijdje valt het me op dat dit geluid mooi afgestemd is op het komen en gaan van het schijnsel...een symbiose, een duet, niet meer dan een magisch toeval, maar de synesthesie lijkt compleet.
Bob Marley, een universeel symbool, is de naam van de bar (In Mahabalipuram, net geen 100 km buiten de stad en terecht hoog aangeschreven in elke reisgids) waarin ik me momenteel bevind......
Met op de achtergrond muziek van Paul Simon hoor ik links van me hoe Shwamie met zijn Frans indruk maakt op Josefa. Shwamie, 32 is zowat de meest progressieve Tamil-Naduer die ik ken. Hij spreekt naast Frans, Spaans, Duits, Italiaans en noem maar op...zelfs een aardig mondje Nederlands (met een scherp Hollands effect). Shwamie is de eigenaar van deze bar en geeft me het gevoel dat Mahabalipuram een plaats is die je niet zomaar een keertje bezoekt, zoals een toeristische onenightstand, maar waar je vaker terugkomt om te ontsnappen aan de chaotische drukte in Chennai.
Het is een intensieve dag geweest...Josefa en ik waren rond de middag, met de bus, aangekomen in Mahabalipuram om ons weekend te beginnen met een wandeling tussen de crabs and craps op het strand. Wat leert wikipedia ons over een strand: “Een strand is een strook land met weinig of geen vegetatie langs het water (een zee, oceaan of een meer). Een strand loopt zeewaarts naar beneden en gaat over in de zeebodem.” Niets over koeien dus. Ik veronderstel dus dat de kudde koeien hier op dit strand verdwaald zijn. Nochtans, geen betere plaats om te herkauwen dan op dit strand. Verder is het strand gevuld met honden, boten, netten, een Belg, hutten, vissers, stukken hout, een Francaise, bedelaars, verroeste ankers en noem maar op.
Mahabalipuram staat vooral bekend voor zijn steenhouwers die 1000 jaar geleden grote beelden tot zelfs tempels uit de rotsen hakten. Bekend zijn de “shore tempels” waarvan er vandaag de dag nog maar één niet verzwolgen is door het water, de 5 rats en ten slotte een uitgestrekt archeologisch park met wel honderden sculpturen en tempels.
De stiel der steenhouwers heeft de tand des tijds overleefd, helaas houden de steenhouwers van vandaag zich bezig met het houwen van beeldjes (van olifanten tot Shiva’s met een laptop) voor toeristen. Alhoewel de beeldjes echt wel mooi zijn, hoop ik dat dit slechts een hype in de geschiedenis der steenhouwen is en dat ze maar gauw terug wat tempels gaan houwen.
We besluiten de “shore tempel” en de “five rats” morgen aan te doen en vandaag onze dag te vullen met het eten van verse vis, een bezoek aan het archeologisch park en een ayurvedische massage...
4 september
Bob Marley, een universeel symbool, is de naam van de bar (In Mahabalipuram, net geen 100 km buiten de stad en terecht hoog aangeschreven in elke reisgids) waarin ik me momenteel bevind......
Met op de achtergrond muziek van Paul Simon hoor ik links van me hoe Shwamie met zijn Frans indruk maakt op Josefa. Shwamie, 32 is zowat de meest progressieve Tamil-Naduer die ik ken. Hij spreekt naast Frans, Spaans, Duits, Italiaans en noem maar op...zelfs een aardig mondje Nederlands (met een scherp Hollands effect). Shwamie is de eigenaar van deze bar en geeft me het gevoel dat Mahabalipuram een plaats is die je niet zomaar een keertje bezoekt, zoals een toeristische onenightstand, maar waar je vaker terugkomt om te ontsnappen aan de chaotische drukte in Chennai.
Het is een intensieve dag geweest...Josefa en ik waren rond de middag, met de bus, aangekomen in Mahabalipuram om ons weekend te beginnen met een wandeling tussen de crabs and craps op het strand. Wat leert wikipedia ons over een strand: “Een strand is een strook land met weinig of geen vegetatie langs het water (een zee, oceaan of een meer). Een strand loopt zeewaarts naar beneden en gaat over in de zeebodem.” Niets over koeien dus. Ik veronderstel dus dat de kudde koeien hier op dit strand verdwaald zijn. Nochtans, geen betere plaats om te herkauwen dan op dit strand. Verder is het strand gevuld met honden, boten, netten, een Belg, hutten, vissers, stukken hout, een Francaise, bedelaars, verroeste ankers en noem maar op.
Mahabalipuram staat vooral bekend voor zijn steenhouwers die 1000 jaar geleden grote beelden tot zelfs tempels uit de rotsen hakten. Bekend zijn de “shore tempels” waarvan er vandaag de dag nog maar één niet verzwolgen is door het water, de 5 rats en ten slotte een uitgestrekt archeologisch park met wel honderden sculpturen en tempels.
De stiel der steenhouwers heeft de tand des tijds overleefd, helaas houden de steenhouwers van vandaag zich bezig met het houwen van beeldjes (van olifanten tot Shiva’s met een laptop) voor toeristen. Alhoewel de beeldjes echt wel mooi zijn, hoop ik dat dit slechts een hype in de geschiedenis der steenhouwen is en dat ze maar gauw terug wat tempels gaan houwen.We besluiten de “shore tempel” en de “five rats” morgen aan te doen en vandaag onze dag te vullen met het eten van verse vis, een bezoek aan het archeologisch park en een ayurvedische massage...
4 september
Goed geslapen en vroeg opgestaan want we hadden een afspraak... met... een visser. We hadden gisteren namelijk aan een van de vissers gevraagd of we misschien mee mochten gaan vissen. Na een Bob Marley ontbijt en mijn eerste mangosap-koffie, (zelf uitgevonden en een echte aanrader) kropen we dus een vissersboot op voor een uurtje noeste vissersarbeid. We vaarden langs “rotsformaties” waarvan de toppen tussen de golven door boven het water kwam piepen.
Eeuwen lang had men gedacht dat deze rotsformaties gewone, ordinaire rotsen waren. De verassing was dan ook groot wanneer het water in 2004 zich ver in zee terugtrok (een kwartiertje voor de tsunamie aan land kwam) en de rotsen tempels bleken te zijn! Ook de shore tempel en de five rats waren de moeite waard. Het water dat ik langs de weg kocht was mineraal water uit het Himalaya gebergte gebotteld door Tata. Moe maar voldaan, ontspannen en deels bestaande uit Himalaya-water stapten we terug de bus op richting Chennai. Geslaagd weekend.
Eeuwen lang had men gedacht dat deze rotsformaties gewone, ordinaire rotsen waren. De verassing was dan ook groot wanneer het water in 2004 zich ver in zee terugtrok (een kwartiertje voor de tsunamie aan land kwam) en de rotsen tempels bleken te zijn! Ook de shore tempel en de five rats waren de moeite waard. Het water dat ik langs de weg kocht was mineraal water uit het Himalaya gebergte gebotteld door Tata. Moe maar voldaan, ontspannen en deels bestaande uit Himalaya-water stapten we terug de bus op richting Chennai. Geslaagd weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten