Als je in België bent en je een deur opent om een gebouw buiten te stappen weet je lichaam dat het even een kleine daling in temperatuur zal ondergaan. Volgens mij bereidt het zich er zelfs stiekem op voor, zonder dat je er je bewust van bent. Een soort van geconditioneerde reflex waarbij je haren even rechtkomen en je poriën sluiten.
Als je hier een paar uur in een airgeconditioneerd gebouw rond toeft...
intermezzo...
bijvoorbeeld een bioscoop waar ze net als in België de zeer goede film “inception” spelen en waar alles erg lijkt op een Belgische Kinepolis. Zodat ik, wanneer de lichten plots aanschieten na het laatste beeld, tot mijn eigen verbazing merk dat ik toch even vergeten was dat ik niet in België ben, maar daar ver vandaan.
Nochtans waren er toch een paar duidelijke anomalieën: de gescheiden ingangen (één voor vrouwen en één voor mannen), de joelende mensen telkens wanneer er een rake oneliner de revue passeert en de vreemde reclamespots tijdens de pauze...
...en je een deur opent om een gebouw buiten te stappen gebeurt exact het omgekeerde. In een fractie van een seconde stijgt de omgevingstemperatuur van een 20 naar een 30 tal graden. Je lichaam, nog steeds naar Belgische normen geconditioneerd, doet exact het tegenovergestelde als wat ervan verwacht wordt. Het sluit zijn poriën, zet zijn haren recht om de verwachte koude voorbereid tegemoet te gaan en verschrikt zich dan zoals een ijsklontje in een kop hete thee...
Na de film hebben we (Pablo, Urbano, Josefa, een Franse onderwijzeres die hier een jaartje Frans komt geven en een paar Indische klasgenootjes van Urbano) een Indische tapas bar bezocht. Allemaal kleine hapjes. Het is een vreemde gewaarwording wanneer je zo’n tapa in je mond gooit en je de eerste 5 seconden echt niet weet of je het nu lekker vindt of niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten