Gethesist, een paar zeer interessante papers gelezen over wat de invloed van de vorm van vleugels is op de aërodynamische performantie van een “fmav” of flapping wing micro air vehicle. (mechanische vogel) Volgens de schrijvers is dit het eerste uitgebreid onderzoek dat de invloed van de vleugelvorm nagaat. Het zijn echter numerieke experimenten en misschien is het wel interessant voor mijn thesis om de resultaten uit dit onderzoek experimenteel na te gaan.
‘s Avonds belt Anjana (foto samen met Kabil) ze vraagt of we (Conrad en ik) geen zin hebben om naar het bruiloft van Shawns broer te komen. Ze vertelt dat Marius en Kasia ook komen en dat Kasia zelfs bruidsmeisje zal zijn. Uiteraard ga ik! 25 augustus is het vrijgezellen avond en 26 augustus is het de trouw. Spannend...
1 augustus
Eindelijk uitgeslapen en wat gethesist. Ik denk aan mijn lessen die in het engels gegeven worden maar die ik niet versta, omdat het Engels dat ze hier spreken zo anders is. Volgens mij spreken meer mensen op aarde dit Engels dan het Engels dat we gewoon zijn... (400 miljoen Amerikanen, 80 miljoen Britten...1 miljard Indiers...)
31 juli
Na een week van hard labeur en van weinig slaap en bovendien bijna 3 weken in de drukke chaos van Chennai kijk ik er naar uit om eens een rustig weekendje door te brengen ergens buiten de stad. Samen met (zoals op de foto van links naar rechts) Matteo (Ita), Anne-Maria (Zwe), Konrad (Po), Pjottr (Po) en Giovannie (Ita) vertrekken we ‘s morgens vroeg al om 5 uur om de bus op te stappen naar Pondicherry. Een klein rustig dorpje op 3 uur busafstand ten zuiden van Chennai. De bus vervoert ons langs de ECR of de east coast road en toont ons een prachtig landschap, waar zee, bos en dorpjes elkaar afwisselen. Alhoewel ik enorm moe ben, na weer een te korte nacht, is het moeilijk om de slaap te vatten met zo’n mooi zicht (en een kater). De anderen hebben het er blijkbaar niet zo moeilijk mee, alleen Pjottr blijft wakker. En dan denk ik opeens “hier zit ik dan op een bus met 40 slapende Indiers en 5 slapende Europeanen. Een bus die soms uiterst links rijdt en dan weer uiterst rechts, maar nooit recht, overgelaten aan de willekeur van waar de tegenliggers zich bevinden. Wat doe ik hier in India? Ik kan het nog steeds niet geloven.”
Pondicherry is een taksvrij paradijs (lees goedkoop bier), een oude Franse kolonie en een ontmoetingsplaats voor westerlingen. Dat laatste is ook meteen het eerste dat opvalt wanneer we van de bus stappen en de toch wel drukke baan naar het strand afwandelen. Voor het eerst in 3 weken tijd zie ik blanken die niet tot onze Erasmusclan behoren. En we zullen er nog véél meer zien...wat een positieve beoordeling in reisboeken als “lonely planet” niet kan teweegbrengen.
Ik voel me toch wat moe en kregelig mijn pogingen om dat te verstoppen mislukken, maar men begrijpt het wel. Ik ben ook niet de enigste. Na ons middagmaal komen we het andere (Spaanse) deel van onze Erasmusclan tegen. Zij zijn hier gisteren gearriveerd en rijden nu rond op scooters (huurprijs drie euro of 180 roepies per dag) en zijn van plan om vannacht in een bungalow op het strand te slapen. Konrad en ik besluiten om vanavond ook een brommer te huren en mee te gaan. Giovannie, Matteo, Anne-Maria en Pjottr willen vanavond al terug naar Chennai.
We wandelen de dijk af en nemen een kijkje onder een steiger die tot diep in de zee loopt. Het is een versleten witte betonnen constructie waar hier en daar de betonijzers uitsteken. Onder de steiger krioelt het van de mensen het is een soort micro haventje waar vissers hun buit binnenbrengen en kinderen spelen tussen de vrouwen die de vissen schoonmaken.
Als ik niet zo moe was geweest was ik zeker bij mijn oorspronkelijke beslissing gebleven, maar ik besluit toch geen brommer te huren en met de groep terug naar Chennai te bussen.
Op de bus drink ik een van de flessen bier op en in een zalige roes val ik in slaap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten