Ik ben verbaasd dat mijn voeten nog geen pijn doen... In het begin was het nog leuk, dit frontstage Rock Werchter sfeertje op bus, maar ik sta nu al een uur recht en de bus(G21) is nog niet eens in de helft van de weg terug naar het hostel. Bij elke halte komen er nog meer mensen de bus op en het lijkt alsof niemand eraf moet. Ik vraag me ook af hoe je dat dan moet doen...crowdsurfend is nog niet zo’n slecht idee... Er is amper plaats voor je voeten en mijn neus is ongeveer 5 cm verwijderd van een of andere oksel. De lucht begint ijl te worden en warm en smaakt naar reeds ingeademd. Vooral wanneer de bus stilstaat zodat er geen verse wind door de bus waait is het mengsel van lichaamsgeuren onuitstaanbaar, amper inhaleerbaar. Ik gooi mijn neus in het hoekje tussen mijn boven arm en onderarm zodat ik vooral mijn eigen lichaamsgeur ruik. Maar ook zo blijft de lucht erg arm aan zuurstof zodat ik, telkens wanneer er een vlaag verse lucht de bus binnendringt, probeer als eerste er zoveel mogelijk van binnen te krijgen. Mensen beginnen nukkig te worden en alle kopjes draaien de zelfde kant telkens er weer één van die verse vlagen wind voorbijraast...Na twee uur kom ik aan op de campus...doush...
Meisjes die in een hostel op de campus logeren moeten gehoorzamen aan een avondklok die om 9 uur ingaat. Kasia en Marius, het Poolse koppel, verblijven niet op de campus maar ze huren een appartementje dicht bij het strand. Een verblijf in een hostel op de campus is immers, omwille van die avondklok, geen optie voor Kasia.Vanavond is er daar een feestje gepland. We eten wat Poolse en Spaane en Italiaanse specialiteiten. Helaas geen Belgische, want vlees is hier niet (of toch zeer moeilijk) te koop, van vis weet je niet of het gezond is en een frietpot hebben ze hier niet en dus was mijn inspiratie voor een typisch Belgisch gerecht op.
Ik schaak wat met Daniel (toevallig) Ik praat met Kasia over de Poolse arbeiders die naar België komen om te kuisen of te klussen. Ze vertelt me dat dit voor haar generatie al niet meer nodig is omdat zij, indien goed opgeleid, een evenwaardige job in Polen kunnen vinden.
En ‘s avonds keren we in een getunede otto terug naar ons hostel. Ongelooflijk, 100 Watt boxen waaruit kei harde Indian-Tamil style rock knalt. De chauffeur speelt wat met zijn stuur en hij heeft zelfs een lichtinstallatie geïnstalleerd... na een half uurtje rocken komen we aan op de campus. Onze oase van rust in deze chaotische, uiterst overbevolkte en oorverdovende stad...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten