Een Belgische dag in Chennai

13 augustus









Vandaag was een van die dagen waarop je op één of andere manier tien keer meer beleeft dan op een normale dag...
Het is 10 uur in de ochtend en ik wordt wakker gebeld door een Belgische vrouw, Maria heet ze en ze werkt voor een Belgische bank in Chennai ik heb haar contactgegevens gekregen van het Belgische consulaat hier in Chennai. Het belooft een Belgische dag in Chennai te worden (of een Vlaamse, of toch maar een Belgische, oeoeoe gevaarlijk terrein, hoe zit het daar nu eigenlijk mee in België?)
“The driver zal rond 12 uur aan de ingang van Anna University op jou wachten” , zegt Maria
“gorgl gorgl!” antwoord ik met een droge slaperige keel
“Heb ik u wakker gebeld?” vraagt ze
“neuh” lieg ik
“Zo te horen toch stiekem wel” weet ze
“ ok ok “ geef ik toe
De driver is een boomlange en struise Indiër maar straalt iets soft uit, het zal die rode bol tussen zijn ogen zijn. Hij brengt me in een dik kwartiertje naar het zeer sjiek kantoorgebouw met zicht op zee.
Het is de eerste keer dat ik in een echte auto met airconditioning door de stad rijd. Het is een heel andere ervaring dan met de bus of in een otto door de stad rijden. Het is vooral de stilte die opvalt. Ook het gebrek aan schokkend optrekken en remmen maken van de rit een zeer onChennaise ervaring.
Aangekomen aan het kantoorgebouw en zeven verdiepen hoger maant de portier me aan even te wachten in de wachtzaal en na een paar minuten komt Maria. Ze herkent mij meteen tussen de andere wachtenden... en dan leidt ze me rond door het bedrijf waarvan ze directeur is. Er werken hier een paar honderden mensen (op een paar na allen Indiers) en vandaag is het “casual friday” dus geen dresscode...
Het zicht is gewoonweg adembenemend! Wat een contrast ook: een sloppenwijk vlak naast zeer sjieke kantoorgebouwen...
Maria nodigt me uit voor een etentje, samen met Frank en Joe, twee Belgen die hier enkele weken zijn komen werken en morgen weer naar huis vertrekken en ook Madavan, een Indiër die al eens maanden in België heeft gezeten.
Tijdens het eten, Zuid-Indisch en zéér lekker (behalve dat roze sauceje), praten we over het must-see tafereel dat zich afspeelt wanneer een Hero-movie in premiere gaat. Een Hero movie is een Indisch filmconcept dat altijd eenzelfde verhaallijn volgt. De hero komt een vrouw tegen, vecht daarna met zijn vijanden, dan trouwt hij met de vrouw en vecht nog wat met vijanden en ontmoet dan een andere vrouw...Er worden ook veel liedjes gezongen en die zijn dan in scene gezet op totaal onlogische plaatsen. Zo zal het trouwlied altijd ergens in Venetië of Parijs plaatsvinden. Uiteraard wordt er gedurende de hele film niet gekust.
Tijdens de premiere van zo’n film komt de Hero uit de film een bezoekje brengen aan de zaal en daar wordt hij vereerd en bejoeld zoals een echt held....echt een ervaring naar het schijnt. Madavan belooft me om me een keer mee te nemen naar zo’n premiere..
Madavan vertelde ook hoe hard hij het had toen hij na zijn Belgische periode terug aan Chennai moest wennen. :)
Na het eten nemen we afscheid en keer ik terug naar het hostel om daar onmiddellijk weer te vertrekken, want Conrad geeft een feestje voor zijn verjaardag op het appartement van Kasia en Marius. Dus wij allen daar heen.... één van Conrad’s Indische vrienden had zijn dj-boot meegebracht, een enorme installatie vele malen te groot voor de living (die als fuifruimte dienst deed). Als er ramen zouden zijn zouden ze zeker gesprongen zijn. In plaats daarvan kwamen de bovenburen kijken of alles wel in orde was... Toevallig of niet was het een Canadese vrouw en haar Belgische man...
Foto's=>links: zicht op Chennai vanuit bank, rechts: zicht in het kantoor