Van paddestoelen tot Pondicherrie.

Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets gepost heb (let op de volgorde, lees chronologisch, vanonder naar boven), nochtans is er ongelooflijk veel gebeurd in die 5 dagen...van paddestoelen tot Pondicherrie.

24 juli

Mijn Spaans gaat er op vooruit...maricita, maricon, icho de putta, que passa poju, ... Ze heet Christina, ze komt uit Dubai en ze doet vrijwilligerswerk voor een ngo, meer weet ik er ook niet van, maar vandaag heb ik een ganse dag tijd om meer over haar te weten te komen. Als brunch eten we pandoori en nadien vertrekken we naar de ngo. Ondertussen ben ik al te weten gekomen dat de ngo zich inzet voor visueel gehandicapten en dat Christina er vandaag naartoe moet om het paspoort van een Chinese studente in orde te brengen.. Na een busrit van een dik uur komen we aan, we worden ontvangen door een mollige meneer met een jeansbroek en een rood hemdje. We krijgen wat thee (de beste die ik ooit gedronken heb) en na de paspoort formaliteiten word ik door dezelfde meneer rond geleid door het gebouw. De man blijkt zelf blind te zijn en de stichter van de organisatie. De organisatie blijkt blinden te ondersteunen in studies en sociale en maatschappelijke ontwikkeling. De man vertelt dat er slecht twee types van mensen zijn die in India niet aan een verzekering geraken: piloten en blinden. Er blijkt een muziekkamer, een computerkamer en een gym te zijn. Alles in perfecte staat. Daarna word ik de meisjeskamer binnengeleid waar zo’n 20 tal meisjes verblijven. Ze moeten zich één voor één aan mij voorstellen, met naam, studies en woonplaats daarna neem ik een groepsfoto. Eventjes later hetzelfde tafereel in de jongenskamer. Ik kan niet beschrijven wat voor indruk zoiets achterlaat. Op 15 augustus houden ze een festival en er wordt mij gevraagd of ik kan schaken en of ik eventueel zin heb om enkele studenten te leren schaken. Uiteraard heb ik daar zin in, ik kijk er al naar uit.
We verlaten het home en gaan nog iets drinken. Tijdens de busrit terug naar de campus toont Christina mij de drukste straat van Chennai. Je kan je eigen voeten niet zien als je door deze straat stapt, dat zegt genoeg.
Wat een dag...ik ben blij dat ze me mee gevraagd heeft... binnen twee weken gaan we naar Pondicherrie...

23 juli

Pablo (zie foto) heeft hoofdpijn... en ik heb voor het eerst een deftig ontbijt. Ik heb geen les en niets te doen dus ideaal om eens naar het Belgische consulaat te gaan hier in Chennai. Blijkbaar verblijven er zo’n 12 tal Belgen in Chennai waarvan er eentje een Belgisch restaurant uitbaat, dat komt meteen op de todo lijst. Daarna trek ik naar een conservatorium om wat piano te spelen.
Ik hunker naar ritme. Slapen gaat moeilijk waardoor ik nooit weet wanneer ik uit bed geraak en het is vaak nog zoeken naar dingen die je normaal gezien direct weet zijn. (zo heeft de zoektocht naar het conservatorium en het bezoek aan het consulaat een hele dag in beslag genomen) maar goed, dat zal wel beteren.
s’ avond spreek ik terug af met Prratima (Pro voor de vrienden) Nitish en Vikashini zijn er ook bij en ze hebben een vriendin meegebracht... Lang duurt het niet voor ze vertrekken en me alleen laten met hun vriendin. Hier zit ik dan, nog steeds in India (soms wel een vreemde gedachte). Een paar straatkindjes komen geïnteresseerd op mijn camera af, het oudste meisje begint spontaan te poseren en vraagt of ik foto’s wil trekken. Ondertussen is de vriendin tegen me beginnen praten. Na een kwartiertje vraagt ze of ik misschien zin heb om zaterdag met haar iets te gaan eten en samen naar de ngo te gaan. Dat komt nogal onverwacht aan, maar ik twijfel geen seconde... Ze heet Christina, ze komt ook uit Dubai en ze doet vrijwilligerswerk voor een ngo, uiteraard ga ik zaterdag met haar mee.

22 juli

Verspreid over de campus staan er verschillende zogenaamde “wifi-mushrooms” dat zijn ronde, overdekte zitplaatsen waar de wifi-verbinding een stuk beter is. Vandaag heb ik onder één van die mushrooms een groepje vrienden leren kennen. Nitish en zijn vriendin Vikashini die constant zitten te bekvechten, Pratima (met een hoog stemmetje) en Anupa (nogal bescheiden). Het duurt altijd een tijdje voor je de namen beet hebt. Het zijn allemaal schatrijke studenten die geboren zijn in India, maar wonen in Dubai en komen studeren in Chennai. Nitish blijkt meer met zaken bezig te zijn dan met studeren. Pratima leert me wat leuke plaatsen kennen om iets te gaan drinken, maar aan het gesprek komt een abrupt einde omdat we de tijd uit het oog verloren waren en de meisjes een avond klok hebben en voor 21u terug in hun hostel moeten zijn. We wisselen nog gsm nummers uit en nemen afscheid.
Ik blijf nog even om van het internet te genieten. Na een tijdje ben ik de muggen beu en stap ik terug naar mijn kot. Omdat de apen naar het schijnt dingen durven te stelen (vooral plastieken zakjes met eten zijn gegeerd) hou ik mijn spullen dicht bij mij.
Vanaf vandaag zit ik niet alleen meer in mijn kot, maar heb ik een kotgenoot. Zijn naam is Pablo, hij komt uiteraard uit Spanje. Pablo is groot en stevig gebouwd beschikt over een kuifje en een Rubickskubus. Zijn Engels is zeer goed en hij heeft veel interessante dingen te vertellen. Die eerste avond babbelen we tot diep in de nacht en drinken we een paar biertjes.