Pats 7u, mijn wekker gaat af want om 8u30 heb ik mijn eerste les en de bus doet er bijna een uur over. Chennai slaapt nooit, op de baan is het even druk als gewoonlijk. Ik ben maar net op tijd, de professor staat buiten nog te wachten op laatkomers. Bij het binnengaan van de klas valt mijn mond open van verbazing, zo’n 30 paar nieuwsgierige Indische ogen staren me aan. Het valt me op dat op de eerste rij enkel meisjes en een verdwaalde Spanjaard zitten en daarachter enkel jongens. Alle banken zijn bezet dus ik loop naar achteren, de jongens op de laatste bank maken wat plaats voor mij en dan mag de show starten. De prof komt binnen en begint vooraan de klas te ijsberen. Het is muisstil in de klas. Hier en daar lopen wat hagedissen over de grond en de muren. Het duurde wel tien minuten voor de prof begon te praten. Dan plots begint hij in een onverstaanbaar Engels te praten. Ik versta slechts flarden van wat hij verteld. Regelmatig hoor ik hem zeggen “write down” en dan begint hij te dicteren en schrijft iedereen netjes op wat de prof zegt. Ik versta er amper iets van, maar mag uit het schriftje van mijn buur overschrijven. Als de prof stopt met dicteren gaan de pennen neer en stelt hij enkele vragen, waarop heel de klas, uitgezonderd de Spanjaard (die er duidelijk ook niets van begrijpt) en ik, mooi in koor antwoorden.
Na de les heb ik een ontmoeting met de decaan en de proffen die me les geven. Er wordt wat onderhandeld en we besluiten dat ik vanaf nu enkel op dinsdag en woensdag les heb. Wat mijn thesis betreft, daar sta ik zo goed als alleen voor. Men beschikt hier gewoon niet over de noodzakelijke middelen, maar goed, dat had ik ook wel verwacht.
Na het gesprek ga ik per “otto” terug naar de guest hostel waar al mijn spullen liggen. Een otto is een driewielig brommertje bestuurd door een chauffeur (zie foto’s) op zich al een avontuur. Ik pak mijn spullen en trek in bij de 3 Spanjaarden Monthé, Monica en Alejandro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten